Άνοιξε για τα καλά η κουβέντα για τα ΣΔΙΤ τις προηγούμενες εβδομάδες. Λίγο οι κινητοποιήσεις στους δήμους που επανέφεραν το θέμα της καθαριότητας, λίγο οι εξελίξεις στις κατασκευαστικές εταιρείες, λίγο η κινητικότητα στα νοσοκομεία έφεραν ξανά στο προσκήνιο τα ΣΔΙΤ. Και όπως φαίνεται, αυτή τη φορά ήρθαν για να μείνουν, καθώς και η πολιτική βούληση υπάρχει και νομοθετικά φαίνεται να έχουν καλυφθεί τα όποια προβλήματα υπήρχαν στο παρελθόν.
Θα μου πείτε, είναι κακό να μπουν ιδιώτες σε αυτούς τους κλάδους της οικονομίας; Ως πολίτες, δεν είναι καλύτερο να ζούμε σε πόλεις χωρίς σκουπίδια, να οδηγούμε σε καλύτερους δρόμους και να πηγαίνουμε σε νοσοκομεία χωρίς ράντζα;
Προφανώς και σε αυτό το ερώτημα, η απάντηση είναι ναι. Και ας μην κοροϊδευόμαστε, αυτή τη στιγμή μόνο τα ιδιωτικά κεφάλαια –εγχώρια και διεθνή- μπορούν να επανεκκινήσουν την οικονομία. Οι δημόσιες επενδύσεις δεν επαρκούν και στην τρέχουσα συγκυρία δεν υπάρχει περίπτωση το κράτος να βάλει το χέρι στην τσέπη για να ρίξει ζεστό χρήμα στην αγορά.
Άρα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τα ΣΔΙΤ είναι μονόδρομος και καλώς θα πρέπει να προχωρήσουν.
Με μία διαφορά: Μιλάμε για συμπράξεις και όχι για αποικιοκρατικές συμβάσεις υπέρ των ιδιωτών. ΣΔΙΤ δεν σημαίνει «ξεβράκωμα» του κράτους ούτε έμμεση εκχώρηση δημόσιας περιουσίας. Για να είναι αμοιβαία επωφελές ένα ΣΔΙΤ πρέπει να διέπεται από νόμους και κανόνες. Οι οποίοι αφενός να επιτρέπουν στους επενδυτές να επιβιώσουν και να βγάλουν χρήματα, από την άλλη όμως να εξασφαλίζουν ότι το κράτος και κατά συνέπεια ο πολίτης απολαμβάνει ποιοτικές υπηρεσίες σε λογικό κόστος.
Με δεδομένο ότι δεν ανακαλύπτουμε τον τροχό, υπάρχουν στο εξωτερικό πλείστες περιπτώσεις ΣΔΙΤ που δούλεψαν αρμονικά και έφεραν θετικά αποτελέσματα. Και ουκ ολίγες που απέτυχαν, η καθεμία για δικούς τους λόγους.
Ζητούμενο λοιπόν είναι, τόσο στο νομοθετικό πλαίσιο όσο κυρίως στην υλοποίηση, να εξασφαλίσουμε ότι τα ΣΔΙΤ θα είναι σωστά και επωφελή και για τις δύο πλευρές. Και έτσι, ναι, μπορούν να είναι η λύση για την ανάπτυξη.
