Και εξηγούμαι: Για πολλά χρόνια η Folli Follie ήταν ο πρεσβευτής του ελληνικού Χρηματιστηρίου. Σχεδόν σε όλες τις παρουσιάσεις προς ξένους θεσμικούς, η εταιρεία ήταν στις πρώτες σελίδες, ως παράδειγμα εξωστρέφειας, επιχειρηματικότητας και θετικών μεγεθών. Όσο για την οικογένεια Κουτσολιούτσου, ήταν τα “poster boys” της εγχώριας επιχειρηματικότητας, πολυβραβευμένοι και ακριβοθώρητοι.
Και μετά ήρθε ο… Πουτσίδης. Γιατί η Folli Follie δεν «έσκασε» επειδή γύρισε η αγορά, λόγω του country risk της χώρας ή τέλος πάντων επειδή οι επιχειρηματίες πήραν κάποια ρίσκα και δεν τους βγήκαν. Η εταιρεία «έσκασε» ακριβώς επειδή υπήρχε η νοοτροπία… Πουτσίδη. Επειδή μια επιχειρηματική οικογένεια δρούσε πραγματικά ανεξέλεγκτη, επειδή πραγματικά έκανε ό,τι ήθελε, επειδή μετά τις 3 το μεσημέρι δεν έβρισκες κανέναν από τη διοίκηση και επειδή είχαν εμποτισμένη τη νοοτροπία ότι είμαστε “larger than life”.
Και όλα αυτά, σε μια εταιρεία εισηγμένη στο Χρηματιστήριο, που δανείστηκε δεκάδες εκατομμύρια ευρώ, που τον ισολογισμό της «ξεσκόνιζαν» (θεωρητικά) χιλιάδες μάτια, που εμφανίστηκε σε δεκάδες roadshows.
Δυστυχώς, το φαινόμενο «Πουτσίδης» δεν είναι μοναδικό. Υπάρχουν δεκάδες ή και εκατοντάδες εταιρείες στην Ελλάδα που λειτουργούν ή τουλάχιστον λειτουργούσαν με την ίδια λογική. Όχι βέβαια σε αυτό το μέγεθος, αλλά υπήρχαν. Οι περισσότερες από αυτές, είτε αναγκάστηκαν να αλλάξουν τρόπο διακυβέρνησης είτε έκλεισαν, είτε πλέον βυθίζονται στα χρέη.
Το θέμα είναι αν η περίπτωση Folli Follie έγινε ή θα γίνει μάθημα και παράδειγμα προς αποφυγή. Μάθημα για τις ελεγκτικές αρχές, ώστε να αποδείξουν ότι το ελληνικό χρηματιστήριο δεν είναι ξέφραγο αμπέλι. Μάθημα για τις τράπεζες, για να αποδείξουν ότι δεν δανείζουν κατά το δοκούν. Μάθημα για τις ελεγκτικές εταιρείες για να προσέχουν πού βάζουν την υπογραφή τους. Και μάθημα για την επιχειρηματική κοινότητα ώστε να μην θεοποιεί περιπτώσεις που την εκθέτουν σύσσωμη.
Το τελευταίο διάστημα, και με αφορμή τη Folli Follie, είναι αλήθεια ότι η Εταιρική Διακυβέρνηση έχει επανέλθει στο προσκήνιο και τα πράγματα δείχνουν να σοβαρεύουν. Το θέμα είναι όλο αυτό να φέρει ουσιαστική αλλαγή και να μην ξεθυμάνει όταν ξεχαστεί η υπόθεση. Αλλιώς… Πουτσίδη θα λέμε και θα κλαίμε.
