Ροή
Τα νέα από το διεθνές μέτωπο κατά της πανδημίας δεν είναι τα επιθυμητά. Κάθε άλλο καθώς η επέλαση των μεταλλάξεων του ιού χτύπησε στο πιο αδύναμο σημείο του τείχους ανοσίας που επιχειρείται να θεμελιωθεί. Και το αδύναμο σημείο είναι ο σκληρός πυρήνας των αρνητών ή των σκεπτικιστών του εμβολιασμού, ιδιαίτερα μεγάλος αριθμητικά, που τροφοδοτεί τον ιό με τους ξενιστές που ενισχύουν την μακροζωία του.
Με άλλα λόγια απέχουμε ακόμα πολύ από το να θεωρούμε ότι ξεμπλέκουμε. Αυτό όμως δεν έχει μόνο την υγειονομική διάσταση και την διατήρηση των όποιων περιοριστικών μέτρων κατά περίπτωση. Ένα… μπρος πίσω που και κουράζει τις κοινωνίες, αλλά και τροφοδοτεί ένα ευρύ αίσθημα αναξιοπιστίας των πολιτικών αντιμετώπισης του προβλήματος.
Αφορά σε μείζονα βαθμό την οικονομία και τις εφαρμογές της στην επιχειρηματικότητα και την καθημερινότητα των πολιτών.
Τα μέτρα στήριξης που έχουν εκπονηθεί δεν έχουν αέναες δυνατότητες. Επί της ουσίας είναι ήδη πεπερασμένα. Όμως ακόμα περισσότερο από τις διάφορες μορφές χρηματοδοτήσεων και επιδοτήσεων που πλέον υπερβαίνουν τα όρια αντοχής των αρχικών σχεδιασμών και προσδοκιών, πλέον είναι ορατό και το τέλος της ανοχής, της περιόδου χάριτος αν προτιμάτε. Σε υποχρεώσεις, σε οφειλές, σε εργασιακά μοντέλα, παντού. Και το πρόβλημα ασφαλώς δεν είναι μόνο ελληνικό. Είναι διεθνές, είναι πανευρωπαϊκό.
Και γίνεται ακόμα πιο κρίσιμο όσο η αβεβαιότητα για τις συνέπειες της πανδημίας τους επόμενους μήνες παραμένει και με δεδομένο ότι το φθινόπωρο υπάρχουν εκλογές στη Γερμανία και στο τέλος της επόμενης άνοιξης στη Γαλλία. Με άλυτο το ζήτημα της πανδημίας και με θεωρητική ακόμα την ανασυγκρότηση των οικονομιών και την μελλοντική πολιτική της Ε. Ε. Είναι λοιπόν βέβαιο ότι έχουμε ακόμη πολύ και αβέβαιο δρόμο στον οποίο θα απαιτηθεί η μέγιστη δυνατή συναίνεση, πολιτική και κοινωνική για να βγούμε παραπέρα… Όσο για την παράσταση των υφιστάμενων μέτρων στήριξης και ανοχής, είναι μάλλον μονόδρομος.
