Ροή
Την θυμόμαστε όταν έχει πυρκαγιές, καύσωνα, ισχυρή χιονόπτωση ή οποιοδήποτε άλλο έντονο καιρικό φαινόμενο. Η κλιματική αλλαγή, όμως είναι μόνιμα εδώ και το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι απαιτεί ιδιαίτερα αποφασιστική, περίπλοκη και χρονοβόρα διαχείριση. Πολλές βλάβες είναι ήδη μη αναστρέψιμες και τα μέτρα που αποφασίζονται και λαμβάνονται θα έχουν αποτελέσματα που θα φανούν μετά από πολλά χρόνια.
Προφανώς, η απάντηση δεν μπορεί να είναι εθνική, είναι παγκόσμια. Και – δυστυχώς - προς το παρόν είναι σαφές πως ισχυρή βούληση δεν υπάρχει για να αλλάξει η τροχιά προς την κλιματική κρίση. Η Ευρώπη είχε θέσει τους στόχους της και πήρε πρωτοβουλίες το τελευταίο διάστημα, ειδικά μετά τον πόλεμο στην Ουκρανία με τελευταίο βήμα το REPowerEU. Αλλά, ακόμη και αυτή η πρωτοβουλία, είναι μία απόδειξη του «πολύ λίγα, πολύ αργά». Ακόμη και σήμερα, 14 μήνες μετά την ανακοίνωση του εν λόγω σχεδίου, τα κράτη παλεύουν να το ενσωματώσουν, ενώ είναι σαφές πως αποτελεί ουσιαστικά το «περίσσευμα» των δανείων του Ταμείου Ανάκαμψης, έχοντας ελάχιστο νέο «χρήμα» με την μορφή επιδοτήσεων.
Ας είμαστε ξεκάθαροι. Δεν έχει καταφέρει ακόμα η Ευρώπη να συμφωνήσει σε βασικά ζητήματα της κλιματικής αλλαγής. Δεν υπάρχει κοινή θέση για παράδειγμα για το μείγμα ενέργειας ή για τη ταχύτητα μετάβασης της βιομηχανίας σε «πράσινη» ενεργειακή κατανάλωση. Και, προφανώς, είναι σαφής η άρνηση να δοθεί πραγματική νέα χρηματοδότηση.
Ήδη, η κλιματική αλλαγή αναδεικνύεται (μαζί με το δημογραφικό) στα πιο μεγάλα προβλήματα για το μέλλον της Ευρώπης.
Όσο για την Ελλάδα, ένα κράτος με μεγάλες ανάγκες κλιματικής πρόληψης και αποκατάστασης, αλλά και με λίγους πόρους (λόγω των δημοσιονομικών περιορισμών και χαμηλών εισοδημάτων), θα πρέπει να δει πώς θα αδράξει τα κονδύλια που δίδονται από τις Βρυξέλλες. Τα λεφτά από τα 2 ΕΣΠΑ και από το Ταμείο Ανάκαμψης, είναι πολλά, πάρα πολλά ίσως για τα ελληνικά «διαχειριστικά» δεδομένα. Για τον λόγο αυτό, θέλει πολύ προσοχή. Γιατί αν δεν καταναλώσει η χώρα αυτά που τώρα της δίδονται, δεν θα μπορεί να ζητήσει και άλλα….
