Η σύνοδος κορυφής των BRICS στέλνει ένα σημαντικό μήνυμα: μια νέα γεωπολιτική και κυρίως οικονομική δύναμη αναδύεται εδώ ως αντίποδας στη Δύση.
Η συμμαχία κρατών γύρω από την Κίνα, τη Ρωσία και την Ινδία προσκαλεί στους κόλπους της έξι ακόμη χώρες: τη Σαουδική Αραβία, το Ιράν, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, την Αργεντινή, την Αίγυπτο και την Αιθιοπία.
Οι λεγόμενες BRICS Plus αντιπροσωπεύουν το 29,2% της παγκόσμιας οικονομικής παραγωγής. Τα επόμενα χρόνια, το βάρος είναι πιθανό να μετατοπιστεί περαιτέρω υπέρ των χωρών BRICS. Συγκριτικά, οι χώρες της G7 εξακολουθούν να αντιπροσωπεύουν σήμερα το 45% του παγκόσμιου ΑΕΠ.
Το κατά πόσον η συμμαχία BRICS θα μπορέσει να διαδραματίσει τη γεωπολιτική της ισχύ εξαρτάται από το κατά πόσον τα κράτη μέλη θα θέσουν υπό έλεγχο τις πολλές μεταξύ τους συγκρούσεις.
Ο Ινδός οικονομολόγος Μάνοτζ Κεβαλραμάνι συμβουλεύει τη Δύση να μην αντιδράσει υπερβολικά. Ταυτόχρονα, θα πρέπει να αναγνωρίσει ότι οι αναπτυσσόμενες χώρες πρέπει να έχουν πολύ περισσότερο λόγο σε διεθνές επίπεδο.
Τα γεγονότα
Υπάρχει απόφαση διεύρυνσης για να συμπεριληφθούν οι έξι χώρες Σαουδική Αραβία, Ιράν, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Αργεντινή, Αίγυπτος και Αιθιοπία, οι οποίες θα γίνουν δεκτές στην αλλαγή του έτους. Επίσης, 23 χώρες έχουν πράγματι υποβάλει αίτηση για ένταξη στο κλαμπ των BRICS - ανάμεσά τους πιθανώς οικονομικά πολλά υποσχόμενα κράτη όπως η Ινδονησία, η Ταϊλάνδη ή το Βιετνάμ.
Το όλο θέμα ονομάζεται τώρα «BRICS Plus». Γιατί αυτές οι έξι χώρες από όλες τις χώρες έγιναν δεκτές και άλλες όχι, ποια είναι τα κριτήρια για την εισδοχή και πώς λειτουργούν οι διαδικασίες - όλα αυτά παραμένουν σε μεγάλο βαθμό ασαφή. Το ίδιο ισχύει και για το ερώτημα αν τα νέα μέλη έχουν τα ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις. Ένα πράγμα είναι βέβαιο: η Βραζιλία ειδικότερα αντιστεκόταν επί μακρόν στην επέκταση - και επειδή φοβόταν για την αποκλειστικότητα της λέσχης της.
Οι χώρες BRICS και η Δύση: μια σύγκριση
Κάπως έτσι μοιάζει λοιπόν τώρα ο νέος αντίποδας στη φιλελεύθερη Δύση. Αλλά δεν υπάρχει κανένας λόγος για πανηγυρισμούς, σχολιάζει η Handelsblatt. Διότι ακόμη και η σύνοδος κορυφής, η οποία απέτυχε εν μέρει, δεν μπορεί να κρύψει το γεγονός ότι εδώ αναδύεται μια νέα γεωπολιτική και κυρίως οικονομική δύναμη.
Στην αλλαγή της χιλιετίας, το μερίδιο των χωρών BRICS στην παγκόσμια οικονομική παραγωγή (ΑΕΠ) ήταν 7,7%. Όπως έχουν τα πράγματα τώρα, είναι ήδη πάνω από το1/4. Με τα νέα μέλη, το μερίδιο του παγκόσμιου ΑΕΠ θα ανέλθει στη συνέχεια στο 29,2%. Ήδη σήμερα, πάνω από το 40% του παγκόσμιου πληθυσμού ζει στις χώρες BRICS.
- Διαβάστε ακόμη: Η απάντηση των Fed/EKT στην «επέκταση» των BRICS
Συγκριτικά, οι χώρες της G7 εξακολουθούν να αντιπροσωπεύουν το 45% της παγκόσμιας οικονομικής παραγωγής σήμερα. Πριν από 20 χρόνια ήταν 65%.
Και ακόμη πιο καθοριστικό: Τα επόμενα χρόνια, το οικονομικό βάρος θα συνεχίσει να μετατοπίζεται υπέρ των χωρών BRICS, γεγονός που οφείλεται κυρίως στην ανάπτυξη της Κίνας και της Ινδίας. Σύμφωνα με τις προβλέψεις του ΔΝΤ, η Ινδία θα είναι τότε η τρίτη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο, μπροστά από τη Γερμανία και την Ιαπωνία. Όμως, το απόλυτο μέγεθος και η οικονομική ισχύς από μόνες τους δεν μπορούν να αντικαταστήσουν την ιδεολογική ομοιογένεια. Ένας ορισμένος βαθμός της είναι απαραίτητος για την επίτευξη του πολιτικού στόχου του μπλοκ: να θέσει τέρμα στην παγκόσμια τάξη πραγμάτων που κυριαρχείται από τη Δύση.
