Τις τελευταίες ημέρες έχω κάνει πολλές συζητήσεις για τα κόκκινα δάνεια με γνώστες του αντικειμένου. Και το πιο βασικό συμπέρασμα από αυτές είναι ότι πρόκειται για ένα πρόβλημα που πολύ δύσκολα θα λυθεί χωρίς να «χυθεί αίμα».
Και εξηγούμαι: αυτή τη στιγμή έχουμε μία εξίσωση με δύο παράγοντες: από τη μία έχουμε τις εταιρείες διαχείρισης κόκκινων δανείων αλλά και τα funds που αγόρασαν ή θα αγοράσουν τιτλοποιήσεις των τραπεζών.
Είναι προφανές ότι η συγκεκριμένη πλευρά θέλει τη μέγιστη δυνατή και όσο το δυνατόν πιο άμεση ροή χρημάτων από ανακτήσεις, ώστε να αποδώσουν τα χρήματα που έδωσε αλλά και για να πληρωθούν οι αμοιβές των servicers. Και ταυτόχρονα, οι τράπεζες έχοντας κάνει χρήση του σχεδίου «Ηρακλής» πρέπει να εισπράξουν συγκεκριμένα ποσά, ώστε να μην αναγκασθούν να καταφύγουν στην κρατική εγγύηση.
Με απλά λόγια, εδώ έχουμε μια συνισταμένη που τείνει προς τις πιο δραστικές λύσεις, δηλαδή στους πλειστηριασμούς ακινήτων.
Και από την άλλη έχουμε τον κοινωνικό παράγοντα αλλά και το πολιτικό κόστος που συνεπάγεται η πιο σκληρή στάση απέναντι στους δανειολήπτες και οι μαζικοί πλειστηριασμοί.
Σε μια οικονομία αλλά και σε μια κοινωνία που πασχίζει να βρει τα πατήματά της μετά από 10 χρόνια κρίσης, φαινόμενα Ισπανίας με μαζικές εξώσεις μπορούν να τινάξουν τα πάντα στον αέρα.
Και η κυβέρνηση δεν θέλει με τίποτε να κατηγορηθεί ότι τώρα μένει άπραγη όσο ο κόσμος χάνει το σπίτι του, ενώ την προηγούμενη πενταετία είχαμε «πάγωμα» των πλειστηριασμών.
Επιπλέον, κανείς δεν ξέρει τι θα φέρουν μερικές χιλιάδες πλειστηριασμοί στην αγορά ακινήτων, που και αυτή προσπαθεί με δειλά βήματα να ανακάμψει το τελευταίο διάστημα.
Προφανώς, δεν μπορούμε να έχουμε και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο.
Η εξίσωση που τρομάζει
Όμως η αλήθεια που κανείς δεν παραδέχεται δημόσια, αλλά τρέμει πίσω από κλειστές πόρτες, είναι πως η δυσεπίλυτη αυτή εξίσωση είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα που θα βρουν μπροστά τους τόσο η κυβέρνηση όσο και οι τράπεζες μέσα στους επόμενους μήνες.
Ήδη, τα πρώτα τροχιοδεικτικά πυρά έπεσαν δια στόματος υπουργού Οικονομικών, καθώς την προηγούμενη εβδομάδα ο κ. Σταϊκούρας «έτριξε τα δόντια» στους τραπεζίτες, διαμηνύοντας ότι πρέπει να «τρέξουν» τη ρύθμιση για τους υπερχρεωμένους δανειολήπτες που πληρούν τα κριτήρια του υφιστάμενου νόμου. Μια φράση που προκάλεσε έντονες (μολονότι σιωπηρές) αντιδράσεις στο τραπεζικό στρατόπεδο.
Όσο πηγαίνουμε χρονικά προς την άρση της προστασίας της πρώτης κατοικίας, αλλά και στην εφαρμογή του νέου πτωχευτικού νόμου, είναι σίγουρο ότι η θερμοκρασία θα ανεβαίνει. Και η κοινωνική και πολιτική πίεση μπορεί να φέρει εκρηκτικά αποτελέσματα σε όλους τους εμπλεκόμενους…
