To θέατρο του παραλόγου ζουν αυτές τις ημέρες όσοι παρακολουθούν τα τεκταινόμενα στον επιχειρηματικό κλάδο της χώρας.
Πολυεθνικές που αποχωρούν εν μία νυκτί (αν και τα οικονομικά τους μεγέθη δεν συνάδουν με αυτή τους την απόφαση), εταιρείες που θέλουν ή το σκέφτονται να προχωρήσουν σε αναστολή της επένδυσής τους και άλλες που απειλούν να κλείσουν τα εργοστάσια τους γιατί οι ασφαλιστικές δεν τους αποζημίωσαν (όσο θα περίμεναν), είναι μερικές μόνο από τις περιπτώσεις που έχουν δει το φως της δημοσιότητας τις τελευταίες ημέρες.
Ο ρόλος της κυβέρνησης; Προς το παρόν, τουλάχιστον, έχει περιοριστεί στο «εμείς απειλές και εκβιασμούς δεν δεχόμαστε».
Και αυτό εν μέρει κρύβει μία αλήθεια. Με εκβιασμούς, business δεν γίνονται… είτε από την μία, είτε από την άλλη πλευρά.
Σε μία ευνομούμενη χώρα, οι κανόνες είναι ξεκάθαροι. Δεν υπάρχουν συναλλαγές κάτω από το τραπέζι, οι αποφάσεις των δικαστηρίων γίνονται αποδεκτές (και δεν κάνουν 6 μήνες για να καθαρογραφούν) και φυσικά ο εκάστοτε επιχειρηματίας δεν προβάλλει κάθε είδους προσκόμματα και δικαιολογίες, για να κατεβάσει ρολά και να αφήσει δεκάδες εργαζόμενους στο δρόμο.
Και επειδή αυτό το τελευταίο θέμα έχει προκαλέσει μεγάλη αναστάτωση στην αγορά, πόσο ηθικό είναι αλήθεια, μία βιομηχανία, (εν προκειμένω η Αθηναϊκή Χαρτοποιΐα), η οποία ανήκει σε έναν από τους μεγαλύτερους πολυεθνικούς κολοσσούς, να αποφασίζει ότι θα κλείσει το εργοστάσιο της στην Ελλάδα, με τη δικαιολογία ότι οι ασφαλιστικές δεν κάλυψαν επαρκώς τις ζημιές που προκλήθηκαν στο εργοστάσιο της όταν έπιασε φωτιά πέρυσι το καλοκαίρι;
Η κατάσταση στον επιχειρηματικό κλάδο κρίνεται πλέον τοξική. Τα συμπτώματα πολλά και η ίαση κρίνεται άμεση.
Η Ελλάδα δεν είναι «ξέφραγο αμπέλι». Και αυτό θα πρέπει να το κατανοήσουν όλοι, Κυβερνώντες και επιχειρηματίες.
