Ο Γιώργος Σεφέρης είχε πει: «Στη βάση κάθε συζήτησης εξυπακούεται ένα σιωπηρό συμβόλαιο. Χωρίς αυτό έχουμε ίσως πολλούς παράλληλους μονολόγους, αλλά δεν έχουμε διάλογο. Για την ώρα, είμαστε η χώρα των παράλληλων μονολόγων».
Πριν μερικές μέρες έληξε η διορία που είχαν οι Σύλλογοι Διδασκόντων Καθηγητών και Δασκάλων σε Δευτεροβάθμια και Πρωτοβάθμια εκπαίδευση για να ξεκινήσουν οι διαδικασίες αυτό-αξιολόγησης του σχολείου και όχι αξιολόγησης των εκπαιδευτικών, αφού αυτή σύμφωνα με τον νόμο θα ξεκινήσει το Σεπτέμβριο του 2021. Το αποτέλεσμα ήταν ένας εκπληκτικά μεγάλος αριθμός σχολείων να κάνει αποχή από τη διαδικασία. Η κυβέρνηση βλέποντας την συμπαγή αντίδραση σε ένα χώρο, που το 40% και πλέον είναι προσκείμενο στη ΔΑΚΕ (συνδικαλιστικού οργάνου που πρόσκειται στη ΝΔ), αμέσως κάλεσε σε διάλογο την ΟΛΜΕ, το συνδικαλιστικό κομματικά καθοδηγούμενο όργανο των καθηγητών και δασκάλων, το οποίο όργανο είναι σταθερά αντιδραστικό και έχει τις ευθύνες που του αναλογούν για την κρίσιμη παθολογική εικόνα που παρουσιάζει η εκπαίδευση σήμερα.
Από τη Δευτέρα 1 Μαρτίου 2021 αρχίζουν τα δύσκολα, διότι από τη μία πλευρά έχεις μια Υπουργό και Υφυπουργό, που δεν ξέρει τι είναι τάξη, όπως εγώ δεν ξέρω τι είναι Υπουργείο, ενώ και οι δύο έχουν σπουδάσει Νομικά και από την άλλη έχεις μια ΟΛΜΕ, που λόγω της συνδικαλιστικής άδειας που δικαιούνται τα μέλη του Δ.Σ, κοντεύει να ξεχάσει τι είναι η σχολική τάξη. Σημειωτέον ότι για πρώτη φορά τα τελευταία 20 χρόνια η ΟΛΜΕ έχει Πρόεδρο από τη ΔΑΚΕ. Θα καταφέρουν να φτιάξουν το σιωπηρό συμβόλαιο για να συζητήσουν που λέει ο αείμνηστος Γιώργος Σεφέρης ή θα έχουμε παράλληλους μονόλογους;
Κάπου ενδιάμεσα είμαστε κι εμείς οι εκπαιδευτικοί, ένας κλάδος που, όπως και ολόκληρη η κοινωνία, έχει άριστους, πολύ καλούς, καλούς, μέτριους, κηφήνες. Όμως, το μόνο που δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς, είναι ότι όλοι μας έχουμε το κατάλληλο πτυχίο, που απαιτεί η θέση, σε αντίθεση με το τι συμβαίνει στον υπόλοιπο δημόσιο τομέα ή τι συμβαίνει με τους μετακλητούς, που διορίζονται ως σύμβουλοι υπουργών, αλλά και τι συμβαίνει και σε ένα μη ευκαταφρόνητο μέρος του ιδιωτικού τομέα. Αν όλοι λοιπόν οι εκπαιδευτικοί – εξαιρώ τους κηφήνες- είχαμε δείξει την απαξιωτική συμπεριφορά, που επιδεικνύει η Υπουργός σε εμάς, δεν θα λειτουργούσε κανένα σχολείο. Θα είμασταν σε lockdown.
Θα περίμενε κανείς από την κυβέρνηση, στους είκοσι μήνες που κυβερνά, να έχει γνωρίσει την καθημερινότητα των σχολείων, τόσο προ πανδημίας, όσο και στην εξέλιξή της, να είχε αντιληφθεί ότι δεν γίνεται σε μια χώρα και ιδιαίτερα στο δημόσιο, όπου δεν υπάρχει κουλτούρα αξιολόγησης εδώ και 40 χρόνια, με ευθύνη των πολιτικών, με ένα κόμμα που έχει μάθει να τρώει ακόμη και τα ίδια του τα κομματικά παιδιά, αν δεν κάτσουν ήσυχα, να θέλεις αυτό-αξιολόγηση της σχολικής μονάδας, τώρα, για κάτι που θα έπρεπε εσύ, ως υπουργείο, να έχεις κάνει εδώ και δεκαετίες.
Η αυτό-αξιολόγηση της σχολικής μονάδας και από του χρόνου η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως δημοψήφισμα ΝΑΙ ή ΟΧΙ στην αξιολόγηση. Δεν βρισκόμαστε στο 2015. Δεν διδάχτηκε τίποτα αυτή η κυβέρνηση από τις αυταπάτες της τότε κυβέρνησης; Θέλει η σημερινή κυβέρνηση αυτό-αξιολόγηση σε 14 άξονες, αλλά δεν σκέφτηκε το πόση επιπλέον γραφειοκρατία θα φορτώσει στους εκπαιδευτικούς.
