Αναμφίβολα οι ανακοινώσεις της ΕΚΤ και οι διευκρινίσεις που η κα Λαγκάρντ έδωσε στη συνέχεια στη συνέντευξή της συγκλίνουν στο προφανές συμπέρασμα ότι θα ακολουθήσει και νέα «μικρή» αύξηση των επιτοκίων τον Ιούλιο που θα ανεβάσει το βασικό επιτόκιο της ΕΚΤ στο 3,75%.
Πολλοί αναλυτές όμως, κυρίως από αμερικανικά οικονομικά ΜΜΕ, συνδυάζοντας την σταθερά και αυστηρά αντιπληθωριστική ρητορική της κας Λαγκάρντ με το σύνολο των εκτιμήσεων της ΕΚΤ για την πορεία της οικονομικής δραστηριότητας στην Ευρωζώνη, δεν σταμάτησαν εκεί, αλλά προέβλεψαν ότι θα έρθει και νέα αύξηση των επιτοκίων τον Σεπτέμβριο. Πράγμα που σημαίνει οτι από το φθινόπωρο είναι πολύ πιθανό η Ευρωζώνη να «λογαριάζεται» με βασικό κόστος χρήματος που θα ξεκινάει από το 4% (επιτόκιο καταθέσεων στην ΕΚΤ).
Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει αρκετά θα μπορούσε να πει κανείς με μία εύκολη απάντηση, αν συνυπολογίσει ότι το σημερινό 3,5%, ήδη είναι το ψηλότερο της τελευταίας 20ετίας (!), παρά το γεγονός οτι το αντίστοιχο επιτόκιο στην αγορά απέχει πολύ από αυτό καθώς η ευρωπαϊκή χρηματαγορά παραμένει ακόμα «βυθισμένη» στην πλεονάζουσα ρευστότητα της τελευταίας δεκαετίας...
Όμως υπάρχει και μία δεύτερη ανάγνωση που θα μπορούσε να είναι περισσότερο διαφωτιστική για τα πραγματικά «κίνητρα» αλλά και τα όρια των προθέσεων της ΕΚΤ όσο αφορά στο κόστος του χρήματος.
Κατ' αρχήν πρέπει να παρατηρήσουμε οτι ακόμα και με τις αυξήσεις αυτές από την πλευρά της ΕΚΤ, ακόμα και να φτάσει δηλαδή τον Σεπτέμβριο στο 4%, το «πραγματικό» κόστος του χρήματος στην Ευρωζώνη, αποπληθωρισμένο θα εξακολουθήσει να είναι «αρνητικό» τόσο με βάση τον ονομαστικό όσο – πολύ περισσότερο – και τον αγαπημένο στην κα Λαγκάρντ «υποκείμενο πληθωρισμό».
Με άλλα λόγια οι «πραγματικές» αποδόσεις των ομολόγων παραμένουν αρνητικές. Και αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό να το υπολογίζει κανείς, ιδιαίτερα όταν έχει να κάνει με τις πολύ μεγάλες διαφοροποιήσεις στις αποδόσεις των κεφαλαίων στις διαφορετικές αγορές.
Ενα δεύτερο σημείο ανάγνωσης είναι μία – η τελευταία στην σειρά – πρόβλεψη της ΕΚΤ για το που «βλέπει», δηλαδή που θέλει να «δει» τη μέση συναλλαγματική ισοτιμία του ευρώ με το δολάριο για την επόμενη τριετία. Δηλαδή για το χρονικό διάστημα μέχρι την επιστροφή του πληθωρισμού στον στόχο του 2%.
Σύμφωνα με την ΕΚΤ λοιπόν αυτή θα πρέπει να κινηθεί μεταξύ 1,08 – 1,09 δολ/ευρώ.
Επειδή βέβαια η ισοτιμία αυτή πέραν της επίδρασης των διεθνών συνθηκών στις χρηματαγορές συναλλάγματος, επηρεάζεται πρωτίστως από την νομισματική πολιτική της Fed και το πως θα κινηθεί εκείνη με τα επιτόκια, είναι προφανές – σύμφωνα με τις συγκλίνουσες εκτιμήσεις των αναλυτών της αγοράς συναλλάγματος – ότι η ΕΚΤ είναι «υποχρεωμένη» να συνεχίσει τις αυξήσεις των επιτοκίων όχι μόνο σε συνάρτηση της πορείας του πληθωρισμού στην Ευρωζώνη, αλλά και των επόμενων κινήσεων της Fed με τα επιτόκια του δολαρίου για να στηρίξει την «αξία» του ευρώ...
Η «απόσταση» του 1,75% ή 175 bp που την χωρίζουν από το επιτόκιο της Fed είναι κάτι που δεν μπορεί να κρατήσει την συναλλαγματική ισοτιμία στα όρια του 1,08 - 1,09, που η ΕΚΤ θεωρεί και υπολογίζει ως βάση της «ισορροπίας» μεταξύ ευρώ – δολαρίου, που επηρεάζει με την σειρά τον πληθωρισμό στην Ευρώπη.
Με άλλα λόγια, η άλλη «μισή» αλήθεια για την οποία δεν μίλησε η κα Λαγκάρντ στην συνέντευξή της είναι οτι η ΕΚΤ «εξαρτάται» πολύ σοβαρά για τις αποφάσεις που θα πάρει τους επόμενους μήνες από το που θα καταλήξει η «ισορροπία» της Wall Street με την πορεία της αμερικανικής οικονομίας.
Και αυτή απάντηση ακόμα, δεν υπάρχει, όπως φάνηκε από τα όσα είχε να πεί ο κ. Πάουελ την Τετάρτη, μετά το προσωρινό «pause» που πάτησε στην νομισματική πολιτική της Fed...
Φωτογραφία: @associatedpress
