Αναμφίβολα η κίνηση του ευρώ αμέσως μετά τις χθεσινές ανακοινώσεις της επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Κριστίν Λαγκάρντ για επικείμενη αύξηση των επιτοκίων τον Ιούλιο και τον Σεπτέμβριο, «έσπρωξαν» φυσιολογικά το ευρώ προς τα πάνω, αλλά μόνο για λίγο.
Το ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα, αμέσως μετά από λίγο άρχισε και πάλι να διολισθαίνει τόσο έναντι του δολαρίου όσο και έναντι του ελβετικού φράγκου (παρεμπιπτόντως και έναντι του ρουβλίου...).
Ο λόγος είναι προφανής, οι αγορές εκτιμούν ότι το ευρώ δεν είναι και τόσο «ενιαίο», καθώς η Ιταλία μέσα στον επόμενο μήνα πρέπει να δανειστεί πάνω από 20 δισ. ευρώ, αλλά θα πληρώσει γι' αυτά υπερδιπλάσια απ' ότι η Γερμανία... Οι αγορές δεν πείσθηκαν ότι η ΕΚΤ είναι έτοιμη να υπερασπιστεί με νέες παρεμβάσεις την ικανότητα δανεισμού των υπερχρεωμένων χωρών της Ευρωζώνης.
Κάποιοι... χαιρέκακοι κοιτάζοντας τον ακόλουθο πίνακα με τα spreads, είπαν πως τα PIIGS (γλωσσική υπέρβαση της λέξης γουρούνια) ξαναζωντάνεψαν. Οι υπερχρεωμένες δηλαδή οικονομίες του ευρωπαϊκού νότου συν την Ιρλανδία είναι και πάλι στο προσκήνιο.
Και αν για οικονομίες, όπως εκείνη της Ελλάδας η αναδιάρθρωση του χρέους που έχει προηγηθεί (στην τελική της μορφή το 2018), δημιουργεί αναχώματα σε τυχόν... κακές σκέψεις, δεν συμβαίνει το ίδιο για την ιταλική ή ακόμα και την ισπανική οικονομία.
Με ένα χρέος που αγγίζει τα 3 τρισ. ευρώ, η ιταλική οικονομία πρέπει να πληρώσει πολλά για κάθε 1 bp που ανεβαίνουν τα spreads μετά τις χθεσινές ανακοινώσεις της ΕΚΤ.
Το ίδιο και η Ισπανία που έχει φορτωθεί για τα καλά με επιπλέον χρέος την τελευταία τριετία.
Το αντέχουν οι προϋπολογισμοί τους; Η απάντηση είναι ένα καθαρό όχι, αν δεν μεσολαβήσει η ΕΚΤ με νέες αγορές χρέους. Αλλά η κ. Λαγκάρντ δεν έδωσε κανένα σημάδι χθες, όπως επισήμανε το σχετικό ρεπορτάζ του Insider.gr, για το πώς και πότε μπορεί να υπάρξει μία τέτοια σωστική παρέμβαση. Αλλά και στην περίπτωση της παρέμβασης τα πράγματα δεν αλλάζουν την κατάσταση παρά μόνο προσωρινά, καθώς οι αγορές θα έχουν «μαρκάρει» τα σχετικά χαρτιά σαν ευάλωτα σε κερδοσκοπικές επιθέσεις.
Η αλήθεια είναι ότι σε ανάλογη δύσκολη στιγμή το 2011 – 2012 ο Μάριο Ντράγκι είχε πει το περιβόητο «Whatever it takes» για να υποχρεώσει τις αγορές να κάνουν πίσω. Σήμερα η κ. Λαγκάρντ το... ψέλλισε αλλά με τέτοιο τρόπο που οι αγορές πείσθηκαν πως έχουν περιθώριο να δοκιμάσουν τι μπορούν να βγάλουν από αυτό και αυτό φάνηκε στην συμπεριφορά του ευρώ.
Η ιστορία βέβαια αποδεικνύεται για άλλη μία φορά, ότι έχει χιούμορ, καθώς ο «σωτήρας» του ευρώ το 2012, ο Μάριο Ντράγκι σήμερα είναι από την άλλη πλευρά, είναι πρωθυπουργός της χώρας που είναι στην πρώτη θέση της λίστας των επίφοβων για ζημιά ομολόγων και περιμένει από τα «ψελλίσματα» της κ. Λαγκάρντ να καθοριστεί η τύχη της Ιταλίας...
Οι επόμενες εβδομάδες αναμφίβολα θα έχουν πολλές εκπλήξεις καθώς η κυβέρνηση του κ. Ντράγκι θα επιχειρήσει να δανεισθεί μέσα στο περιβάλλον αυτό μερικές δεκάδες δισ. ευρώ.
Το αξιοσημείωτο είναι ότι αυτή την φορά η Αθήνα δεν έχει να ανησυχεί για πολλά – όσο αφορά μόνο τον δημόσιο δανεισμό – καθώς οι ζημιές που μπορούν να γίνουν αφορούν σε κάτι μεταξύ 15 και 20 δισ. ευρώ, τα μόνα ομολογιακά χαρτιά που κυκλοφορούν «ελεύθερα» στην δευτερογενή αγορά, ενώ οι άμεσες ανάγκες αναχρηματοδότησης παραμένουν σχετικά περιορισμένες και εξυπηρετούνται, χωρίς σοβαρές συνέπειες με βραχυπρόθεσμο (έντοκα) δανεισμό.
Αυτά βέβαια είναι καταστάσεις που αν διατηρηθούν για πολύ μπορούν να αλλάξουν το τοπίο. Kαι να ξαναδώσουν δίκιο σε όσους μιλάνε πάλι για τα PIIGS...