Στην πρώτη γραμμή της αντιπαράθεσης βρίσκονται οι ηγετικές δυνάμεις των αντίστοιχων στρατοπέδων τους: οι φιλελεύθερες ΗΠΑ, οι οποίες κατά την άποψη των πρωταγωνιστών των BRIC έχουν εξαντληθεί ως ηθική υπερδύναμη στην όγδοη δεκαετία της παγκόσμιας στρατιωτικής και οικονομικής κυριαρχίας τους. Και η Κίνα, η οποία όχι μόνο προσφέρει την απολυταρχία της ως εναλλακτική λύση του παγκόσμιου συστήματος, αλλά θέλει και να την επιβάλει με ισχύ.
Και οι δύο μάχονται για την εύνοια του λεγόμενου «παγκόσμιου Νότου», που κάποτε ονομαζόταν «αδέσμευτοι». Ο αγώνας αυτός αντιπροσωπεύει τη μεγαλύτερη ανατροπή στην παγκόσμια οικονομία από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Τότε, οι Αμερικανοί και οι σύμμαχοί τους δημιούργησαν το σύστημα μέσα στο οποίο άνθισε το γερμανικό επιχειρηματικό μοντέλο με εξαγωγικό προσανατολισμό: ισχυροί πολυμερείς θεσμοί όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Παγκόσμια Τράπεζα ή η Παγκόσμια Τράπεζα.
1. Το σχέδιο της Κίνας: Πώς το Πεκίνο επεκτείνει τη σφαίρα επιρροής του
Η σύνοδος κορυφής του Γιοχάνεσμπουργκ είχε μεγάλη στρατηγική σημασία, ιδίως από την κινεζική οπτική γωνία. Ο Tσεν Σιάοντονγκ, ο Κινέζος πρέσβης στη Νότια Αφρική, περιέγραψε τις BRICS ως «κεντρική δύναμη» στη «μεταρρύθμιση του παγκόσμιου συστήματος διακυβέρνησης». Και ο Κινέζος πρόεδρος Σι Τζινπίνγκ τόνισε ότι στο πλαίσιο των BRICS, «μπορούμε να συγκεντρώσουμε τη δύναμη και την ικανότητά μας για να κάνουμε την παγκόσμια τάξη πιο δίκαιη και ισορροπημένη».
Στην πραγματικότητα, η Κίνα είναι αυτή που προωθεί εδώ και χρόνια την ατζέντα επέκτασης της πενταμελούς λέσχης. Η Κίνα σχεδίασε τη Νέα Αναπτυξιακή Τράπεζα ως αντίβαρο στην Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο που κυριαρχούνται από τη Δύση. Η Κίνα οδηγεί τις προσπάθειες να δημιουργηθεί επιτέλους ένα αντίβαρο στο δολάριο, το οποίο παραμένει το πρότυπο στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Θα επιτύχει η Λαϊκή Δημοκρατία, η οποία έχει υποστεί μια περίοδο οικονομικής αδυναμίας μετά την αποτυχημένη πολιτική της πανδημίας, σε αυτές τις προσπάθειες; Αυτό εξαρτάται κυρίως από το αν θα βρει επαρκείς συμμάχους στο πλαίσιο της πολιτικής των BRICS.
Το πρόβλημα είναι ότι τα σημερινά μέλη των BRICS επιδιώκουν ήδη διαφορετικά συμφέροντα. Πέρα από την αντιαμερικανική ρητορική, η ομάδα κρατών ενώνεται στην καλύτερη περίπτωση από ένα αντιφιλελεύθερο παράδειγμα που αμφισβητεί την ανωτερότητα των αρχών της οικονομίας της αγοράς. Μέχρι στιγμής, τα κοινά σημεία δεν ήταν αρκετά για βαθιά οικονομική ολοκλήρωση. Οι δυτικές αγορές - οι ΗΠΑ και η ΕΕ - παραμένουν σημαντικές για την Κίνα.
Οι χώρες BRICS μιλούν για ένα κοινό νόμισμα, αλλά λόγω οικονομικών διαφορών δεν έχουν καταφέρει καν να σχηματίσουν μια κοινή ζώνη ελεύθερου εμπορίου.
Επιπλέον, εκτός από τη Μόσχα, κανένα κράτος των BRICS δεν θέλει να στερηθεί τις καλές σχέσεις με τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ο πρόεδρος της Νότιας Αφρικής, Ραμαφόζα είχε ήδη καταστήσει σαφές σε ομιλία του πριν από τη σύνοδο κορυφής ότι θέλει να συνεχίσει να διατηρεί καλές σχέσεις με τις δυτικές χώρες. Υπάρχει λοιπόν μεγάλο χάσμα μεταξύ ρητορικής και πραγματικότητας.
Ο οικονομικός ιστορικός Άνταμ Τουζ θεωρεί ότι η συμμαχία BRICS είναι υπερτιμημένη. «Ήταν ένα σύνθημα για τους επενδυτικούς τραπεζίτες, το οποίο επανερμηνεύτηκε ως γεωοικονομικός όρος», δήλωσε στη Handelsblatt. Η Βραζιλία, η Ρωσία, η Ινδία, η Κίνα και η Νότια Αφρική είναι πέντε «οικονομίες χωρίς σημαντικές ομοιότητες». Η συζήτηση για τα BRICS ήταν «περισσότερο ένα σύμπτωμα της νέας πολυπολικότητας παρά μια ισχυρή ιδέα».
