Στην μεγάλη προσπάθεια που έχουν καταβάλει μεταπολεμικά όλοι οι άνθρωποι που κυβέρνησαν (και όχι μόνο), τελικά καταφέραμε να αναπτύξουμε την κοινωνία μας έχοντας κάνει άλματα, άσχετα με τα προβλήματα που ακόμα μας ταλαιπωρούν.
Αν παρατηρήσουμε άλλες χώρες που έχουν αναπτυχθεί – χώρες που δεν βίωσαν πολέμους στο πρόσφατο παρελθόν τους – θα διαπιστώσουμε κάτι πολύ απλό: επενδύουν στη βασική έρευνα και συνδέουν την έρευνα με την ανάπτυξη.
Αυτή τη «δοκιμασμένη συνταγή» θεωρώ ότι πρέπει να δοκιμάσει και η Ελλάδα, να συνδέσει δηλαδή την ανάπτυξη με την κοινωνική πραγματικότητα ανεξάρτητα από κομματικές αντιπαραθέσεις και εμπαθείς διεργασίες που καμιά φορά χαρακτηρίζουν την ελληνική κουλτούρα.
Αυτό θα μπορούσε να επιτευχθεί αν θεσμοθετηθούν κατάλληλα εργαλεία τα οποία θα υποστηρίξουν την επιχειρηματικότητα δημιουργία και υποστήριξη της επιχειρηματικότητας όπως είναι οι κοινωνικές συνεταιριστικές επιχειρήσεις (Κοιν.Σ.Επ.), οι οποίες θα μπορούν να είναι μέτοχος σε κάθε Επιστημονικό Πάρκο ή Τεχνολογικό Φορέα που έχει θερμοκοιτίδες (incubators). Με αυτό τον τρόπο, αν π.χ. μια εταιρεία δημιουργεί απόδοση τότε η ΚοινΣΕπ θα επιστρέφει παραγωγικά ένα ποσό στην κοινωνία μέσω δράσεων κοινωφελούς έργου (Υποτροφίες Φοιτητών – Ανάπτυξη της Αριστείας – Εδραίωση δομών σύνδεσης φοιτητών και ερευνητών του εξωτερικού με την Ελλάδα για νέα δράση ανάπτυξης κλπ)
Πιστεύω ακράδαντα στη σύνδεση των Επιστημονικών/Τεχνολογικών Πάρκων με τα τεχνικά-επαγγελματικά επιμελητήρια της Ελλάδας. Ενισχυτικά θα μπορούσε να λειτουργήσει και η δημιουργία γραφείων στις Βρυξέλλες, τα οποία θα συνδέονται με την ελληνική επιχειρηματικότητα και θα προωθούν ενέργειες για τη χρηματοδότηση της έρευνας και της επιστήμης.
Η ακαδημαϊκή κοινότητα είναι η ραχοκοκαλιά της επιστήμης και της έρευνας και αν θέλουμε να ακολουθήσουμε μια πιο σύντομη και ευέλικτη οδό, πρέπει να ανοίξουμε την «επιστημονική» αγκαλιά μας στην επιχειρηματικότητα και να ενισχύσουμε στη θεωρία και την πράξη την έννοια των επενδύσεων πρωτίστως στους φοιτητές μας. Σε μία διάλεξη που είχα παρακολουθήσει για την επιχειρηματικότητα πριν από χρόνια, ο μέσος όρος αποτυχίας επιχειρηματικής βούλησης στην ευρωζώνη ήταν 3,6 επιχειρήσεις ανά άτομο. Στην Ελλάδα όταν αποτύχει κάποιος σε επιχειρηματική ιδέα εκλαμβάνεται ως καταστροφή. Δεν είναι η σωστή αντιμετώπιση αυτή και πρέπει να αντιληφθούν οι νέοι ότι πρέπει να προχωρήσουν μέχρι να πετύχουν.
