Το ταξίδι του Πρωθυπουργού στις ΗΠΑ και η παραίνεση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης να «αξιοποιήσει» την ευκαιρία, μάς αναγκάζουν να ξανασκεφτούμε τα ίδια τα νοήματα των λέξεων. Τι σόι αξιοποίηση μπορεί να είναι αυτή, όταν λείπουν, εκ των προτέρων, όλα τα βασικά χαρακτηριστικά της;
Ο Πρωθυπουργός επισκέφτηκε την Αμερική για να ξεφύγει από την Ελλάδα. Με φορτωμένη ατζέντα αλλά με ανεπαρκή, ή σε λαθεμένη κατεύθυνση, προετοιμασία. Και απευθυνόμενος σε έναν άνθρωπο στον οποίο δεν θα έπρεπε να απευθύνεται.
Το ότι το ταξίδι αυτό είναι ένας αντιπερισπασμός είναι ολοφάνερο: στερημένος «επιτυχιών» (άλλη λέξη που θέλει επαναπροσδιορισμό) στο εσωτερικό μέτωπο, φορτωμένος με προβλήματα προερχόμενα από τους ίδιους του κυβερνητικούς του συμμάχους και την εκλογική του βάση, εγκαταλειμμένος, στην ουσία, από την Ευρώπη (που θέλει μόνο από αυτόν να περνάει τα μέτρα αδιαφορώντας πλέον ανοιχτά για την αναστροφή του φαύλου κύκλου), ασθμαίνων στις δημοσκοπήσεις, με ναρκοθετημένη αξιοπιστία και κουτσουρεμένο «αφήγημα», ο Πρωθυπουργός ψάχνει ευκαιρίες θετικής προβολής. Φλερτάρει με τη συνταγματική αναθεώρηση προσδοκώντας να του δώσει ένα θεσμικό αέρα, εγκαινιάζει δρόμους και νοσοκομεία που δεν λειτουργούν, προαναγγέλλει επενδυτική στροφή στην οποία δεν πιστεύει και την οποία πολλοί συνεργάτες του υπονομεύουν, προσκαλεί και προσκαλείται στις πρωτεύουσες του κόσμου. Το τελευταίο δεν θα ήταν κακό, αν, πέρα από τις φωτογραφήσεις, ήξερε και τι θέλει και πώς να το πετύχει. Ειδικά έναντι της «υπερδύναμης».
Όμως ο Πρωθυπουργός και το επιτελείο του, μη ενημερώνοντας ούτε τη Βουλή ούτε το διπλωματικό σώμα ούτε καν τους δημοσιογράφους για τους στόχους του ταξιδιού στην Αμερική, επιτρέπουν την υποψία ότι το ταξίδι είναι είτε αμιγώς «επικοινωνιακό» είτε δεν έχει συγκεκριμένους στόχους είτε έχει τους λάθος στόχους. Το είδος της μυστικής διπλωματίας στο οποίο αρέσκεται η παρούσα κυβέρνηση είναι όχι μόνο αντιδημοκρατικό αλλά και επικίνδυνο. Οι πολίτες δεν πρέπει να ξεχνούν ότι τέτοιου είδους διπλωματία έναντι της Ρωσίας και της Κίνας, στην αρχή της κρίσης, όχι μόνο δεν είχε κανένα αποτέλεσμα αλλά και μας έριξε στα βράχια του Γκρέξιτ. Ότι οδήγησε στην «υπόσχεση» προς τον Ερντογάν για παράδοση των Τούρκων αξιωματικών που είχαν ζητήσει άσυλο στη χώρα μας μετά το αποτυχημένο όσο και σκοτεινό πραξικόπημα. Ότι, αν δεν εκτροχίασε, πάντως σίγουρα δεν βοήθησε τις προσπάθειες για επίλυση του Κυπριακού φέτος. Και ότι, ειδικά για τις ΗΠΑ, τις πρώτες επαφές έκαναν, με μυστικοσυμβούλους του νέου Αμερικανού Προέδρου, οι Υπουργοί Εξωτερικών και Άμυνας με τους δικούς τους μυστικοσυμβούλους –όχι ακριβώς οι καλύτεροι εγγυητές σοβαρής και στη βάση αρχών διαπραγμάτευσης.