Η κυβέρνηση, έχει την απαίτηση να φορτώσει στους εκπαιδευτικούς μία εξτρά γραφειοκρατική δουλειά, την αυτό-αξιολόγηση της σχολικής μονάδας αγνοώντας δεδομένα όπως ότι πολλοί εκπαιδευτικοί τρέχουν σε πολλά σχολεία για να συμπληρώσουν το διδακτικό τους ωράριο, ότι δεν έχουν ατομικά γραφεία, με δικό τους υπολογιστή και σύνδεση στο διαδίκτυο, αλλά μία αίθουσα-γραφείο καθηγητών όπου συνωστίζονται ένα σωρό άτομα, που πιθανόν να μην έχουν καν επαρκείς καρέκλες, ότι οι εκπαιδευτικοί επιβαρύνονται με εφημερίες και με διοικητικό έργο στα σχολεία τους, τα οποία συχνά, ειδικά στην επαρχία, δεν έχουν καν γραμματεία, με αποτέλεσμα να φορτώνονται με γραφειοκρατική δουλειά οι εκπαιδευτικοί και ο διευθυντής.
Και άντε, κάναμε τη δουλειά που έπρεπε το Υπουργείο να κάνει. Ποια θα είναι η συνέχεια; Ποιος θα έχει την ευθύνη για τις ελλείψεις στο σχολείο; Ποιος θα αναλάβει την ευθύνη για αυτές τις ελλείψεις και ποιος θα δεσμευτεί ότι θα τις εξαλείψει σε ένα λογικό χρονικό διάστημα; Δεν τα γράφει πουθενά αυτά το ΦΕΚ. Λογικό δεν είναι οι καθηγητές να κάνουν δεύτερες και τρίτες σκέψεις;
Επιδείξτε ως κυβέρνηση ένα νέο παιδαγωγικό ήθος προς την εκπαιδευτική κοινότητα. Μπείτε για λίγο στη θέση μας, δείτε τη σχολική ζωή μέσα από τα μάτια μας, για να καταλάβετε τα εμπόδια και να θέσετε τις προτεραιότητες. Δώστε μας διέξοδο, διότι ως εκπαιδευτικοί βρισκόμαστε εδώ και δεκαετίες, αλλά και με τη σημερινή κυβέρνηση, ανάμεσα σε ένα ΟΧΙ σε όλα, των κομματικών συνδικαλιστών, που με δική σας ανοχή μας εκπροσωπούν, και των ΝΑΙ σε ό,τι μου κατέβει, του κάθε Υπουργού.
Ας συνειδητοποιήσουν όλοι, Υπουργείο, κομματικοί συνδικαλιστές, ΟΛΜΕ και εμείς οι εκπαιδευτικοί ότι η μέχρι τώρα στάση Υπουργείου και ΟΛΜΕ διαλύει τα σχολεία. Σχολείο χτίζεις με το διάλογο, με μάτια και αυτιά ανοιχτά. Ας έχουν στο μυαλό τους όσοι παίρνουν αποφάσεις και όσοι θα συμμετέχουν τις επόμενες μέρες στο διάλογο με το Υπουργείο ότι η αξιολόγηση θα πρέπει να ξεκινήσει, με στόχο όμως, να βοηθήσει τους εκπαιδευτικούς να γίνουν καλύτεροι και να αναβαθμίσει όλες τις σχολικές μονάδες. Αν αυτό είναι ξεκάθαρο και κατανοητό, καταγεγραμμένο σε ΦΕΚ, ώστε να αποδεικνύει ότι η αξιολόγηση δεν έρχεται για να τιμωρήσει, αλλά για να ενισχύσει και να βελτιώσει, τότε η εκπαιδευτική κοινότητα θα τρέξει να το υιοθετήσει. Άλλωστε, ξέρετε πολλούς τυφλούς να μην θέλουν το φως τους;
Πρέπει με κάποιο τρόπο να αρχίσουμε να αξιολογούμαστε αλλά κ. Κεραμέως, ας μην αντιγράφουμε απλώς πρακτικές άλλων χωρών, που έχουν κουλτούρα δεκαετιών στην αξιολόγηση, όχι μόνο των εκπαιδευτικών, αλλά και των πολιτικών, που στέλνουν να τους κυβερνήσουν. Η αξιολόγηση πρέπει να αρχίσει και για έναν άλλο λόγο: Έχουμε βαρεθεί όλοι να επιβραβεύονται όσοι παρασιτούν, έχουν πρόσβαση στο κόμμα, ενώ όσοι απλά κάνουν τη δουλειά τους, να είναι τα κορόιδα. Κι αυτό δεν ισχύει μόνο στα σχολεία. Ξεκινά από την κορυφή και φθάνει χαμηλά. Ισχύει σε όλη τη χώρα.
Αν θέλετε να δείτε τι συμβαίνει στην κορυφή, δείτε τι γίνεται γύρω σας, πολύ κοντά σας για την ακρίβεια στα γραφεία που είναι στον ίδιο όροφο με εσάς, στο Υπουργείο σας. Αν θέλετε να δείτε τι συμβαίνει χαμηλά, ελάτε στα σχολεία της επαρχίας, όχι ως προσκεκλημένη από κολλητό ή κομματικό Διευθυντή. Ελάτε ας πούμε στο σχολείο που διδάσκω*. Ναι δεν θα είναι εύκολα, ναι, δεν θα ακούσετε ευχάριστα πράγματα, θα ακούσετε όμως αλήθειες και κυρίως θα δείτε με τα μάτια σας τι συμβαίνει και πως λειτουργεί ένα σχολείο…και που ξέρετε ίσως πυκνώσετε τις επισκέψεις σε άγνωστα σχολεία για εσάς. Ξεκινήστε!
* Γυμνάσιο με Λυκειακές Τάξεις Καλλιθέας Ελασσόνας – Λάρισα