Η διεύρυνση της ομάδας BRICS είναι στην καλύτερη περίπτωση ένα πραξικόπημα δημοσίων σχέσεων, ειδικά για τη Ρωσία, αλλά και για την Κίνα, λέει ο Αλεξάντερ Γκαμπούεφ, διευθυντής του Carnegie Russia Eurasia Center. «Τα πέντε σημερινά μέλη έχουν ήδη πολλές αντιφάσεις και η ατζέντα στην οποία μπορούν πραγματικά να συνεργαστούν είναι περιορισμένη». Η επέκταση του οργανισμού θα το επιδεινώσει αυτό, δήλωσε ο Gabuev.
Ο Μπόμπο Λο του αυστραλιανού think tank Lowy Institute βλέπει επίσης θεμελιώδεις διαφορές, ιδίως μεταξύ της Ρωσίας και της Κίνας, στην προσπάθειά τους για παγκόσμια ισχύ: ενώ η Ρωσία επιδιώκει να την καταστρέψει, η Κίνα, η οποία έχει επωφεληθεί σε μεγάλο βαθμό από την υπάρχουσα παγκόσμια τάξη, «προσπαθεί να τη μεταρρυθμίσει για να εξυπηρετήσει καλύτερα τα δικά της συμφέροντα», λέει ο Λο.
Για την Κίνα, το σχήμα των BRICS είναι κεντρικής σημασίας, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι το μοναδικό μέσο για την επέκταση της διεθνούς επιρροής της. Υπάρχουν επίσης τα τεράστια έργα υποδομής του Νέου Δρόμου του Μεταξιού, η Παγκόσμια Πρωτοβουλία Ανάπτυξης (GDI), η Παγκόσμια Πρωτοβουλία Ασφάλειας (GSI) ή η Παγκόσμια Πρωτοβουλία Πολιτισμού (GCI).
Είναι «προφανές ότι ο απώτερος στόχος της GSI είναι η αύξηση της ασφάλειας του καθεστώτος για το Κομμουνιστικό Κόμμα», γράφει ο ερευνητής της Κίνας, Μάνοτζ Κεβαλμάνι. Η GSI αποσκοπεί κυρίως στην υπονόμευση της αμερικανικής στρατηγικής για τον Ινδο-Ειρηνικό, αποθαρρύνοντας τους άλλους να συνεργαστούν με την Ουάσινγκτον, ενώ παράλληλα κινητοποιεί τις αναπτυσσόμενες χώρες να υποστηρίξουν τις κινεζικές ιδέες για την παγκόσμια διακυβέρνηση.
Η κινεζική ηγεσία επιδιώκει να επαναπροσδιορίσει τους διεθνείς κανόνες, λέει ο Μόριτζ Ρούντολφ, ο οποίος ερευνά το θέμα στο Πανεπιστήμιο Yale. Οι τρεις πρωτοβουλίες εξυπηρετούν αυτόν τον σκοπό. Η κινεζική ηγεσία προσπαθεί να επαναπροσδιορίσει τους διεθνείς κανόνες, λέει ο Ρούντολφ, ο οποίος ερευνά το θέμα στο Πανεπιστήμιο Yale. Οι τρεις πρωτοβουλίες εξυπηρετούν αυτόν τον σκοπό. Με απλά λόγια, η Κίνα θέλει να δημιουργήσει ένα σύστημα στο οποίο δεν ισχύει το δίκαιο του ισχυρού αλλά το δίκαιο του ισχυρότερου. Ο Δρόμος του Μεταξιού οδήγησε ήδη σε συγκρούσεις μεταξύ της Κίνας και της δημοκρατικής Δύσης, όταν ακόμη δεν είχε ξεκινήσει πραγματικά.
Το 2017, πέντε χρόνια μετά την έναρξη της Πρωτοβουλίας του για τον Δρόμο του Μεταξιού, ο Σι ήθελε στην πραγματικότητα να προωθήσει το προσωπικό του έργο γοήτρου σε μια μεγάλη σκηνή στο πρώτο Φόρουμ για τη Ζώνη και τον Δρόμο και να εξασφαλίσει την έγκριση της Ευρώπης. Σήμερα, δέκα χρόνια μετά την έναρξη, ελάχιστα έχουν αλλάξει στη στάση των δημοκρατικών χωρών απέναντι στο σχέδιο. Ακόμη και η Ιταλία, η οποία μάλιστα είχε δεσμευτεί στην πρωτοβουλία με δήλωση προθέσεων, θα προτιμούσε τώρα να την αναιρέσει σήμερα παρά αύριο.
Και ο σκεπτικισμός στις αναδυόμενες χώρες έχει επίσης αυξηθεί. Σύμφωνα με μια ανάλυση του Κρίστοφ Νεντοπίλ Βανγκ του Πανεπιστημίου Fudan, η Κίνα επικεντρώνεται πλέον σε λιγότερα και μικρότερα έργα. Η Κίνα προσπαθεί επίσης να δεσμεύσει τα κράτη της Κεντρικής Ασίας πιο στενά με τον εαυτό της. Το πρώτο κιόλας ταξίδι του Σι μετά το λουκέτο στον κορονοϊό ήταν στη συνάντηση του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης (SCO).
