Στην Πρωσία του 18ου αιώνα, ο Βασιλιάς Φρειδερίκος ο Μέγας είχε τα θερινά του ανάκτορα στην περιοχή Σανσουσί - που σημαίνει «χωρίς σκοτούρες». Δίπλα σε αυτά, υπήρχε ένας ανεμόμυλος που έκανε θόρυβο και διατάρασσε τη γαλήνη του βασιλιά, ο οποίος δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Έτσι, ο Φρειδερίκος κάλεσε το μυλωνά και απαίτησε να του πουλήσει τον ανεμόμυλό του.
Όταν αυτός αρνήθηκε, ο βασιλιάς απείλησε ότι θα πάρει το μύλο με τη βία. Η απάντηση του μυλωνά ήταν παροιμιώδης: «Ναι, αλλά υπάρχουν δικαστές στο Βερολίνο»! Ο βασιλιάς απογοητεύτηκε, αλλά ταυτόχρονα ένιωσε ικανοποίηση για την εμπιστοσύνη που έδειχναν οι πολίτες της χώρας του στους θεσμούς της.
Υπάρχουν λοιπόν δικαστές στην Αθήνα; Και νιώθει ικανοποίηση ο «βασιλιάς» για την εμπιστοσύνη των πολιτών στους θεσμούς;
Η απάντηση στο πρώτο ερώτημα, μετά την απόφαση του ΣτΕ για τις τηλεοπτικές άδειες, είναι θετική. Τι γίνεται, όμως, με το δεύτερο, όταν ο ίδιος ο «βασιλιάς» νιώθει ντροπή για τους θεσμούς;
Οι επιθέσεις της εκτελεστικής εξουσίας - δηλαδή της κυβέρνησης - απέναντι στη δικαστική κορυφώθηκαν το τελευταίο χρονικό διάστημα. Πάνω και κάτω από το τραπέζι, σε μια περίοδο όπου οι σχέσεις της ηγεσίας των ανώτατων δικαστηρίων της χώρας με το Μαξίμου έγιναν προνομιακές και διάφορες εξαγγελίες έδωσαν - φαινομενικά τουλάχιστον - εικόνα συναλλαγής. Κάτι που επισήμαναν οι ίδιες οι δικαστικές ενώσεις σε ανακοινώσεις τους. Τα διακριτά όρια μεταξύ των δύο εξουσιών χάθηκαν, είτε από αλαζονεία των αρμοδίων κυβερνητικών στελεχών είτε συνειδητά. Είτε και από τα δύο.
Όλα ξεκίνησαν με φιλικές «προειδοποιήσεις» ότι οι δικαστές πρέπει να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων - δηλαδή του «σφυγμού της κοινωνίας», όπως είπε και ο πρόεδρος του ΣτΕ, θολώνοντας ακόμα περισσότερο τα διακρικά όρια. Ακολούθησε μια σκόπιμη σύγχυση στις δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών για το αν οι δικαστικές αποφάσεις είναι ή όχι σεβαστές και δεσμευτικές.
Ώσπου φτάσαμε στη χθεσινοβραδινή αμήχανη και σπασμωδική αντίδραση με τη δήλωση της κυβερνητικής εκπροσώπου για «το ίδιο δικαστήριο που είχε κρίνει συνταγματικό το μαύρο στην ΕΡΤ, το PSI στα ασφαλιστικά ταμεία και τα μνημόνια». Ένα εκ των οποίων φέρει φαρδιά-πλατιά την υπογραφή της σημερινής κυβέρνησης...
Θυμάστε πώς το είχε πει ο πρωθυπουργός στη ΔΕΘ; «Δεν υπάρχει ούτε μία στο εκατομμύριο να κριθεί ο νόμος αντισυνταγματικός». Τι μεσολάβησε, άραγε, και ο «βασιλιάς» έχασε την πίστη του στο θεσμό της Δικαιοσύνης; Μιας Δικαιοσύνης, της οποίας υπήρξε κορυφαίος λειτουργός ο σημερινός αρμόδιος αναπληρωτής υπουργός;
«Δεν κυβερνούν οι δικαστές», ακούγεται τώρα από κυβερνητικά χείλη. Από τα ίδια χείλη που «βούτηξαν» στην επετηρίδα πέρσι το καλοκαίρι, προκειμένου να επιλεγούν οι επικεφαλής των ανωτάτων δικαστηρίων πριν το δημοψήφισμα (τυχαίο;) και μετά να τους παραδώσουν για 20 μέρες τα κλειδιά του Μαξίμου, μέχρι να γίνουν εκλογές...
Σε όσους κρίνουν εύκολα το ΣτΕ και τους λειτουργούς του, ας θυμηθούν ότι στο παρελθόν έχει λάβει γενναίες αποφάσεις. Ιδιαίτερα το περιβόητο Ε' Τμήμα του - περισσότερο γνωστό ως «περιβαλλοντικό». Ήταν αυτό που, μεταξύ άλλων, πήγε να τινάξει στον αέρα τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 ή την κατασκευή του «Ελευθέριος Βενιζέλος». Τις περισσότερες φορές μάλιστα, μακριά τότε από την εξουσία και άλλες «βρόμικες» σκέψεις, υπέρ των αποφάσεων αυτών διαδήλωναν όσοι σήμερα εμφανίζονται ως Ιαβέρης. Συμπερλαμβανομένου και του πρωθυπουργού, στην περίπτωση των... κορμοράνων του Βοτανικού.
Πολλάκις - και όχι... Πολάκης - κατηγορήθηκαν λοιπόν οι δικαστές του ΣτΕ για τυπολατρία ή άλλα τινά. Ποτέ, όμως, για διαπλοκή, παρακράτος ή οργανωμένο σχέδιο αποσταθεροποίησης της χώρας και ανατροπής της κυβέρνησης, όπως σήμερα!
Με απλά λόγια, η κυβέρνηση υπερέβη τα όρια. Αγνόησε συνειδητά το βασικό μάθημα των πρωτοετών στη Νομική, στο Συνταγματικό Δίκαιο: τη διάκριση των εξουσιών. Αυτό που αποτελεί βάση του πολιτεύματος, με ό,τι και αν συνεπάγεται αυτό, ιδιαίτερα όταν ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας διατρανώνει ότι «είμαστε κάθε λέξη του Συντάγματος».
Τελικά, μάλλον ο «βασιλιάς» είναι γυμνός...
