Δεν είμαι καπνιστής, αλλά γεννήθηκα σε σπίτι καπνιστών και έχω χάσει πολύ προσφιλές μου πρόσωπο από καρκίνο του πνεύμονα. Οπότε ξέρω πολύ καλά τι σημαίνει τσιγάρο. Όπως και σέβομαι πλήρως την επιθυμία του καθενός να καπνίζει όσο θέλει, τόσο σε ιδιωτικούς χώρους, όσο και εκτός. Είναι δικαίωμά του, το αποδέχομαι πλήρως και θα το προασπιστώ ακόμα και αν γνωρίζω τις βλαβερές συνέπειες του καπνίσματος.
Αυτό που δεν αποδέχομαι είναι το κάπνισμα σε κλειστούς, δημόσιους χώρους. Πριν από 25 περίπου χρόνια, ξεκίνησα να δουλεύω σε εφημερίδες και περιοδικά όπου επιτρεπόταν το κάπνισμα. Και έμοιαζαν πιο πολύ με τεκέ παρά με χώρο εργασίας. Ευτυχώς, τα τελευταία 15 εργάζομαι σε περιβάλλον χωρίς καπνό και δεν πρόκειται επ’ ουδενί να επιστρέψω στην προηγούμενη εμπειρία.
Αλλά και στους χώρους διασκέδασης, εκεί που θα πάω να φάω, να πιω, να ακούσω μουσική ή να δω ένα άθλημα, θέλω να το απολαύσω χωρίς την οσμή και τις βλαβερές συνέπειες του καπνίσματος. Έχω φύγει από εστιατόριο και δεν ξαναπάτησα ποτέ στη ζωή μου όταν τους είπα ότι με ενοχλεί ο καπνός του διπλανού μου και η απάντηση ήταν «δεν μπορώ να κάνω κάτι».
Τώρα, με το νέο αντικαπνιστικό νόμο, φαίνεται ότι επιτέλους μπαίνουμε σε μια σωστή ρότα. Το κάπνισμα απαγορεύεται πλήρως στους δημόσιους χώρους. Υπερβολικά αυστηρό; Ίσως, αλλά μετά από τόσα χρόνια κοροϊδία, κάποια στιγμή έπρεπε να γίνει.
Γιατί δεν είμαι ρουφιάνος
Αυτό που όμως πραγματικά με εξοργίζει, είναι η αντίδραση ορισμένων καπνιστών, που θεωρούν «ρουφιανιά» το να καταγγείλει κανείς ότι καπνίζουν παράνομα σε ιδιωτικό χώρο. Ενώ δηλαδή οι ίδιοι συνειδητά παρανομούν, θέλουν να κατηγορήσουν εκείνους που επιδιώκουν πρωτίστως να προστατεύσουν την υγεία τους και δευτερευόντως να τηρηθεί ο νόμος.
Προσωπικά, αν δω κάποιον να καπνίζει σε κλειστό δημόσιο χώρο, δεν θα σπεύσω να καλέσω το 1142. Θα ζητήσω ευγενικά από τον υπεύθυνο του χώρου να του ζητήσει να σταματήσει, και αν δεν υπάρχει υπεύθυνος, θα απευθυνθώ στον ίδιο τον καπνιστή. Αν σταματήσει, κανένα πρόβλημα, πάμε παρακάτω.
Αν όμως δεν το κάνει, η ακόμη χειρότερα μου ζητήσει και τα ρέστα –όπως έχει γίνει ουκ ολίγες φορές- ε ρε φίλε, δεν είμαι εγώ ο ρουφιάνος. Εσύ είσαι κωλόπαιδο, και τέτοιες συμπεριφορές πρέπει επιτέλους να τελειώσουν.
Η προστασία της υγείας μου είναι αναφαίρετο δικαίωμά μου και δεν θα επιτρέψω σε κανέναν να μου το στερήσει. Και όποιος το κάνει, θα υποστεί το σύνολο των συνεπειών. Ομοίως και αυτός που κάνει τα «στραβά μάτια», αποδεχόμενος σιωπηρά την παραβατική συμπεριφορά.
Είναι καιρός σε αυτή τη χώρα να σεβαστούμε τα αυτονόητα. Όπως το κάναμε με τις ζώνες ασφαλείας, όπως γίνεται σε κάποιο βαθμό με το αλκοόλ. Και αν το να προασπίζομαι την υγεία μου με κάνει ρουφιάνο στα μάτια κάποιων, ποσώς με ενδιαφέρει.