Η καλή διαπραγμάτευση δεν κρίνεται τόσο από το τελικό της αποτέλεσμα, που μπορεί να εξαρτάται από πολλούς εξωτερικούς ή και τυχαίους παράγοντες, αλλά από τη στοχοθεσία και την προετοιμασία της. Για την Ελλάδα κάθε άλλο παρά λείπουν τα κρίσιμα θέματα, αλλά και κάθε άλλο παρά καθησυχάζει ο τρόπος που τα χειρίζεται η κυβέρνηση (ακόμα και αν θεωρήσουμε ειδική περίπτωση την πανωλεθρία που υπέστη στο μέτωπο του απεγκλωβισμού από τα Μνημόνια). Καλός διαπραγματευτής δεν είναι αυτός που προσέρχεται με μια μεγάλη λίστα θεμάτων, αλλά αυτός που τα συσχετίζει και με τις βασικές δικές του επιδιώξεις και με τις θέσεις και τις επιδιώξεις της άλλης πλευράς. Και που δεν σηκώνεται από το τραπέζι έχοντας πάρει λίγα ή αόριστα κι έχοντας δώσει σημαντικά και μετρήσιμα.
Θα ήθελε άραγε η ελληνική κυβέρνηση, και πώς, να επανεκκινήσει το Κυπριακό; Θα το συνδέσει ή όχι με το ευρύτερο ενεργειακό τοπίο; Ποια είναι η θέση της και ποιες οι ρεαλιστικές επιδιώξεις της για τη βάση της Σούδας; Τι πιστεύει για το «συνδικάτο» που λέγεται ΝΑΤΟ και πώς βλέπει την προσπάθεια της Αμερικής να το υποβαθμίσει αν όχι να το αλλοιώσει; Πώς θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί τη σχετική δυσμένεια στην οποία βρίσκεται αυτή η στιγμή η Άγκυρα; Με πατριωτικές κορώνες ή με γεωπολιτικά επιχειρήματα, και ποια ακριβώς; Στα οικονομικά ζητήματα, με δεδομένη τη σταδιακή απόσυρση του ΔΝΤ αλλά και τη μέχρι τώρα βοήθεια των ΗΠΑ, στο ζήτημα του χρέους και όχι μόνο, τι και πώς και από πού μπορούμε να ζητήσουμε; Τι στόρι θα προσπαθήσει να πουλήσει, κυριολεκτικά, ο Πρωθυπουργός για τις επενδύσεις που όλο ξεκινάνε κι όλο ακίνητες μένουν με την κυβέρνησή του; Για όλα αυτά μάθαμε ελάχιστα, ακόμα και μετά τη συνάντηση.
Αυτό για το οποίο μάθαμε, επειδή σε τέτοιου είδους σχέση δεν ζητάει μόνο το ποντίκι αλλά πρέπει να έχει σκεφτεί και τι φαγητό θα προσφέρει στη γάτα, είναι τι έδωσε αυτή τη φορά η κυβέρνηση μέσα στην παγίως ανένδοτη στάση της. Η απάντηση βρίσκεται, αλλά ίσως όχι μόνο, στα F-16, τα οποία δεν υπήρχαν καν στην επίσημη ατζέντα αλλά τα μαρτύρησε ο ασυγκράτητος Αμερικανός Πρόεδρος.
Γιατί, απέναντι στην «Αριστερή» κυβέρνηση και τον «ριζοσπάστη» Πρωθυπουργό μας, δεν βρέθηκε, και μάλιστα εντός έδρας, ο οποιοσδήποτε Αμερικανός Πρόεδρος αλλά ο κύριος Τραμπ. Ο άνθρωπος που, σε λιγότερο από ένα χρόνο θητείας, έχει φέρει άνω κάτω τη χώρα του και τον κόσμο, έχει ξηλώσει πολλά αλλά δεν έχει χτίσει τίποτα, έχει καταβαραθρώσει την εικόνα των ΗΠΑ και της δημοκρατίας, έχει εγκαταστήσει το λαϊκισμό, την αγένεια και την έλλειψη γνώσης στην καρδιά του Λευκού Οίκου και της παγκόσμιας πολιτικής και παίζει διαρκώς παιχνιδάκια καλού-κακού στη διεθνή γεωπολιτική σκακιέρα. Αυτόν τον άνθρωπο έτρεξε να συναντήσει, σαν εξιταρισμένο σχολιαρόπαιδο, ο «Αριστερός» Πρωθυπουργός μας, παρέα με τον αχώριστο κυβερνητικό εταίρο του, προσδοκώντας «πολιτική στήριξη». Αλλά στην πραγματικότητα νομιμοποιώντας το είναι και το πράττειν αυτού του ντροπιαστικού πλανητάρχη: ο Έλληνας Πρωθυπουργός είναι πλέον ο μόνος Ευρωπαίος ηγέτης για τον οποίο ο Αμερικανός Πρόεδρος είναι δύναμη του «καλού». Κι όλα αυτά, για ένα πουκάμισο αδειανό, για μια φωτογραφία.
Επιμέλεια: Στέλλα Κεμανετζή
