Στη Βουλή η συζήτηση για το υπαρκτό παγκοσμίως σκάνδαλο Novartis αναλώθηκε σ’ ένα παιγνίδι με τίτλο: «Ποιος είναι πιο συμμορίτης; Ψάξε-ψάξε δεν θα το βρεις». Άνθρωποι σώφρονες στο όνομα της υπεράσπισης της φιλελεύθερης δημοκρατίας, οι οποίοι ορθώς αναφέρονται στις μύριες όσες παρεμβάσεις της κυβέρνησης, καταλήγουν σε κάτι επικολυρικά του τύπου «έχουμε πόλεμο», «δικτατορία», «τσαβισμό». Μάλλον στραβισμό έχουμε. Γιατί δεν βλέπουμε πόσο διευκολύνει μια τέτοια αντιπολιτευτική γραμμή τη συσπείρωση γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ όλων των δυνάμεων που τρέφονται από ένα τέτοιο διπολισμό - δημοκράτες κατά ολοκληρωτιστών, ευρωπαϊστές κατά αντιευρωπαϊστών.
Το λεγόμενο δημοκρατικό τόξο ας προβληματιστεί από τις ευχαριστίες του ίδιου του Πρωθυπουργού στη συζήτηση για τη Novartis για εκείνη την αντιπολιτευτική γραμμή, η οποία συσπειρώνει το κόμμα του. Γιατί παρ’ όλες τις αυταρχικές εκδηλώσεις και αντιλήψεις της κυβέρνησης «οι θεσμοί αντέχουν», όπως δήλωσε ο καθηγητής Ξ. Κοντιάδης, σε εκδήλωση του Πολιτικού Εργαστηρίου για τη Σύγχρονη Σοσιαλδημοκρατία με θέμα « Διάκριση των εξουσιών και Κράτος Δικαίου». Αυτό είναι το μείζον.
Όλοι αυτοί που παρουσιάζουν τη χώρα στα πρόθυρα της δικτατορίας, αν δεν βλέπουν, τουλάχιστον ας ακούσουν το καμπανάκι της τελευταίας δημοσκόπησης, η οποία δείχνει μείωση της διαφοράς μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, άνοδο της Χρυσής Αυγής και πτώση των ποσοστών του Κινήματος Αλλαγής. Η κατάσταση θα έπρεπε από καιρό να έχει προβληματίσει το χώρο της Κεντροαριστεράς και του Προοδευτικού Κέντρου, αλλά αφού δεν το είχε κάνει μέχρι τώρα, ας το κάνει τώρα. Αυτή η δημοσκόπηση, πρέπει να βάλει σε σκέψη όλους εκείνους που ενώ τάσσονται κατά του εμφυλιοπολεμικού κλίματος που καλλιεργούν οι «καρτεροί» της κυβέρνησης, αντιτάσσουν σ’ αυτό ένα δικό τους «φιλελεύθερο» εμφυλιοπολεμικό κλίμα.
Αν ήμουν ο ΣΥΡΙΖΑ, θα ευχόμουν ένα πράγμα. Να με λένε φασίστα, γιατί έτσι μόνο θα συσπείρωνα τον κόσμο μου. Να αναρτούν ηλίθια ποστ με ρηθέντα από τον Γκαίμπελς και μετά να προσπαθούν να αντιστοιχήσουν αυτά με ρηθέντα από εκπροσώπους του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης. Να «αποβλακώνουν», σχετικοποιώντας τον φασισμό, την κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ. Αλήθεια όλοι αυτοί που μιλούν συνεχώς για φασίστες και για δικτάτορες, θέλουν να ηττηθεί πραγματικά ο ΣΥΡΙΖΑ; Αλήθεια όλοι αυτοί που τάσσονταν κατά του εξοργιστικού συνθήματος «η χούντα δεν τελείωσε το 73», ικανοποιούνται σήμερα με το υποκατάστατο του «η χούντα συνεχίζεται το 2018»; Δεν κατανοούν πόση ζημιά κάνουν στη δημοκρατία, όχι στον ΣΥΡΙΖΑ; Ένα κόμμα, που μόνο ένας δρόμος υπάρχει να αποδείξει, αν κανονικοποιείται ή όχι. Να περάσει στην αντιπολίτευση. Και εκεί θα αποδείξει, αν με τη αντιπολίτευση που θα ασκήσει, κανονικοποιείται ή δεν αλλάζει «κεφαλή» σαν τον λύκο. Αυτού του είδους η αντιπαράθεση μάλλον δεν θέλει να τον δει στην αντιπολίτευση, ούτε να αλλάζει «κεφαλή».
Η κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να συγκροτηθεί με τα ίδια υλικά που αυτός χρησιμοποίησε για να ανέλθει στην εξουσία. Αυτός έσπειρε τον φανατισμό του στα «γόνιμα» χωράφια της μισαλλοδοξίας και του αντιδημοκρατικού πνεύματος της Πλατείας Συντάγματος και αφετέρου καλλιέργησε αυτούς τους σπόρους στα ρείθρα των στενών πεζοδρομίων της προοδευτικής και φιλελεύθερης σκέψης. Ο φανατισμός του φύτρωσε παντού. Με τρομάζει αυτό το φάντασμα του φανατισμού και της μισαλλοδοξίας που ήδη «φωλιάζει» σε φιλελεύθερες «συνοικίες» και ψυχές. Έτσι στην ορθή προσπάθεια να αποδείξουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι καν ένα κανονικό ευρωπαϊκό αριστερό ριζοσπαστικό κόμμα, κινδυνεύουμε, αν δεν προσέξουμε, να γίνουμε όλοι ΣΥΡΙΖΑ. Έστω και soft.
