«Θα ήθελα να πάμε στις 2 Μαΐου (1998), όταν όλη η Ευρώπη «κρατούσε την ανάσα της», περιμένοντας το αποτέλεσμα των διαβουλεύσεων μεταξύ του Συμβουλίου Υπουργών της ΕΕ, του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και της COMMISSION για το ποιες χώρες θα μπουν στην Γ’ Φάση της ΟΝΕ και για το ποια θα είναι η πορεία του χρονοδιαγράμματος που θα οδηγήσει στη γέννηση του ΕΥΡΩ.
Καθισμένος το πρωί του Σαββάτου 2 Μαΐου στα έδρανα του Ημικυκλίου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στις Βρυξέλλες σκεπτόμουν πόσο πολύ έχουν αντιστραφεί οι ρόλοι μας. Οι «κληρονόμοι» ή οι «απόγονοι» της Ευρώπης που θεμελίωσαν οι Πατέρες και Εμπνευστές του Ευρωπαϊκού Οράματος (προσωπικότητες σαν τον Ρομπέρ Σουμάν, τον Ζαν Μονέ, τον Πωλ-Ανρί Σπάακ, τον στρατηγό Ντε Γκωλ, τον Κόνραντ Αντενάουερ) χαμογελούσαν «ευτυχισμένοι», διότι κατάφεραν να δημιουργήσουν την Ευρώπη των «ΤΡΙΩΝ ΤΑΧΥΤΗΤΩΝ» και να υποβαθμίσουν την ιερή υπόθεση της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης σε μια συζήτηση για το ποιες χώρες έχουν χαμηλό δημόσιο χρέος ή αποκλιμακούμενο πληθωρισμό…
Και όλοι οι υπόλοιποι, εμείς που όλα αυτά τα χρόνια παίρναμε στα σοβαρά τις «διακηρύξεις» για την «Ευρώπη της Αλληλεγγύης και των Πολιτών», για την «Ευρώπη του Σεβασμού στην Πολιτιστική Ποικιλομορφία» χαρακτηριζόμασταν «αντιευρωπαίοι» ή (σύμφωνα με μια πιο «σικ» διατύπωση) «Ευρωσκεπτικιστές», επειδή αποφασίσαμε να δείξουμε την αντίθεσή μας στη δημιουργία της οικονομίστικης Ευρώπης των αριθμών και των μεγαλοσυμφερόντων.
Θα ήθελα να σας θυμίσω ότι στην ψηφοφορία ψήφισα «λευκό».
Όλοι εκείνοι που οραματίσθηκαν μια Ευρώπη σφριγηλή και με λόγο στη διεθνή σκηνή τίθενται αργά αλλά σταθερά στο περιθώριο και αναδύονται οι πιο αντιδραστικές δυνάμεις της ηπείρου μας, που βλέπουν μπροστά τους μόνο ECU και νούμερα, αδιαφορώντας για τις αρχές και τις αξίες που γεννήθηκαν σε αυτό το μέρος του πλανήτη μας. Επαναλαμβάνω και θα το λέω πάντα, γιατί είναι βαθιά μου πίστη, ότι όλοι αυτοί που αποτελούν σήμερα τις «κεφαλές» της Ένωσης δεν είναι τίποτα άλλο παρά διαχειριστές και εκφραστές μιας κοντόθωρης πολιτικής που αποσκοπεί στο να καθιερώσει όπως-όπως ένα ενιαίο νόμισμα, μειώνοντας τα κόστη συναλλαγών για τις μεγάλες επιχειρήσεις της σημερινής ΕΕ, δημιουργώντας έτσι «οικονομίες κλίμακας» και οδηγώντας στην αύξηση των κερδών τους.
Τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα (την πρωτοκαθεδρία στα οποία έχουν τα βιομηχανικά τραστ και ο «διαπλεκόμενος» τραπεζικός τομέας) αλλοιώνουν τα ευγενή χαρακτηριστικά που μια πραγματική «Ευρωπαϊκή Ένωση» πρέπει να έχει. Τα χαρακτηριστικά της αλληλεγγύης μεταξύ των κρατών-μελών της, του σεβασμού των γλωσσών της και του πολιτισμού των λαών της, της εμπέδωσης και της εμβάθυνσης των δημοκρατικών θεσμών, της ευαισθησίας για τον άνεργο, τον ηλικιωμένο, την εργαζόμενη γυναίκα, τον νέο, τα άτομα με αναπηρία, τους φοιτητές.
Δεν είναι λογικό κάθε γνήσιος Ευρωπαϊστής, κάθε προοδευτικός πολίτης της ηπείρου μας να προβληματιστεί για τους λόγους που οδήγησαν στη δημιουργία της Ευρώπης των «τριών ταχυτήτων»; Μήπως, λοιπόν, ήρθε η ώρα να μελετήσουμε μια τελείως διαφορετική οικονομική πολιτική που δεν θα στοχεύει μόνο τα κριτήρια του Μάαστριχ;
Οι πραγματικοί Ευρωπαϊστές έχουν μπροστά τους τη μεγάλη πρόκληση να επαναφέρουν την ήπειρό μας στο σημείο που αποτέλεσε την εκκίνηση των ιδρυτικών πατέρων της: να γίνει η ΕΕ μια πραγματική «Ευρωπαϊκή Ένωση», μια νησίδα ειρήνης, δημοκρατίας και ευημερίας σε ένα κόσμο ταραγμένο, μια δύναμη εγγύησης των κατακτήσεων των εργαζομένων και των δικαιωμάτων του ανθρώπου».
Τα παραπάνω θα μπορούσαν να αποτελούν ένα άρθρο που έγραψα χθες για το site σας. Ωστόσο, αποτελούν απόσπασμα άρθρου μου από το μακρινό 1998 (με τίτλο: “Η κοινωνική Ευρώπη πέθανε… ζήτω η Ευρώπη των τραπεζιτών!” - εφημερίδα «ΤΟ ΠΑΡΟΝ» - 29/11/98). Το γεγονός ότι τα όσα ανέφερα τότε παραμένουν επίκαιρα σημαίνει ότι δυστυχώς -σχεδόν 20 χρόνια μετά- επιβεβαιώθηκαν οι φόβοι μου…
Επιμέλεια: Στέλλα Κεμανετζή
