Στις 20 Αυγούστου έκλεισε ο φαύλος κύκλος των μνημονίων. Πληρώσαμε πολύ μεγάλο τίμημα και δεν πρέπει να πάει χαμένο. H έξοδος πρέπει να είναι οριστική, να αφήσουμε οριστικά στο παρελθόν και ό, τι μας οδήγησε σε αυτά! Ποτέ να μην ξεχάσουμε:
- Το διαπλεκόμενο καθεστώς που ευθύνεται για την απώλεια του 25% του πλούτου της χώρας.
- Τι χυδαία δυσφήμηση επαγγελματικών κλάδων, όπως οι μηχανικοί, που βαφτίστηκαν «προνομιούχα κλειστά επαγγέλματα» για να ενοχοποιηθούν κι αυτοί όπως και άλλοι επαγγελματίες για την καταστροφή της οικονομίας, τη στιγμή που έχαναν το 80% του κύκλου εργασιών τους.
- Την ενοχοποίηση του δημόσιου τομέα και την οριζόντια αποψίλωση του, ακόμα και σε τομείς νευραλγικούς για την οικονομία και την ασφάλεια των πολιτών.
- Τους θεσμικούς εκπροσώπους του ΔΝΤ και της ΕΕ, με τις καταστρεπτικές συνταγές τους.
- Τις ηγεσίες των ευρωπαϊκών κρατών, που αντί να βοηθήσουν, κερδοσκόπησαν σε βάρος μας.
- Τον διχασμό ανάμεσα στους λαούς της Ε.Ε. που απειλεί σήμερα την ίδια τη συνοχή της: αντί να ενοχοποιηθούν οι ληστρικές πολιτικές, ενοχοποιήθηκαν οι λαοί.
- Την κατασυκοφάντηση ενός ολόκληρου λαού, που ενώ εργαζόμαστε περισσότερες ώρες από το σύνολο των υπόλοιπων Ευρωπαίων1, βαφτιστήκαμε οι «Τεμπέληδες Έλληνες».
Ο ελληνικός λαός οφείλει να γυρίσει την πλάτη στην μικροκομματική εκμετάλλευση της μνημονιακής τραγωδίας. Οφείλει να καταδικάσει την πολιτική του χρυσόψαρου:
- Τα μνημόνια πράγματι υπήρξαν καταστρεπτικό «γιατρικό»: Έσωσαν τις γαλλογερμανικές τράπεζες, δίνοντας τη χαριστική βολή στην ελληνική οικονομία. Δεν ήταν όμως τα μνημόνια αιτία, αλλά αποτέλεσμα της καταστροφής. Αποτέλεσμα ενός συστήματος διακυβέρνησης που αντί να προστατεύσει τη χώρα προστάτευε τα συμφέροντα του στέλνοντας το λογαριασμό στους πολίτες.
- Οι βαρύτατες ευθύνες της ευρωπαϊκής ηγεσίας δεν πρέπει να εκθρέψουν έναν άγονο αντιευρωπαϊσμό. Αποχώρηση από την ΕΕ, δεν σημαίνει απαλλαγή από τον ληστρικό εναγκαλισμό των πολυεθνικών. Χώρες εκτός ΕΕ έχουν πληρώσει πολύ πιο ακριβά την διαφθορά των ηγεσιών τους, σε σχέση με την Ελλάδα.
- Τα «μαθηματικά του καραγκιόζη» που προσπαθούν να φορτώσουν όλο το ανάθεμα των μνημονίων και 40 χρόνια διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ στην κυβέρνηση της Αριστεράς είναι απλά ιλαροτραγικά . «Αναλύσεις» ότι το πρώτο εξάμηνο του 15, κόστισε 50, 100, 200 δις στην ελληνική οικονομία, ή «προφητείες» ότι η χώρα θα είχε βγει από τα μνημόνια την άνοιξη του 15, εάν δεν είχαν γίνει εκλογές τον Ιανουάριο, δεν στερούνται απλά σοβαρότητας. Δείχνουν τη γύμνια του παλιού πολιτικού συστήματος που ξεκομμένο πια κι απ’ την πραγματικότητα καταφεύγει στη μεταφυσική. Αποδεικνύουν όμως και μια επικίνδυνη ανευθυνότητα γιατί, ενώ τίποτε δεν διδάχτηκαν και τίποτα δεν θέλουν να αλλάξουν, διεκδικούν ευθύνες διακυβέρνησης χωρίς κανένα απολογισμό και αυτοκριτική.
