Κάθε επενδυτής θα προτιμούσε έναν ορίζοντα χωρίς πολιτικές εκκρεμότητες

Στο αδιαμφισβήτητα κρίσιμο και ιδιαίτερα ελπιδοφόρο Σχέδιο Ανάκαμψης υπάρχει ένα πρόβλημα.  Και αυτό δεν είναι ούτε το μίγμα των επενδυτικών προτάσεων, ούτε τα προτεινόμενα έργα, ούτε η προετοιμασία των δομών να το υποστηρίξουν. Ούτε βέβαια οι προθέσεις και η προθυμία και το όραμα να υλοποιηθεί. Το πρόβλημα είναι η έλλειψη συναίνεσης. Σύμφωνοι, αυτό δεν είναι ευθύνη τόσο της κυβέρνησης αλλά κυρίως της αντιεπενδυτικής και αντιεπιχειρηματικής φιλοσοφίας που δυστυχώς φαίνεται ότι εξακολουθεί να διακατέχει την μείζονα αντιπολίτευση. Έχει ωστόσο γίνει ότι ήταν δυνατό από όλες τις πλευρές για να επιτευχθεί επίπεδο συναίνεσης; Αμφίβολο.

Σκεφτείτε το όμως λίγο. Οι επιχειρηματίες καλούνται να αναλάβουν ένα πολύ μεγάλο χρηματοδοτικό βάρος. Με ευνοϊκούς όρους, με ελκυστικές συνθήκες με υψηλές προσδοκίες για το αποτέλεσμα. Αλλά χωρίς να έχουν οποιαδήποτε διασφάλιση ότι σε 1,5-2 χρόνια το πολύ, την πιο κρίσιμη περίοδο υλοποίησης δηλαδή δεν θα βρεθούν αντιμέτωποι με μία κόντρα κατάσταση. Μην λησμονείτε ότι έχουμε μπροστά διπλές εκλογές με προφανές προβάδισμα της σημερινής κυβέρνησης μεν αλλά ποιος μπορεί να... υπογράψει για τις εξελίξεις; Το πόσο απρόβλεπτα μπορεί να είναι τα πράγματα το ζήσαμε όλοι τον τελευταίο χρόνο...

Οι επιχειρηματίες καλούνται να επενδύσουν και αλήθεια είναι ότι οι ευκαιρίες και οι προκλήσεις είναι σημαντικές. Όμως όταν η αντιπολίτευση απορρίπτει με δριμύτητα το Σχέδιο και υιοθετεί πρακτικές μελλοντικής  αναθεώρησης και της άρνησης ποια είναι η διασφάλιση που έχουν; Μη γελιέστε, η αβεβαιότητα είναι αντικίνητρο. Υπό αυτή την έννοια δεν είναι παράλογο που αρκετοί επιχειρηματίες θα προτιμούσαν έναν καθαρό πολιτικό ορίζοντα ώστε να εξαληφθεί ο όποιος κίνδυνος ενδεχόμενων μελλοντικών υπαναχωρήσεων, καθυστερήσεων και μπλοκαρισμάτων. Για να διασφαλισθεί ότι θα γίνουν οι δουλειές που σήμερα συζητούνται και συμφωνούνται. Για να μην παρεξηγηθούμε, δεν προτείνει ή πιέζει κανείς για εκλογές. Αλλά πάλι, λέτε;