Εκτός από την Κίνα, μέλη είναι η Ινδία, το Ιράν, το Καζακστάν, το Κιργιστάν, το Πακιστάν, η Ρωσία, το Τατζικιστάν και το Ουζμπεκιστάν. Η ευρασιατική συμμαχία, η οποία στοχεύει στη συνεργασία σε θέματα πολιτικής, οικονομίας, διεθνούς ασφάλειας και άμυνας, περιγράφεται από ορισμένους ως αντι-Νατοϊκή.
2. Η συμμαχία BRICS - και πού βρίσκονται τα σύνορα
Χαρούμενα πρόσωπα, εγκάρδιες, ενθουσιώδεις χειραψίες για τις κάμερες - οι εικόνες της συνάντησης στο Γιοχάνεσμπουργκ υποτίθεται ότι έδιναν την εντύπωση της αρμονίας. Αλλά πίσω από αυτή την επιδεικνυόμενη ενότητα υπάρχει μεγάλο δυναμικό σύγκρουσης. Η Ινδία και η Κίνα ειδικότερα είναι εχθρικές μεταξύ τους. Τώρα προστίθενται η Σαουδική Αραβία και το Ιράν, δύο κράτη που έχουν βαθιά ριζωμένες συγκρούσεις μεταξύ τους εδώ και πολύ καιρό.
Πολλές στρατιωτικές συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή θεωρούνται πόλεμοι δι΄αντιπροσώπων μεταξύ των καθεστώτων του Ριάντ και της Τεχεράνης. Μόλις στις αρχές του τρέχοντος έτους τα εχθρικά κράτη επανέλαβαν τις διπλωματικές τους σχέσεις μετά από επτά χρόνια. Το Πεκίνο ενήργησε ως μεσολαβητής.
Η Ινδία και η Κίνα βρίσκονται επίσης σε αντιπαράθεση εδώ και χρόνια. Κατά καιρούς, οι συνοριακές συγκρούσεις μεταξύ των δύο γειτονικών κρατών έχουν οδηγήσει και σε βιαιοπραγίες μεταξύ Ινδών και Κινέζων στρατιωτών.
Επιπλέον, η Ινδία, όπως και η Νότια Αφρική, δεν είναι σε καμία περίπτωση στην αντι-αμερικανική γραμμή που υποστηρίζουν η Κίνα και η Ρωσία. Μαζί με τις ΗΠΑ, την Ιαπωνία και την Αυστραλία, η Ινδία αποτελεί επίσης μέρος της λεγόμενης Τετραμερούς Συμμαχίας, η οποία έχει ως στόχο να απωθήσει την επιρροή της Κίνας στην περιοχή του Ινδο-Ειρηνικού. Η Ινδία παρέχει επίσης καταφύγιο στον Δαλάι Λάμα εδώ και δεκαετίες - προς μεγάλη ενόχληση της Κίνας, όπου ο βουδιστής πνευματικός ηγέτης θεωρείται εχθρός του κράτους.
Οι διαφωνίες μεταξύ της Ινδίας και της Κίνας είναι επίσης εμφανείς στη συνεργασία στο πλαίσιο της συμμαχίας BRICS. Για παράδειγμα, η Ινδία, μαζί με τη Βραζιλία, αντιδρούσε επί μακρόν στην επέκταση που προωθούσαν η Κίνα και η Ρωσία. «Η σχέση μεταξύ Πεκίνου και Δελχί παραμένει πολύ τεταμένη», λέει η Κριστίν Σι - Κούπφερ, καθηγήτρια Σινιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Τρίερ, «και οι σχέσεις με τα άλλα μέλη - συμπεριλαμβανομένης της Ρωσίας - δεν είναι επίσης απαλλαγμένες από εντάσεις από την άποψη της κινεζικής κυβέρνησης». Η αποφασισμένη διεύρυνση είναι επομένως σίγουρα προς το συμφέρον της κινεζικής κυβέρνησης. Όμως το κατά πόσον η Κίνα μπορεί να κυριαρχήσει και να κατευθύνει τη διευρυμένη συμμαχία BRICS με τη δική της έννοια παραμένει πολύ αμφίβολο, σύμφωνα με τον Σι-Κούπφερ.
Η συνεχιζόμενη αδυναμία της κινεζικής οικονομίας αποδυναμώνει επίσης τη θέση του Πεκίνου στο ήδη δύσκολο δίκτυο σχέσεων της ομάδας BRICS. Τους τελευταίους μήνες, έχουν δημιουργηθεί αμφιβολίες για τη σταθερότητα της δεύτερης μεγαλύτερης οικονομίας μετά τα φτωχά οικονομικά στοιχεία και την επιδείνωση της κρίσης των ακινήτων. Ο οικονομολόγος του Yale και ειδικός σε θέματα Κίνας Στέφεν Ροτς κάνει λόγο για «κρίση εμπιστοσύνης».
