Τι είναι αυτό που μας μένει τελικά από την επίσκεψη Obama; Η απάντηση είναι αναλόγως τι θέλει να δει καθένας. Οπότε, ας ξεκινήσουμε από κάποιες βασικές παραδοχές.
Πρώτον. Ότι στο «στήσιμο» Obama και Τσίπρα, φάνηκε η χαώδης διαφορά που αναδεικνύει το επικοινωνιακό χάρισμα του Αμερικανού προέδρου και την εγγενή αδυναμία του Έλληνα πρωθυπουργού. Ο ενικός πριν τη συνάντηση, τα ακατανόητα greeklish, η γλώσσα του σώματος και τόσα άλλα από τον Αλέξη Τσίπρα ήταν στοιχεία που τον αδικούν. Και γι' αυτό φταίει μονάχα ο ίδιος. Όσο για τον πρόεδρο των ΗΠΑ; Απέδειξε πόσο ακομπλεξάριστος και χαρισματικός είναι, εξευτελίζοντας ταυτόχρονα στα μάτια όλων των Ευρωπαίων - ημών συμπεριλαμβανομένων - τους δικούς τους ηγέτες.
Δεύτερον. Ότι η αναφορά Obama στην Ελλάδα ήταν πράγματι αυτό που ήθελε να ακούσει το Μαξίμου. Μάλιστα, ο Barack Obama ήταν εξαιρετικά ενθουσιώδης και μίλησε περισσότερο ως... Έλληνας πρωθυπουργός παρά ως Αμερικανός πρόεδρος, με τις ευθείες αναφορές που έκανε στην οικονομική κρίση και την ανάγκη βελτίωσης που περιμένει κάθε Έλληνας στην καθημερινότητά του. Όμως, οι ΗΠΑ δεν αποτελούν άμεσο εταίρο της Ελλάδας ούτε ο Obama μπορεί να πάρει το... μαχαίρι και να κόψει το χρέος. Εδώ καλά-καλά δεν γνωρίζουμε τι πολιτική θα ακολουθήσει ο διάδοχός του στον Λευκό Οίκο.
Τρίτον. Ότι το κεντρικό θέμα της ομιλίας Obama δεν ήταν το ελληνικό χρέος. Δεν ήταν αυτός ο λόγος για τον οποίο έγινε πρώτο θέμα στα διεθνή δίκτυα. Ήταν οι κουβέντες του για την έξαρση του λαϊκισμού και τις δημοκρατικές αξίες και αρχές που κινδυνεύουν, με τελευταία αφορμή την εκλογή Τραμπ στις ΗΠΑ. Λησμονήσαμε (ή παραβλέψαμε) ότι ήταν η πρώτη φορά που ο Obama μίλησε δημοσίως και σχολίασε το αποτέλεσμα των αμερικανικών εκλογών.
Συμπέρασμα; Σε μια πραγματικά σπουδαία επίσκεψη ξένου ηγέτη στην Ελλάδα και επιτυχημένη για την Ελλάδα, για μια ακόμη φορά επικράτησε η ελληνοκεντρική μας θεώρηση. Κυριάρχησε η ιδέα ότι αποτελούμε τον ομφαλό της γης. Ότι όλοι, σ' αυτόν τον κόσμο, ασχολούνται μαζί μας και επειδή για κάποιο περίεργο λόγο - που κι εμείς οι ίδιοι δεν έχουμε κατανοήσει - αποτελούμε τον «επιούσιο λαό», ήρθε ο Obama ως άλλος Μεσσίας για να μας σώσει.
Ε, δεν είναι έτσι. Ο Obama μάς έδωσε ένα καλό μάθημα - αν θέλουμε να το παραδεχθούμε. Η επίσκεψή του στην Αθήνα δεν ήταν ούτε οι θεατρινισμοί του Τσίπρα ούτε οι παραινέσεις του για το χρέος. Για την ακρίβεια, ήταν όλα αυτά ένα κομμάτι μόνο από την επίσκεψη αυτή και πρέπει να τα δούμε ξεχωριστά. Η επίσκεψη ήταν το μήνυμα προς όλο τον πλανήτη για τα φαινόμενα τύπου Τραμπ, που οδηγούν τον πλανήτη στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Ο Obama επέλεξε εμάς, ως φόντο μιας ιστορικής ομιλίας και παρέμβασης, με παγκόσμιο βεληνεκές και σημασία.
Αντ' αυτών, εμείς ερίζουμε για τον ενικό και τα greeklish του Τσίπρα ή πανηγυρίζουμε επειδή «την είπε» στους Ευρωπαίους για τη λιτότητα.
Θυμίζουμε το «Ποντίκι που Βρυχάται». Και τώρα που το σκέφτομαι, κάλλιστα θα μπορούσε να παίξει το ρόλο του Πίτερ Σέλερς ο Αλέξης Τσίπρας, με... το ρο που δεν λέει καθαρό.
ΥΓ: Η performance (γιατί αυτό ήταν) Obama στο Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος επιβεβαίωσε όλα τα παραπάνω, αλλά εκείνος αποφάσισε να το πάει ένα βήμα παραπέρα. Όρισε από την αρχή την έννοια του ηγέτη, του φιλέλληνα, αυτού που εμπνέει και οδηγεί. Και το «Ζήτω η Ελλάς» στο τέλος, θα το ζήλευαν πολλοί δικοί μας.
