Εικοσιπέντε έγγραφα για να υποβληθεί μόνο η αίτηση για ένα εξωδικαστικό συμβιβασμό, ο οποίος εν τέλει θα πρέπει να περάσει από το Πρωτοδικείο. Κανονικά κάπου εδώ θα έπρεπε να πάψουμε να συζητάμε για τις προσδοκίες από ένα νομοσχέδιο σαν αυτό που φέρνει σήμερα στην ολομέλεια της Βουλής η Κυβέρνηση, αν τόσο καιρό από το ίδιο το κυβερνητικό επιτελείο δεν είχαν καλλιεργήσει τόσες πολλές προσδοκίες στην αγορά.
Κατ' αρχήν να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Το νομοσχέδιο που προωθεί προς ψήφιση η Κυβέρνηση, εισάγει απλά ένα πλαίσιο, ένα εργαλείο για τον «εξωδικαστικό συμβιβασμό», δε μειώνει χρέη επιχειρήσεων και ούτε μπορεί να εγγυηθεί πως κάτι τέτοιο θα συμβεί. Οφείλω να το ξεκαθαρίσω αυτό, διότι εδώ και μήνες γίνονταν ένα εμπόριο ελπίδας με διαρροές για «κούρεμα» χρεών. Είναι μάλιστα, τόσο γενικό το πλαίσιο, που ούτε καν η Έκθεση Συνεπειών του Υπουργείου Οικονομίας δε μπορεί να υπολογίσει το όφελος που δυνητικά θα μπορούσε να έχει η αγορά.
Ως μοντέλο επίλυσης διαφορών, ο εξωδικαστικός συμβιβασμός μπορεί -υπό συνθήκες- να συνιστά ένα αποτελεσματικό πλαίσιο για την προστασία των επιχειρήσεων που αντιμετωπίζουν προβλήματα ρευστότητας και υπερχρέωσης, αλλά στην παρούσα μορφή που νομοθετεί η Κυβέρνηση, είναι προβληματικό και ουσιαστικά αναποτελεσματικό για μια σειρά από λόγους.
Αρχικά, υπάρχει πρόβλημα αντισυνταγματικότητας, καθώς το Σύνταγμα προστατεύει τον ανταγωνισμό και την οικονομική ελευθερία, την ώρα που οι διατάξεις του νομοσχεδίου εισάγουν διακρίσεις μεταξύ των δυνητικά επωφελούμενων.
Επιπλέον, οι διαδικασίες που προβλέπονται, προσθέτουν ένα τεράστιο γραφειοκρατικό όγκο στα ήδη κορεσμένα δικαστήρια. Σήμερα υπάρχει ιδιαίτερα μικρός αριθμός πολυμελών πρωτοδικείων για να καλύψει τις ανάγκες που θα προκύψουν, καθώς η διαδικασία επικύρωσης των συμφωνιών δε θα είναι απλή, ειδικά όταν προκύψουν ζητήματα αξιοπιστίας των στοιχείων πιστώσεων, αξίας των περιουσιακών στοιχείων του οφειλέτη ή των πιστωτών που θα εξαιρεθούν από το κούρεμα.
Αυτό πρακτικά σημαίνει καθυστερήσεις και υποθέσεις σε εκκρεμότητα για μεγάλο διάστημα, πράγμα ασύμβατο με τη διάσωση μιας επιχείρησης που απαιτεί ταχύτατες αποφάσεις. Αν μάλιστα, συνυπολογίσει κανείς και το υπερβολικά ευρύ πεδίο εφαρμογής, κινδυνεύει να πνιγεί το σύστημα από το φόρτο εργασίας και στο τέλος να μην εξυπηρετηθεί κανένας.
Επίσης δεν υπάρχει διαχωρισμός στη διαδικασία για μικρές και μεγαλύτερες επιχειρήσεις. Το οικονομικό επιτελείο έθεσε ένα όριο χαμηλό, στις 20.000 ευρώ, χωρίς όμως να υπάρχει πρόβλεψη για απλούστερες διαδικασίες για τις μικρότερες επιχειρήσεις, ούτε ειδικές για τις μεγαλύτερες, δείγμα της προχειρότητας με την αντιμετωπίζεται το θέμα.
Εύκολα λοιπόν αντιλαμβάνεται κανείς πως πρόκειται ένα νομοσχέδιο που δεν έχει καμία σχέση με τη «σεισάχθεια» ή το κούρεμα των κόκκινων δανείων που είχε σημαία του ο κ. Τσίπρας, αλλά στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα πρόχειρο ευχολόγιο συμβιβασμού. Μια ακόμα χαμένη ευκαιρία -λόγω της ανικανότητας της Κυβέρνησης- να βοηθήσουμε χιλιάδες επιχειρήσεις να μείνουν στην αγορά και κατ' επέκταση τους εργαζομένους τους να διατηρήσουν τις θέσεις εργασίας τους. Δεν έχουμε όμως άλλο χρόνο για χαμένες ευκαιρίες. Η χώρα χρειάζεται άμεσα μια αξιόπιστη κυβέρνηση. Μια επανάσταση λογικής και υπευθυνότητας, που θα ενώσει τους πολίτες κάτω από ένα εθνικά αναπτυξιακό διακύβευμα, με μοναδικό μέλημα να δημιουργηθούν βιώσιμες και σταθερές δουλειές για όσο το δυνατόν περισσότερους Έλληνες.
