Δύο αντίρροπες τάσεις φαίνεται ότι διαμορφώνονται στους κόλπους του Eurogroup για την Ελλάδα, τρεις μέρες πριν από την κρίσιμη σύνοδο της Δευτέρας.
Από τη μία πλευρά βρίσκεται η Αθήνα, η οποία πιστεύει ότι μπορεί να πετύχει έστω και την ύστατη στιγμή μια πολιτική συμφωνία που θα ξεμπλοκάρει τη διαπραγμάτευση και θα οδηγήσει στην επιστροφή των θεσμών στην Αθήνα. Αυτό επανέλαβε σήμερα από τη Θεσσαλονίκη ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, μιλώντας στα μέλη του προεδρείου του Συνδέσμου Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδος.
Όπως μεταφέρεται από παριστάμενους στη συνάντηση - αφού επίσημες δηλώσεις δεν έγιναν - ο υπουργός Οικονομικών είπε στη διοίκηση του ΣΒΒΕ πως «δυστυχώς εξωγενείς παράγοντες και κυρίως οι διαπραγματεύσεις μεταξύ των Ευρωπαίων και του ΔΝΤ ευθύνονται για την μη έγκαιρη λήψη απόφασης», επιρρίπτοντας έτσι εμμέσως τις ευθύνες για την κωλυσιεργία στο Ταμείο.
Σε ανάλογο τόνο ήταν και οι δηλώσεις του υπουργού Περιβάλλοντος, Γιώργου Σταθάκη, ο οποίος εμφανίστηκε μεν βέβαιος ότι θα κλείσει η αξιολόγηση, ωστόσο απέφυγε να προσδιορίσει το χρονικό σημείο κατά το οποίο θα καταστεί αυτό εφικτό.
Την άποψη περί μιας εφικτής πολιτικής συμφωνίας φαίνεται ότι συμμερίζονται και κοινοτικοί παράγοντες, όπως ο Πιερ Μοσκοβισί που βρέθηκε στην Αθήνα την περασμένη Τετάρτη, αλλά και ο Βάλντις Ντομπρόφσκις, κρατώντας πάντως γενικώς χαμηλούς τόνους.
Οι «σκληροί», ωστόσο, του Eurogroup προσεγγίζουν αρνητικά αυτό το ενδεχόμενο και κλείνουν οποιαδήποτε χαραμάδα συμφωνίας. Χαρακτηριστικές είναι οι δηλώσεις της εκπροσώπου του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, η οποία, παρότι αναγνώρισε ότι υπάρχει πρόοδος στις συζητήσεις και σύγκλιση μεταξύ των δύο πλευρών, εκτίμησε ότι δεν είναι εφικτό να υπάρξει συμφωνία στη σύνοδο της Δευτέρας για το κλείσιμο της αξιολόγησης.
Η πάγια θέση της γερμανικής πλευράς συνοδεύτηκε παράλληλα από την υπενθύμιση ότι το Βερολίνο επιμένει στην παραμονή του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα.
Έτσι, γίνεται κατανοητό για μία ακόμη φορά πως η πίεση προς την ελληνική πλευρά αυξάνεται, παρά την αισιοδοξία που μεταδίδουν το Μαξίμου και το οικονομικό επιτελείο. Πίεση που δεν αφορά μόνο στην παραμονή του ΔΝΤ, αλλά και στη λήψη των μέτρων που έχουν βάλει ήδη στο τραπέζι των παρασκηνιακών διαπραγματεύσεων οι θεσμοί, με την κυβέρνηση από την πλευρά της να προσπαθεί να εξασφαλίσει «αντίδωρα» που θα μπορούσαν να εφαρμοστούν σε περίπτωση επίτευξης των δημοσιονομικών στόχων.