- Ο αντίλογος ότι και ο ΣΥΡΙΖΑ ασκούσε στο παρελθόν καταγγελτική αντιπολίτευση είναι εκτός πραγματικότητας: Οι Οικολόγοι Πράσινοι ουδέποτε κάναμε καταγγελτική αντιπολίτευση. Έχοντας ως αναφορά αδελφά πράσινα κόμματα με εμπειρία κυβερνητικής συνεργασίας και διακυβέρνησης, στηρίζαμε την κριτική μας σε εναλλακτικές προτάσεις άμεσα εφαρμόσιμες. Την ίδια εποχή, τα κόμματα της Αριστεράς, που δεν είχαν κυβερνητική εμπειρία και στόχευση ήταν φυσιολογικό να δομούν την πολιτική τους στους κοινωνικούς αγώνες και στην αντίσταση. Ο ΣΥΡΙΖΑ των κινημάτων ήταν αναμενόμενο να μην αρθρώνει προτάσεις κυβερνησιμότητας. Όταν όμως αναγκάστηκε να καλύψει το κενό του διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος που κατέρρευσε, απεδείχθη πολύ περισσότερο υπεύθυνος από τους προκατόχους του. Αντίθετα το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, όχι μόνο στηρίζονται σε στελέχη με μακρόχρονη κυβερνητική θητεία, αλλά ήταν ακριβώς τα κόμματα που είναι υπαίτια της καταστροφής. Ενώ λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας ακολούθησαν την φυσιολογική πορεία ωρίμανσης, από μικρό κόμμα καταγγελίας σε μεγάλη παράταξη που αναλαμβάνει κυβερνητικές ευθύνες, η μείζων αντιπολίτευση, ακολουθεί αντίστροφη πορεία ανευθυνότητας: όχι μόνο δεν διαχωρίζεται από τις καταστρεπτικές προμνημονιακές λογικές, αλλά αντίθετα διολισθαίνει σε έναν ανεύθυνο λαϊκισμό.
Σήμερα η Ελλάδα οφείλει και μπορεί πια να γυρίσει σελίδα. Πρέπει το σύνολο της χώρας και των δημοκρατικών πολιτικών δυνάμεων, διατηρώντας τις πολιτικές μας διαφορές να δεσμευτούμε έμπρακτα στο «Ποτέ ξανά!!!» και σταχυολογώ τέσσερις χαρακτηριστικούς τομείς για την αλλαγή σελίδας
Παραγωγική Ανασυγκρότηση
Η πορεία προς τη χρεοκοπία και τα μνημόνια φαίνεται καθαρά στο εμπορικό ισοζύγιο της χώρας:
Για όσους όμως ενοχοποιούν αποκλειστικά το ευρώ για την παραπάνω εξέλιξη, η διαχρονική εικόνα του πρωτογενούς και δευτερογενούς τομέα είναι χαρακτηριστική2:
Να διευκρινίσουμε ότι η ποσοστιαία αύξηση μετά το 2011 οφείλεται στην κατάρρευση του συνολικού ΑΕΠ της χώρας και όχι σε πραγματική αύξηση της παραγωγής. Ανεξαρτήτως λοιπόν της νεοφιλελεύθερης, αριστερής ή οικολογικής προσέγγισης, είναι κοινός τόπος η αναγκαιότητα ανάκτησης της παραγωγικής ικανότητας, που κατέρρευσε από την δεκαετία του 90.
Άμεσες Ξένες Επενδύσεις (ΑΞΕ)1
Τα ξένα κεφάλαια δεν θα σώσουν την Ελλάδα. Είναι τεκμηριωμένο (Thomas Piketti) ότι οι υγιείς οικονομίες στηρίζονται σε εγχώριες επενδύσεις με πολύ μικρή συνεισφορά των ΑΞΕ στο ΑΕΠ. Οι χώρες που στηρίζονται κυρίως σε ξένες επενδύσεις είναι κατά κανόνα τριτοκοσμικές και ευάλωτες σε «επενδύσεις» της αρπαχτής που καταληστεύουν τους φυσικούς πόρους και αποχωρούν αφήνοντας πίσω τους συντρίμμια.
Ωστόσο οι ΑΞΕ όταν υλοποιούνται με σεβασμό στο θεσμικό και νομικό ευρωπαϊκό κεκτημένο είναι σαφής δείκτης διεθνούς εμπιστοσύνης στην ελληνική οικονομία και κυρίως στην ελληνική πολιτεία.