Η «αδύναμη ανάπτυξη στην Κίνα είναι αρκετά ανησυχητική», δήλωσε στη Handelsblatt. Ο συνάδελφός του στο Χάρβαρντ, Κένεθ Ρόγκοφ κάνει επίσης λόγο για μια «εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση στην Κίνα». Αναμένει μέση ανάπτυξη μόνο δύο έως τρία τοις εκατό τα επόμενα δέκα χρόνια. Αυτό θα έχει συνέπειες και για την πολιτική επιρροή του Πεκίνου. «Η οικονομική ισχύς της Κίνας είναι η βάση για τον ρόλο της στον κόσμο», κρίνει ο Κλίφορντ Κούπσαν, επικεφαλής της αμερικανικής συμβουλευτικής εταιρείας πολιτικής Eurasia.
Η πρώτη μεγάλη αναπτυξιακή κρίση της Κίνας μετά την εκπληκτική άνοδο που ξεκίνησε τη δεκαετία του 1980 σημαίνει δύο πράγματα για τη συνεργασία των BRICS: Πρώτον, η Κίνα χάνει το Nimbus της ως άτρωτη οικονομική υπερδύναμη. Δεύτερον, η χώρα εξαρτάται πλέον ακόμη περισσότερο από τις συμμαχίες. Αυτό θα μπορούσε επίσης να προσφέρει ευκαιρίες για συνεργασία στο πλαίσιο των BRICS, διότι η προθυμία του Πεκίνου να συνεργαστεί μπορεί να αυξηθεί. Η Κίνα υπαγορεύει, οι υπόλοιποι πρέπει να ακολουθούν - αυτό δεν λειτουργεί πλέον.
3. Νόμισμα των BRICS: Το όνειρο της επίθεσης στο ισχυρό δολάριο
Για άλλη μια φορά, ο πρόεδρος της Βραζιλίας, Ιγνάσιο Λούλα επικαλέστηκε στο Γιοχάνεσμπουργκ τη δημιουργία ενός κοινού νομίσματος BRICS. Το όνειρο αυτό το μοιράζεται εδώ και χρόνια με τον Κινέζο ομόλογό του Σι.
Η ανάλυση είναι συνεπής: Στην πραγματικότητα, ο ρόλος της χώρας με το κύριο νόμισμα δεν δίνει μόνο προνόμια στις ΗΠΑ για τη χρηματοδότηση των γιγαντιαίων ελλειμμάτων τους, αλλά αποτελεί και γεωπολιτικό εργαλείο ισχύος. Σχεδόν καμία μεγάλη τράπεζα, σχεδόν καμία διεθνώς δραστηριοποιούμενη εταιρεία και σχεδόν καμία ανεπτυγμένη χώρα δεν μπορεί να αντέξει να αποκοπεί από την αμερικανική κεφαλαιαγορά.
Μετά την επίθεση στην Ουκρανία, η Δύση απέκλεισε τη Ρωσία από τον κόσμο του δολαρίου και των άλλων δυτικών αποθεματικών νομισμάτων: έτσι, οι λογαριασμοί των Ρώσων που περιλαμβάνονται στους δυτικούς καταλόγους κυρώσεων έχουν κατασχεθεί. Η Κίνα και οι σύμμαχοί της θέλουν να αντιμετωπίσουν αυτή την κυριαρχία του δολαρίου με το δικό τους νόμισμα. Και πράγματι, υπήρξαν κάποιες πρώτες επιτυχίες: στη Ρωσία, το γουάν έγινε αναγκαστικά το σημαντικότερο εμπορικό νόμισμα ως αποτέλεσμα των δυτικών κυρώσεων.
Τον Ιούλιο, το 44% του συνόλου των ρωσικών συναλλαγών συναλλάγματος λέγεται ότι πραγματοποιήθηκε σε γουάν. Η Βραζιλία επιθυμεί επίσης να διεξάγει μέρος των συναλλαγών της με την Κίνα στο μέλλον στα αντίστοιχα εθνικά νομίσματα. Επιπλέον, η Σαουδική Αραβία λέγεται ότι εξετάζει το ενδεχόμενο να αποδεχθεί ένα "πετρο-γιουάν" ως μέσο πληρωμής για τις παραδόσεις πετρελαίου, όπως και το Ιράκ.
Αλλά αυτές οι διμερείς συμφωνίες δεν μπορούν να κρύψουν το γεγονός: Δεν τίθεται θέμα πραγματικού ανταγωνισμού του δολαρίου. Τα στατιστικά στοιχεία είναι συντριπτικά. Σύμφωνα με στοιχεία του παρόχου υπηρεσιών πληρωμών Swift, το δολάριο είχε μερίδιο 85% στη χρηματοδότηση του διεθνούς εμπορίου τον Ιούνιο του 2023. Το ευρώ ήρθε στη δεύτερη θέση με λίγο λιγότερο από το έξι τοις εκατό, ακολουθούμενο από το κινεζικό γουάν με 4,2%.
Σύμφωνα με την Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών (BIS), το δολάριο ΗΠΑ συμμετέχει σχεδόν στο 90% των παγκόσμιων συναλλαγών συναλλάγματος και περίπου το ήμισυ του διασυνοριακού χρέους εκφράζεται σε δολάρια.
