Η Ελληνική Μικρομεσαία Επιχείρηση, έχει όχι ένα, αλλά πολλά θέματα να λύσει στην Νέα αυτή εποχή. Το μεγαλύτερο όμως κατά τη γνώμη μου, είναι το μέγεθος…
Οι Ελληνικές αυτοονομαζόμενες Μικρομεσαίες Επιχειρήσεις, είναι ουσιαστικά «Νάνοι» με βάση τα κριτήρια ακόμη και των μικρών επιχειρήσεων της Ευρώπης…
Ας δούμε όμως τα όρια που ορίζουν οι Ευρωπαίοι για το μέγεθος των Επιχειρήσεων:
Ως μεσαία επιχείρηση ορίζεται η επιχείρηση η οποία απασχολεί λιγότερους από 250 εργαζομένους και της οποίας ο κύκλος εργασιών δεν υπερβαίνει τα 50 εκατ. ευρώ ή το σύνολο του ετήσιου ισολογισμού δεν υπερβαίνει τα 43 εκατ. ευρώ.
Ως μικρή επιχείρηση ορίζεται η επιχείρηση η οποία απασχολεί λιγότερους από 50 εργαζομένους και ο κύκλος εργασιών της ή το σύνολο του ετήσιου ισολογισμού δεν υπερβαίνει τα 10 εκατ. ευρώ.
Ως πολύ μικρή επιχείρηση ορίζεται η επιχείρηση η οποία απασχολεί λιγότερους από 10 εργαζομένους και της οποίας ο κύκλος εργασιών ή το σύνολο του ετήσιου ισολογισμού δεν υπερβαίνει τα 2 εκατ. ευρώ.
Αντιλαμβάνεστε ότι με τα παραπάνω οι Ελληνικές Μικρομεσαίες Επιχειρήσεις είναι στο Επίπεδο των μικρών και πολύ μικρών και μάλιστα στα κάτω όρια, όσον αφορά τους εργαζόμενους και αν το δούμε από πλευράς τζίρου, αρκεί ο χαρακτηρισμός πολύ μικρές...
Λυπάμαι αλλά αυτή είναι η σκληρή αλήθεια…
Ένα 2%, λοιπόν είναι μεσαίες και μεγάλες και ένα 98% είναι πολύ μικρές.
Αυτό θα πρέπει να μας απασχολήσει σοβαρά και σαν Κοινωνία και σαν Πολιτεία και σαν Ιδιοκτησία…
Οι μικρές Επιχειρήσεις, έχουν ένα πλεονέκτημα: της ευελιξίας και 100 μειονεκτήματα που τα κύρια θα λέγαμε ότι είναι:
Η μη ύπαρξη εξειδίκευσης ανά τμήμα
Η μη ύπαρξη Έρευνας για την ανάπτυξη
Η μη δυνατότητα αναδιάρθρωσης της Παραγωγικής διαδικασίας
Η μη ύπαρξη διαδικασιών και η παρακολούθηση τους
Η μη ύπαρξη Εξωστρέφειας
Η μη δημιουργία Στελεχών, λόγω αδυναμίας αμοιβής τους
Η μη δυνατότητα προσέλκυσης Νέων Ανθρώπων
Θα μπορούσα να γράφω ατελείωτα, αλλά θα κλείσω με αυτό:
Η μη Εκπαίδευση στην Συνεργασία…
Αγαπητοί μου, πρέπει να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλο μας. Δεν έχουμε καταφέρει να γίνουμε Κοινωνία, παραμείναμε Οικογένεια. Ακριβώς όπως αυτό συμβαίνει στην Κοινωνία, έτσι ακριβώς μεταφέρεται και στον χώρο των Επιχειρήσεων.
Δεν μπορούμε να συνεργαστούμε, άρα ο καθένας μένει με το μαγαζάκι του και όλοι μαζί είμαστε μέρος του προβλήματος και όχι μέρος της Λύσης.
Θα μου επιτρέψετε λοιπόν, με 32 χρόνια εμπειρίας και συναναστροφής με τις Ελληνικές Μικρομεσαίες Επιχειρήσεις, να έχω εικόνα εκ των έσω.Έχουμε θέμα με τον Συνεταιρισμό, με το ποιος αποφασίζει, με τον καταμερισμό των αρμοδιοτήτων, με το να ακούμε προσεκτικά, με το να συζητάμε εποικοδομητικά.
Εμείς τα ξέρουμε όλα, Εμείς χτίσαμε το «μαγαζί», Εμάς ξέρει η Αγορά. Ηδονιζόμαστε στο άκουσμα της λέξης Αφεντικό και δεν κοιτάμε την ουσία. Ότι είμαστε μικροί και ΔΕΝ μπορούμε να έχουμε καμία τύχη στο Ευρωπαϊκό γίγνεσθαι των Επιχειρήσεων. Αν θέλουμε λοιπόν να συμμετέχουμε στο Ευρωπαϊκό Επιχειρείν, πρέπει να συνεργαστούμε.
Το Κράτος δείχνει το δρόμο χωρίς Ιδιαίτερη ζέση, αλλά τον δείχνει…
Η Φορολογία των Επιχειρήσεων 29%, η Φορολογία των Κερδών,στις Ατομικές Επιχειρήσεις άνω των 40000 €, 45%. Τι κάνει νιάου-νιάου στα κεραμίδια…
Κατά την γνώμη μου, δεν αρκεί αυτή η διαφορά στην Φορολογία…
Χρειάζονται κίνητρα για τις Απορροφήσεις, τις Συνενώσεις, τις Συνεργασίες από το Κράτος και την αλλαγή Νοοτροπίας και Σχεδιασμού από τους Ιδιοκτήτες των Μικρών Ελληνικών Επιχειρήσεων.
Ειλικρινά η ελπίδα κατά τη γνώμη μου είναι η Νέα Γενιά και αυτή που είναι Ελλάδα και αυτή που έχει φύγει στο Εξωτερικό. Οι παλιοί πρέπει να δώσουν μόνο την γνώση και να αφήσουν τούς Νέους Ανθρώπους να βρουν τις λύσεις στο θέμα, γιατί το θέμα είναι Υπαρκτό και μεγάλο.
