Ροή
Αναδιάρθρωση της αγοράς, η οποία είτε επιβάλλεται από τις παρούσες συνθήκες, είτε από την κυβερνητική πολιτική συντελείται τους τελευταίους μήνες στην χώρα μας.
Λιανεμπόριο, βιομηχανία, κατασκευές, ραδιοτηλεοπτικό τοπίο και πολλοί ακόμη τομείς της ελληνικής οικονομίας έχουν μπει σε φάση αναδιάταξης (με εκλεπτυσμένους όρους) ή σε φάση ξεκαθαρίσματος (με όρους αγοράς).
Στο λιανεμπόριο τα πράγματα μάλλον οδηγήθηκαν, ακούσια. Η ύπαρξη δεκάδων αλυσίδων, σε μία αγορά όπου η κατανάλωση βαίνει συνεχώς μειούμενη, ήταν αναπόφευκτο ότι θα οδηγούσε σε εξαγορές και σε κλείσιμο καταστημάτων.
Αν δεν γινόταν αυτό, οι επιπτώσεις στην ελληνική οικονομία θα ήταν τραγικές αφού τα φέσια απειλούσαν να τινάξουν την αγορά στον αέρα και χιλιάδες εργαζόμενοι να βρεθούν στο δρόμο.
Όμως, όπως η αγορά δεν μπορεί να σηκώσει 10.000 καταστήματα σουπερμάρκετ, έτσι δεν μπορεί να σηκώσει και δεκάδες τηλεοπτικούς σταθμούς, οι περισσότεροι από τους οποίους χρωστούν εκατομμύρια ευρώ σε τράπεζες και απασχολούν ελάχιστους εργαζόμενους αν και έχουν άδεια πανελλαδικής εμβέλειας.
Εντούτοις το ξεκαθάρισμα που επιχειρείται στο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο, φέρνει δεκάδες αντιδράσεις.
Μπορεί ο αριθμός τέσσερα (είναι οι άδειες που θέλει να δώσει η κυβέρνηση) να θεωρείται μικρός, ή ο έλεγχος που επιχειρείται στο διαδίκτυο να μεταφράζεται ως φίμωση και έλεγχο της κοινής γνώμης, εντούτοις εκείνο στο οποίο οι περισσότεροι συμφωνούν, είναι ότι πλέον πρέπει να μπει μία τάξη.
Η περίοδος που τα δάνεια χορηγούνταν αφειδώς με υποθήκη τηλεοπτικά προγράμματα ή μελλοντικές κυκλοφορίες (για τις εφημερίδες) έχουν περάσει ανεπιστρεπτή, ενώ για πολλούς ήταν και αυτός ένας από τους πολλούς λόγους για τους οποίους η Ελλάδα οδηγήθηκε στην αγκαλιά του μνημονίου.
Το συμμάζεμα κρίνεται απαραίτητο.
Η κατάσταση στη χώρα απαιτεί υγιή και βιώσιμα σχήματα και όχι «γίγαντες με πήλινα πόδια».
Μην ξεχνάμε το παράδειγμα των κατασκευαστικών Ομίλων που την περίοδο της κατασκευαστικής ευφορίας, θεωρούνταν ότι μπορούσαν να συγκριθούν με αντίστοιχους κατασκευαστικούς κολοσσούς, όπως η Hochtief και η Vinci.
Δεν άρχισε να αποδειχτεί ότι αυτό αποτελούσε προϊόν της εφήμερης ευμάρειας της χώρας μας, τότε που οι επιπλαστοι οικονομικοί δείκτες, μας έδιναν την δυνατότητα να ξοδεύουμε παραπάνω από όσα βγάζαμε.
Οι ισάξιοι των διεθνών κολοσών, ελληνικοί Όμιλοι τελικά έβαλαν λουκέτο, αφού αποδείχτηκε ότι ούτε την τεχνογνωσία ούτε την φρόνηση, αλλά ούτε και την επιχειρηματική κατάρτιση είχαν.
Φρόντισαν όμως να μας αφήσουν χρέη τουλάχιστον 2 δισ. ευρώ…