Η Κίνα και οι σύμμαχοί της μπορούν να προσπαθήσουν να αποδυναμώσουν την κυριαρχία του δολαρίου, αλλά δύσκολα θα τη σπάσουν. Ένα κοινό νόμισμα των χωρών BRICS είναι επίσης δύσκολα νοητό προς το παρόν. Διότι ένα τέτοιο νόμισμα δεν χρειάζεται μόνο μια ορισμένη οικονομική συνοχή, όπως δείχνει το παράδειγμα της ευρωζώνης. Απαιτεί επίσης έναν υψηλό βαθμό εξωτερικού οικονομικού ανοίγματος, στον οποίο αντιδρούν σθεναρά τα πολλά αυταρχικά σκεπτόμενα κράτη της λέσχης BRICS.
Όταν ο οικονομολόγος του Χάρβαρντ, Λάρι Σάμερς ρωτήθηκε πρόσφατα πώς αισθάνεται σχετικά με τη συζήτηση για το τέλος της κυριαρχίας του δολαρίου, επεσήμανε συνοπτικά τον αδύναμο ανταγωνισμό των άλλων παγκόσμιων νομισμάτων: «Εξάλλου, η Ευρώπη είναι μουσείο, η Ιαπωνία είναι γηροκομείο και η Κίνα φυλακή».
4. Χώρες BRICS: Πώς αντιδρά η Δύση
Όταν η υπουργός Εξωτερικών, Αναλένα Μπέρμποκθέλησε να επισκεφθεί τα νησιά Φίτζι τον Αύγουστο, επιβιβάστηκε στο αεροπλάνο στο Βερολίνο με καλή διάθεση. Όμως, λόγω μιας τεχνικής βλάβης, δεν έφτασε καν στη μικρή ομάδα νησιών. Αντ' αυτού, εγκλωβίστηκε στο Άμπου Ντάμπι, απ' όπου επέστρεψε στη Γερμανία χωρίς να έχει πετύχει τίποτα. Η Μπέρμποκ δήλωσε ότι η ματαίωση του ταξιδιού ήταν «κάτι παραπάνω από ενοχλητική».
Το γεγονός ότι η υπουργός αποδίδει τόσο μεγάλη σημασία στην επίσκεψη μιας μικρής ομάδας νησιών στις νότιες θάλασσες δεν έχει να κάνει μόνο με το γεγονός ότι η χώρα επηρεάζεται έντονα από την κλιματική αλλαγή. Το πιο σημαντικό είναι ότι τα νησιά Φίτζι κινούνται προς την κατεύθυνση που η γερμανική κυβέρνηση θέλει να κινηθούν και άλλες χώρες: μακριά από την Κίνα και προς τη δημοκρατική Δύση.
Στη μάχη για παγκόσμιες ζώνες επιρροής, κάθε νησί, όσο μικρό κι αν είναι, μετράει. Όχι μόνο ο υπουργός Εξωτερικών Μπέρμποκ, αλλά και ο ομοσπονδιακός καγκελάριος Όλαφ Σολτς και ο ομοσπονδιακός υπουργός Οικονομίας Ρόμπερτ Χάμπεκ πραγματοποίησαν τους τελευταίους μήνες περιοδεία προώθησης στη Βραζιλία, τη Νότια Αφρική, την Ινδία και άλλες χώρες του παγκόσμιου Νότου. «Παρατηρούμε πώς πολλές χώρες στρέφονται περισσότερο προς την Κίνα. Και πρέπει να το παραδεχτούμε με ειλικρίνεια: Συχνά αυτό οφείλεται στην έλλειψη εναλλακτικών λύσεων», δήλωσε ο Μπέρμποκ σε ομιλία του στο Ινστιτούτο Lowy της Αυστραλίας την Τετάρτη. «Θέλουμε να το αλλάξουμε αυτό».
Στην καγκελαρία, αισθάνεται κανείς να επιβεβαιώνεται από την επέκταση των BRICS στο κοινό σχέδιο της γερμανικής κυβέρνησης. Τα γεγονότα στη Νότια Αφρική δείχνουν ότι «οι προσπάθειές μας για μια νέα πολιτική Βορρά-Νότου και εξωστρέφεια είναι πολύ σωστές, προκειμένου να συναντήσουμε πολλές από αυτές τις χώρες στο επίπεδο των ματιών και να είμαστε σε διάλογο μαζί τους», ειπώθηκε την Πέμπτη από την Καγκελαρία.
Μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, ο καγκελάριος Σολτς διαμόρφωσε εκπληκτικά γρήγορα μια αυστηρή στρατηγική εξωτερικής πολιτικής που βασίζεται σε δύο πυλώνες. Μια βαθιά σχέση με τις ΗΠΑ, φυσικά, και μια αναπροσαρμογή της εξωτερικής πολιτικής με στόχο τις αναδυόμενες χώρες της Νότιας Αμερικής, της Αφρικής και κυρίως του Ινδο-Ειρηνικού. Στόχος του Σολτς: να αποτρέψει τα μεγάλα ουδέτερα κράτη από το να γίνουν μέρος της κινεζικής σφαίρας επιρροής.
Από τις πέντε χώρες BRICS, ο Σολτς επισκέφθηκε γρήγορα τη Νότια Αφρική, τη Βραζιλία και την Ινδία λίγο μετά την ανάληψη των καθηκόντων του. Ειδικά η Ινδία, ως η μεγαλύτερη δημοκρατία στον κόσμο, έχει μετακινηθεί στο κέντρο της γερμανικής διπλωματίας. Ο Σολτς δεν έχει συναντήσει σχεδόν κανέναν άλλον αρχηγό κυβέρνησης στον πρώτο χρόνο της θητείας του τόσο συχνά όσο ο Ινδός πρωθυπουργός Ναρέντρα Μόντι.
