Ροή
Δόθηκε, λοιπόν, στη δημοσιότητα το νέο εργασιακό νομοσχέδιο. Και τώρα θα δούμε τις συνήθεις αντιδράσεις και απεργίες από συνδικαλιστές, θα παιχτούν και δυο - τρία ματς στη Βουλή και στη συνέχεια θα αποτελέσει νόμο του κράτους και θα είναι μία μεταρρύθμιση που εντάσσεται -κακά τα ψέμματα- στις υποχρεώσεις της ενισχυμένης εποπτείας.
Και μετά, αφού όλοι θα έχουν κάνει λίγο πολύ το καθήκον τους, προς όποια κατεύθυνση, οι περισσότερες διατάξεις του θα μπουν ωραία ωραία στο ράφι, καθώς οι ίδιες οι συνθήκες της αγοράς θα είναι εκείνες που καλώς ή κακώς διαμορφώνουν σε μεγάλο βαθμό τις εργασιακές σχέσεις. Λυπάμαι, αλλά στην πράξη αυτό συμβαίνει... Γιατί αυτή την ώρα, δυστυχώς, το νούμερο ένα πρόβλημα δεν είναι οι εργασιακές συνθήκες, αλλά η απουσία εργασίας.
Με σχεδόν 1 εκατομμύριο 150 χιλιάδες ανέργους, εκ των οποίων οι μισοί και κάτι περισσότεροι είναι πλέον μακροχρόνια άνεργοι, είναι δύσκολο να πειστεί κανείς ότι το πρόβλημα που δεν υπάρχουν δουλειές είναι οι εργασιακές συνθήκες. Βεβαίως και μία συνολική μεταρρύθμιση όπως αυτή είναι σε σωστή γενική κατεύθυνση, παρά ορισμένα «ύποπτα» σημεία, όμως εδώ δεν υπάρχουν δουλειές, πχ το ύψος του κατώτατου είναι το ζήτημα. Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος. Όσο σκληρό και αν ακούγεται. Εκτός αν θέλουμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας.
Δεν γνωρίζω πόσες θέσεις εργασίας μπορεί να δημιουργήσει το Σχέδιο Ανάπτυξης και τα δισεκατομμύρια επενδύσεων που προσδοκούμε. Μακάρι πολλές, όμως ας μου επιτραπεί να επισημάνω ότι οι πράσινες επενδύσεις και οι ενεργειακές, η νέα τεχνολογική επανάσταση, δεν αποφέρουν και πολλές θέσεις εργασίας. Ούτε ο τουρισμός μπορεί να μπαλώσει μέσα από την εποχική απασχόληση τα πάντα. Πολύ φοβάμαι ότι αν δεν ανατραπεί η μακρά πορεία αποβιομηχάνισης της χώρας, μαζικό όφελος ακόμα και στην καλύτερη περίπτωση θα αργήσει πολύ να υπάρξει.
Ναι υπάρχουν σχέδια επενδύσεων, ναι η οικονομία μπορεί να κινηθεί, ναι γίνεται καλή δουλειά σε αυτή την κατεύθυνση. Όμως με βιομηχανικά κουφάρια διάσπαρτα σε όλη την Ελλάδα η πορεία θα είναι μακρά και πολύ δύσκολη. Εκτός και αν δεχτούμε ότι δεν θα... περάσουν όλοι το ποτάμι. Τις προάλλες ζήσαμε το «χαστούκι» από τους Γερμανούς της BSH προς τον κ. Μπακατσέλο ως προς τη δυνατότητα της φασόν παραγωγής συσκευών. Και επί της ουσίας γίναμε μάρτυρες μίας απαξιωτικής συμπεριφοράς προς τη χώρα. Που δείχνει και έλλειψη σεβασμού.
Ήταν ολέθριο το λάθος της αποβιομηχάνισης. Με ενόχους από όλες τις πλευρές. Δεν φταίνε μόνο... τα κινέζικα ή η διεθνής συγκυρία. Είναι και θέμα νοοτροπίας, έλλειψης σχεδίου, έλλειψης οράματος και ικανοτήτων, αλλοτρίωσης σκοπών και στόχων, ασσύμετρης και επιβλαβούς πολιτικής επί σειρά ετών ή μάλλον δεκαετιών. Τέλος πάντων, ας ελπίσουμε ότι κάθε μεταρρύθμιση, για να επιστρέψουμε στο εργασιακό νομοσχέδιο, είναι ένα βήμα ενίσχυσης της αξιοπιστίας της χώρας έναντι του επενδυτικού κεφαλαίου. Και ότι θα συμβάλλει. και αυτό στην μείωση της ανεργίας που ειδικά σε νεότερες ηλικίες καλπάζει.
