Ακόμη και συμβολικά να την προσεγγίσει κάποιος, η επίσκεψη του Τούρκου Προέδρου Ταγίπ Ερντογάν στην Αθήνα, η πρώτη Τούρκου Προέδρου μετά από 65 χρόνια, είναι σημαντική. Η ιδιαιτερότητα της γειτονικής χώρας θα καθιστά κάθε επίσκεψη σημείο αναφοράς, ακόμη και αν οι προσδοκίες είναι χαμηλές. Η έμφαση από πλευράς Τουρκίας, στην ανακοίνωση της επίσκεψης έχει δοθεί σε ζητήματα υποδομών και οικονομικής φύσεως. Στο φόντο όμως της επίσκεψης υπάρχει ένα σημαντικό γεγονός που βάζει μία ακόμη διάσταση στην επίσκεψη, αλλά και ευρύτερα στις σχέσεις των δύο χωρών. Η σύλληψη των Κούρδων από την Ελληνική Αστυνομία, οι οποίοι φαίνεται πως προετοίμαζαν τρομοκρατικές επιθέσεις, ακόμη και κατά τη διάρκεια της παρουσίας στην Ελλάδα του Προέδρου Ερντογάν. Σε αυτή την περίπτωση δεν χωρούν συναισθηματισμοί, η προετοιμασία τρομοκρατικών ενεργειών, ασχέτως του αν αυτές θα πραγματοποιούνταν κατά του Προέδρου Ερντογάν ή όχι, αντιμετωπίζεται μόνο με το συγκεκριμένο τρόπο- με αποτροπή και συλλήψεις. Η επιχείρηση της Ελληνικής Αστυνομίας έρχεται σε μία περίοδο πολεμικής κλιμάκωσης της Τουρκίας με τους Κούρδους, καθώς πραγματοποιούνται εκτεταμένες επιχειρήσεις στο νοτιοανατολικό τμήμα της γειτονικής χώρας.
Στο εσωτερικό της Τουρκίας τα πράγματα δεν είναι ρόδινα. Υπάρχουν σοβαροί κλυδωνισμοί που προξενούν μία «νευρική» συμπεριφορά της γειτονικής χώρας σε αρκετές περιπτώσεις. Από τη μία πλευρά οι συνεχιζόμενες καταγγελίες για διαφθορά και οικονομικά σκάνδαλα συγγενών και συνεργατών του Προέδρου και από την άλλη οι νέες διώξεις κατά ανθρώπων που χαρακτηρίζονται υποστηρικτές του Γκιουλέν- τον οποίο ο Ερντογάν έχει στοχοποιήσει ως υπεύθυνο της απόπειρας πραξικοπήματος του Ιουλίου του 2016. Παράλληλα, οι σχέσεις της Τουρκίας με την Ε.Ε., τις Η.Π.Α. και μία σειρά από χώρες, όπως η Γερμανία και η Ολλανδία, βρίσκονται σε κατάσταση ιστορικού χαμηλού. Είναι άλλωστε πρόσφατη η διπλωματική κρίση με τις Η.Π.Α. Σε όλα αυτά πρέπει κάποιος να προσθέσει και το ρόλο κλειδί που έχει η Τουρκία στο ζήτημα του ελέγχου των μεταναστευτικών πιέσεων. Κάτι ιδιαιτέρως κρίσιμο και για την Ε.Ε., αλλά και για την Ελλάδα που βιώνει εκ νέου αυξημένες μεταναστευτικές πιέσεις τους τελευταίους μήνες.
Και η Ελλάδα; Από το 2004 και έπειτα διολίσθησε προοδευτικά σε ένα κενό στρατηγικής για τη διαχείριση της Τουρκίας. Η αποτυχία του Σχεδίου Ανάν το 2004, αλλά και η σταδιακή εγκατάλειψη της στρατηγικής του Ελσίνκι- ενταξιακή προοπτική και παράλληλος εκσυγχρονισμός και εκδημοκρατισμός της Τουρκίας- μας πισωγύρισαν σε έναν πλήρη διμερισμό διαχείρισης. Επίσημα, η στρατηγική της Ελλάδας είναι η υποστήριξη της ευρωπαϊκής προοπτικής της Τουρκίας- μία στρατηγική που κορυφώθηκε το 1999. Από τότε όμως έχουν αλλάξει η Ε.Ε., η Τουρκία, η Ελλάδα, αλλά και η Κύπρος. Οι προϋποθέσεις, αλλά και οι μηχανισμοί που έθεσαν σε κίνηση τη στρατηγική του Ελσίνκι δεν υπάρχουν πλέον, κάτι που σημαίνει πως πρέπει κάποια στιγμή να δούμε την αλήθεια κατάματα και να αναζητήσουμε μία νέα στρατηγική. Ως τότε, θα περιοριστούμε σε διαχειριστικές λογικές επιμέρους θεμάτων και θα ψάχνουμε πίσω από τις λέξεις των επισκέψεων τη στρατηγική.