Τόσο ο Σολτς όσο και η Μπέρμποκ είναι επιδεικτικά συγκρατημένοι στις επισκέψεις τους στις χώρες του παγκόσμιου Νότου. Οδηγούνται από τον φόβο ενός σχηματισμού μπλοκ σε βάρος της Γερμανίας. Αυτό θα ήταν μοιραίο ιδίως για τη γερμανική οικονομία. Ως εξαγωγική χώρα, η Γερμανία θα επηρεαζόταν περισσότερο από σχεδόν οποιαδήποτε άλλη χώρα εάν ορισμένοι οικονομικοί τομείς παρέμεναν κλειστοί για τις γερμανικές εταιρείες, επειδή οι χώρες BRICS προτιμούν να κάνουν δουλειές μεταξύ τους.
Αυτό μπορεί να φανεί ιδιαίτερα εντυπωσιακά στην αγορά αυτοκινήτων. Η Κίνα έχει εν τω μεταξύ καλύψει μαζικά τη διαφορά ως παγκόσμιος εξαγωγέας αυτοκινήτων. Αυτό οφείλεται επίσης στο γεγονός ότι οι κινέζοι προμηθευτές καλύπτουν το κενό που άφησαν οι αμερικανικές και οι γερμανικές αυτοκινητοβιομηχανίες στη ρωσική αγορά αυτοκινήτων λόγω των κυρώσεων κατά της Μόσχας.
8,4 εκατομμύρια γερμανικές θέσεις εργασίας συνδέονται με το εξωτερικό εμπόριο, σύμφωνα με εκτίμηση της Prognos. Ωστόσο, όπως δείχνει μελέτη του ερευνητικού ινστιτούτου, οι περισσότερες από αυτές συνδέονται με το εμπόριο με την Ευρώπη και τις ΗΠΑ. Το μακράν μεγαλύτερο μερίδιο της ακαθάριστης προστιθέμενης αξίας προέρχεται επίσης από την ανταλλαγή αγαθών με τις δύο φιλικές οικονομικές ζώνες.
Η Γερμανία εξαρτάται περισσότερο από μη ευρωπαϊκές χώρες, ιδίως όσον αφορά τον εφοδιασμό με πρώτες ύλες. Και έτσι τα ταξίδια της ομοσπονδιακής κυβέρνησης χρησίμευσαν επίσης για να βολιδοσκοπήσουν συνεργασίες σε θέματα πρώτων υλών.
Χώρες όπως η Ινδία, αλλά και η Νότια Κορέα, βρίσκονται σήμερα σε θέση ισχύος. Επομένως, οι επιτυχίες της επίθεσης γοητείας της γερμανικής κυβέρνησης είναι μέχρι στιγμής περιορισμένες, τουλάχιστον στη διπλωματική σκηνή: Η Ινδία δεν καταδίκασε τον ρωσικό επιθετικό πόλεμο στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, αλλά απείχε.
Η επιφυλακτικότητα είναι επίσης σαφώς ορατή στη Νότια Αφρική. Πρώτος ο Σολτς ταξίδεψε στη χώρα τον Μάιο, και στη συνέχεια η Μπέρμποκ. Κατά την επίσκεψή της στην πρωτεύουσα Πρετόρια στα τέλη Ιουνίου, προσπάθησε εμφανώς να πείσει τη νοτιοαφρικανή συνάδελφό της, Ναλέντι Παντόρ να καταδικάσει πιο ξεκάθαρα τον ρωσικό επιθετικό πόλεμο κατά της Ουκρανίας. «Είμαστε ένας αξιόπιστος εταίρος», τόνισε η Μπέρμποκ κατά τη διάρκεια της ομιλίας της στην τεράστια, λιτή αίθουσα του νοτιοαφρικανικού υπουργείου Εξωτερικών. «Πιο αξιόπιστοι από ό,τι θα μπορούσαν ποτέ να είναι οι απολυταρχικοί» - επειδή η εξουσία τους βασίζεται στη βία.
Ο Πάντορ εντυπωσιάστηκε μόνο σε περιορισμένο βαθμό. Εν τω μεταξύ, η νοτιοαφρικανική κυβέρνηση μιλάει για «πόλεμο» στην Ουκρανία και δεν αποκαλεί πλέον τη στρατιωτική αντιπαράθεση «κρίση», αλλά η χώρα δεν θέλει να καταδικάσει την επίθεση.
Στη σύνοδο κορυφής των BRICS αυτή την εβδομάδα, μπορούσε κανείς να δει ξεκάθαρα πού βρίσκονται οι συμπάθειες. Στη συνάντηση μεταξύ του Ρώσου υπουργού Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ και του προέδρου της Νότιας Αφρικής Σιρίλ Ραμαφόσα, οι δύο πολιτικοί άνδρες έλαμπαν, με τον Παντόρ να χαμογελά στο βάθος.