Απασχόληση4
Ο αδιάψευστος δείκτης της κατάστασης της Ελλάδας είναι ο δείκτης ανεργίας: από τα 4,5 εκατομμύρια θέσεις πλήρους απασχόλησης, του 2008, φτάσαμε στον ναδίρ των 3,289 εκ. το 2014 και από λιγότερους από 400 χιλιάδες άνεργους, το 2008, φτάσαμε στο ρεκόρ των 1,342 εκ ανέργων το 2014. Το «καταστρεπτικό» (για ποιους άραγε;) 2015 η πλήρης απασχόληση ανακάμπτει στα 3,36 εκ. και με διαρκή άνοδο έφτασε το 2017 στα 3,48 εκ. Δηλαδή στα επίπεδα του 2012, ενώ οι άνεργοι μειώθηκαν στο ένα εκατομμύριο.
Αναφέρομαι στην πλήρη απασχόληση γιατί τα χρόνια των μνημονίων είχαμε έκρηξη της μερικής απασχόλησης που ενώ ήταν μικρότερη των 100.000, ξεπέρασε τις 200.000 στη μνημονιακή εποχή. Πρέπει όμως να τονίσουμε ότι η μερική απασχόληση είναι παγκόσμια στρατηγική επιλογή και είναι ευχής έργον ότι στην Ελλάδα έχει παραμείνει χαμηλότερη του 10% (245.000 το πρώτο τρίμηνο του 18).
Αναστροφή της ερήμωσης
Ίσως η μεγαλύτερη παθογένεια της χώρας είναι το γεγονός ότι περισσότερο από το 60 % της έκτασης της έχει καταρρεύσει πληθυσμιακά και παραγωγικά. Κεφαλοχώρια χιλιάδων κατοίκων μέχρι τον πόλεμο, απομένουν με λίγες δεκάδες γερόντων και ελάχιστα παιδιά. Πρόκειται για τις μειονεκτικές περιοχές, ορεινές και νησιωτικές, που συνειδητά αποψιλώθηκαν από τον πληθυσμό τους μετά τον εμφύλιο. Πρόκειται για περιοχές μεγάλου φυσικού κάλους και δυνατότητες παραγωγής προϊόντων πολύ υψηλής διατροφικής αξίας. Μόνο από την δασοπονία μπορούσαμε να έχουμε περισσότερα από 10 δις επιπλέον προστιθέμενη αξία, ενώ επιπλέον 15 δις έπρεπε να αντλούμε από την βιώσιμη αξιοποίηση των περιοχών NATURA. Τα στοιχεία προκύπτουν από συγκριτικές μελέτες σε αντίστοιχες περιοχές της ΕΕ, χωρίς να υπολογίσουμε τον τουρισμό σε αυτές τις περιοχές, ούτε δασικά προϊόντα που δεν υπάρχουν σε άλλες χώρες (μανιτάρια, ρίγανη, κ.λπ.).
Συμπεράσματα
Η έξοδος από τα μνημόνια, εάν αγνοήσουμε τις μικροκομματικές αερολογίες, έχει διπλή όψη:
Είναι καθαρό ότι υπάρχει ακόμα πολύς δρόμος για να επιστρέψει η χώρα στο πριν τα μνημόνια βιοτικό επίπεδο, αλλά αυτό πρέπει να γίνει με όρους πραγματικής –βιώσιμης οικονομίας και όχι πλασματικά. Πρέπει να επιστρέψει με σεβασμό στον άνθρωπο και το περιβάλλον, χωρίς να στηρίζεται σε ξένα κόλλυβα και χωρίς να εκτρέφει τον παρασιτισμό που τόσο ακριβά πληρώσαμε.
Από την άλλη, είναι εξ ίσου καθαρό, ότι καλύπτοντας το χαμένο έδαφος, ανοίγονται οικονομικές ευκαιρίες σε τομείς που σήμερα έχουν μηδενική ανάπτυξη και τεράστια περιθώρια εξέλιξης.
Είναι στο χέρι μας, έχουμε χρέος να πετύχουμε.
Αναφορές:
- Στοιχεία του ΟΟΣΑ
- Στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ
- Τα στοιχεία είναι από την enterprise Greece
- Στοιχεία ΕΛΣΤΑΤ, χρονοσειρά 10 με τίτλο: 10. Πληθυσμός ηλικίας 15 – 74 ετών (σε χιλιάδες) κατά φύλο, ηλικία, κατάσταση απασχόλησης και διάκριση σε υποαπασχολούμενους και εν δυνάμει πρόσθετο εργατικό δυναμικό, ανά τρίμηνο (Σύνολο χώρας) (1ο Τρίμηνο 2008 - 1ο Τρίμηνο 2018). Για την ετήσια απασχόληση έχει ληφθεί ο μέσος όρος των τεσσάρων τριμήνων.
