Το δικαίωμα υπεράσπισης του κατηγορουμένου και ο δικονομικός ρόλος του συνηγόρου του αποτελούν συνταγματικές εγγυήσεις και εχέγγυα ορθών δικαστικών αποφάσεων. Συλλειτουργός της Δικαιοσύνης, υπερασπιστής του δικαίου, των ατομικών ελευθεριών και κοινωνικών δικαιωμάτων των πολιτών, ασκεί ένα λειτούργημα συνείδησης. Και τούτο, διότι μέσα στην κοινωνία δεν υπάρχει αδύναμη και χωρίς προστασία ύπαρξη που να μην καλεί σε βοήθεια έναν δικηγόρο. Κι αντίστοιχα, ένας δικηγόρος που να μην είναι έτοιμος πάντοτε να αναλάβει με όλη του την καρδιά την υπεράσπιση του προσβαλλόμενου.
Ο Δικηγόρος εκτελεί την εντολή που του χορηγείται από τον εκάστοτε εντολέα - πελάτη του και δεν νοείται να ταυτίζεται με το αδίκημα για το οποίο αυτός κατηγορείται. Άλλωστε σύμφωνα και με την παράγραφο 1 του άρθρου 3 του Κώδικα περί Δικηγόρων «Ο δικηγόρος ασκεί ελεύθερο επάγγελμα στο οποίο προέχει το στοιχείο της εμπιστοσύνης του εντολέα του προς αυτόν», ενώ στο άρθρο 5 του ως άνω Κώδικα αναφέρονται αναλυτικά οι θεμελιώδεις αρχές και αξίες της Δικηγορίας, με βάση τις οποίες ο Δικηγόρος είναι αναγκαίος συμμέτοχος στην ικανοποίηση του αιτήματος ορθής απονομής της Δικαιοσύνης. Στο επίπεδο αυτό, ως συλλειτουργοί της Δικαιοσύνης οι Δικηγόροι οφείλουμε να υπερασπιστούμε την απρόσκοπτη και ανεξάρτητη λειτουργία της.
Το δικαίωμα για την έννομη προστασία όλων των πολιτών κατοχυρώνεται από το άρθρο 20 παρ. 1 του Συντάγματος, σύμφωνα με το οποίο, καθένας έχει δικαίωμα στην παροχή έννομης προστασίας από τα δικαστήρια και μπορεί να αναπτύξει σε αυτά τις απόψεις του για τα δικαιώματα ή τα συμφέροντά του, όπως ο νόμος ορίζει. Η ίδια αυτή νομοθετική ρύθμιση κατοχυρώνει το δικαίωμα σε κάθε πολίτη να ακουστεί από την Δικαιοσύνη προτού κριθεί. Και ο ρόλος του Δικηγόρου είναι ακριβώς αυτός, να συμβάλλει στην υπεράσπιση κάθε ανθρώπου έναντι της Δικαιοσύνης, ανεξάρτητα από το αδίκημα που διέπραξε.
Τον τελευταίο καιρό γινόμαστε θεατές περιπτώσεων που ο Δικηγόρος καθίσταται ο αποδιοπομπαίος τράγος εξαιτίας ακριβώς της άσκησης των καθηκόντων του. Δυστυχώς η απογοήτευση της κοινωνίας εκδηλώνεται ολοένα και πιο συχνά με τη μορφή βίας απέναντι στο πρόσωπο του Δικηγόρου, ο οποίος καλείται απλά να εκτελέσει τα καθήκοντά του στα πλαίσια της εντολής που έχει λάβει. Καθίσταται, λοιπόν, επιτακτική η ανάγκη αποσαφήνισης του ρόλου του Δικηγόρου μέσα στην κοινωνία, ώστε να εκλείψουν τέτοια νοσηρά φαινόμενα.
Στην Ελλάδα άλλωστε που επαίρεται ότι γέννησε τη Δημοκρατία τέτοιες συμπεριφορές, που κάθε άλλο παρά προάγουν το Δημοκρατικό Πολίτευμα της χώρας, πρέπει να τυγχάνουν «οικουμενικής» καταδίκης.