Τον Ιανουάριο, ο Σολτς είχε μια παρόμοια εμπειρία στη Βραζιλία. Ενώ κολακεύει τον νέο αριστερό πρόεδρο της Βραζιλίας Λούλα ντα Σίλβα, λέγοντας: «Έχετε λείψει», ο Λούλα άφησε πραγματικά τον Σολτς να το πάρει. Ο Λούλα δεν ήθελε να ενταχθεί στο «κλαμπ του κλίματος» που προώθησε ο Σολτς, αντίθετα παραπονέθηκε για τις συνέπειες του γερμανικού νόμου για την αλυσίδα εφοδιασμού.
Ο Λούλα δεν θέλησε επίσης να καταδικάσει τον πόλεμο στην Ουκρανία. Η Ουκρανία ήταν επίσης υπεύθυνη για τον πόλεμο, σύμφωνα με τον Λούλα. Το αίτημα του Σολτς να βοηθήσει προσωρινά η Βραζιλία με πυρομαχικά για τα αντιαεροπορικά άρματα Gepard που η Γερμανία έχει γκελάρει στην Ουκρανία, ο Λούλα απλά το πέταξε στον αέρα.
Η επιτυχία της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο να προσελκύσει τον παγκόσμιο Νότο είναι επίσης περιορισμένη. Η «Πρωτοβουλία της για την Παγκόσμια Πύλη» υποτίθεται ότι ήταν ένα αντιπρόταγμα στην Πρωτοβουλία του Δρόμου του Μεταξιού του αρχηγού του κράτους και του κόμματος της Κίνας Σι. Αλλά το σχέδιο δεν έχει πάρει πραγματικά μπρος.
5. Χώρες BRICS: Το τελικό παιχνίδι
Ο Τζέικ Σάλιβαν έδωσε μια κεντρική ομιλία στην Ουάσινγκτον τις προάλλες που προσέλκυσε μεγάλη προσοχή. Ήταν μια ομιλία που θα μπορούσε να είχε δοθεί και από τον πρώην πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ- μόνο η προσεκτική γλώσσα, την οποία χρησιμοποίησε έκανε τη διαφορά. Ο σύμβουλος ασφαλείας του Αμερικανού προέδρου κήρυξε την εμπορική τάξη που βασίζεται σε κανόνες ως αποτυχία και ζήτησε αλλαγή παραδείγματος: δεν πρόκειται πλέον για ελεύθερες αγορές, αλλά για το κλείσιμο της αμερικανικής αγοράς και την επιδότηση των στρατηγικών τεχνολογιών του μέλλοντος, είπε αρκετά ανοιχτά ο Σάλιβαν.
Με άλλα λόγια, η παγκόσμια και εμπορική τάξη που δημιούργησαν οι ΗΠΑ μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και από τότε την εγγυώνται, είναι τώρα ξαφνικά ένας διασπαστικός παράγοντας για τον περιορισμό της Κίνας στον αγώνα για παγκόσμια κυριαρχία. Αυτό που χθες αποτελούσε ακόμη το ιδεολογικό εποικοδόμημα της ηγετικής δύναμης της Δύσης, δηλαδή ότι όλοι επωφελούνται από μια παγκόσμια τάξη βασισμένη σε κανόνες και ότι το ελεύθερο εμπόριο αυξάνει την ευημερία όλων, τώρα θεωρείται έρμαιο.
Όπως και ο Τραμπ, έτσι και ο Μπάιντεν επιδιώκει την εμπορική πολιτική και κυρίως την τεχνολογική αποσύνδεση - και αναμένει υποταγή από τους εταίρους του και απόφαση από τις τρίτες χώρες, για παράδειγμα στον παγκόσμιο Νότο, ως προς το ποια σφαίρα θα επιλέξουν.
Αυτή είναι πιθανώς ακριβώς η στάση που προσδίδει στις χώρες BRICS και στους συμμάχους τους την ελκυστικότητα που απαιτείται επειγόντως για τη διεύρυνση του κλαμπ και την υπέρβαση των εσωτερικών διαφορών. Προκειμένου να κερδίσουν τις χώρες που εξακολουθούν να έχουν αμφιβολίες, ο δυτικός ηγέτης και οι σύμμαχοί του θα ήταν καλύτερο να διαφημίσουν τις αξίες τους: Αυτές περιλαμβάνουν, πάνω απ' όλα, το άνοιγμα - και όχι την απομόνωση. Σημαίνει επίσης να λαμβάνουμε σοβαρά υπόψη την κριτική των αντιφρονούντων αντί να τους κάνουμε κήρυγμα.
Διαφορετικά, θα είναι πολύ εύκολο για τις χώρες BRICS με την αντιδυτική τους δυσαρέσκεια να επικρατήσουν στον ανταγωνισμό για την εύνοια του παγκόσμιου Νότου. Υπό αυτή την έννοια, η σύνοδος κορυφής του Γιοχάνεσμπουργκ ήταν επίσης μια προειδοποίηση προς τη Δύση.
Η Λέσχη BRICS είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια «καταραμένη γελοία επενδυτική ιδέα», όπως την περιγελούν κατά καιρούς. Του χρόνου, παρεμπιπτόντως, τα μέλη θα συναντηθούν στη Ρωσία. Τότε μπορεί να είναι και πάλι εκεί ο πολέμαρχος του Κρεμλίνου, ο οποίος καταζητείται με διεθνές ένταλμα σύλληψης.
