Ζημιές αλλά και χρέη ανάγκασαν πολλούς βασικούς μετόχους να χάσουν τις εταιρείες μέσα από τα χέρια τους, οι οποίες πέρασαν στον έλεγχο των τραπεζών, ενώ εκείνες με τη σειρά τους είτε τις έβγαλαν στο σφυρί, είτε έβαλαν δικούς τους ανθρώπους να αναλάβουν την διοίκηση τους.
Το μεγάλο ξεκαθάρισμα και οι ανατροπές στο ελληνικό επιχειρείν έγινε με την έναρξη της κρίσης, όταν οι τράπεζες σταμάτησαν να δίνουν αφειδώς δάνεια όπως γινόταν στο παρελθόν.
Έτσι οι εταιρείες που βρέθηκαν στο «κόκκινο», ήταν οι υπερδανεισμένες και αυτές που οι μέτοχοι τους δεν είχαν (ή δεν ήθελαν να βάλουν) λεφτά για να τις στηρίξουν.
Αυτές ήταν και οι πρώτες που μπήκαν στο τραπέζι των αναδιαρθρώσεων, όπου οι μέχρι τότε βασικοί μέτοχοι έχασαν το ποσοστό τους (μέσω της μετοχοποίησης κερδών) και οι τράπεζες ανέλαβαν το management των επιχειρήσεων αυτών.
Η πρώτη εισηγμένη εταιρεία που ανέλαβαν τον έλεγχο τους οι τράπεζες είναι η ιστορική κατασκευαστική εταιρεία ΑΕΓΕΚ, οι περιπέτειες της οποίας ξεκίνησαν το καλοκαίρι του 2007, επί εποχής Γιώργου Σουφλιά στο ΥΠΕΧΩΔΕ, πτώχευσε και τα χρέη της μετοχοποιήθηκαν.
Λίγο καιρό αργότερα, πάλι μέσω των τραπεζών, με όχημα την «Προμάχος», μια μικρή εργολαβική εταιρεία που έκανε την εξαγορά, πέρασε στον κατασκευαστικό όμιλο Μαρούλη (ιδιοκτήτη της κατασκευαστικήςε εταιρείας Ιόνιος) έναντι 20 εκατ. ευρώ.
Τα προβλήματα όμως για τον κατασκευαστικό Όμιλο δεν σταμάτησαν εκεί. Τα μεγάλα δάνεια του Ομίλου σε συνδυασμό με την αδυναμία εκτέλεσης των έργων (κηρύχτηκε έκπτωτη από πολλές εργολαβίες) ήταν η αρχή του τέλους για την πολύπαθη ΑΕΓΕΚ η οποία πλέον ανήκει στο χαρτοφυλάκιο των πιστωτριών τραπεζών.
Ένας ακόμη κλάδος που χτυπήθηκε από την κρίση ήταν αυτός των ιχθυοκαλλιεργειών. Δύο από τους ηγέτες του κλάδου, η Σελόντα και ο Νηρέας ήταν αυτές που βρέθηκαν λίγο πριν την κατάρρευση.
Η αναδιάρθρωση των δανείων από τις πιστώτριες τράπεζες κρίθηκε αναγκαία για τις δύο εταιρείες.
Μέσω της μετοχοποίησης των δανείων, του κουρέματος αλλά και της διαγραφής, οι τράπεζες απέκτησαν το management τόσο της Σελόντα όσο και του Νηρέα.
Αν και αρχικά ο βασικός μέτοχος της Σελόντα, Ι. Στεφανής όσο και του Νηρέα, Αριστείδης Μπελλές το ποσοστό των οποίων στις εταιρείες τους μηδενίστηκε, παρέμειναν στις διοικητικές τους θέσεις, εντούτοις γρήγορα απομακρύνθηκαν από τις θέσεις τους.
Ανάλογη ήταν η πορεία της Hellenic Seaways στην οποία πρόεδρος και μεγαλομέτοχος ήταν ο Γιάννης Σ. Βαρδινογιάννης, ενώ σημαντικό ήταν και το ποσοστό που είχαν οι Μινωικές Γραμμές.
Οι ζημιές και οι υψηλές υποχρεώσεις της ακτοπλοϊκής εταιρείας, την οδήγησε στην αγκαλιά της Τραπέζης Πειραιώς και στη συνέχεια σε ένα πόλεμο μεταξύ της πιστώτριας τράπεζας και των Μινωικών Γραμμών (ανήκει στον Γκριμάλντι) για τον έλεγχο της Ηellenic Seaways.
Kοντά στο να απωλέσουν τον έλεγχο της εταιρείας τους είναι και οι βασικοί μέτοχοι της Forthnet.
Οι τράπεζες ανέλαβαν τον έλεγχο μέσω της κάλυψης του 70% του ομολογιακού δανείου του τηλεπικοινωνιακού Ομίλου.
Eιδικότερα, η τοποθέτηση αυτή, εφόσον οι τράπεζες ασκήσουν τα δικαιώματά τους, συνιστά μια κατεξοχήν κεφαλαιοποίηση χρεών (conversion debt-to-equity) η οποία δίνει τον έλεγχο του 67% του μετοχικού κεφαλαίου της επιχείρησης στις πιστώτριες τράπεζες.
