Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, η ΑΔΕΔΥ έχει κηρύξει τρίωρη πανελλαδική διευκολυντική στάση εργασίας στο Δημόσιο Τομέα (από τις 12 το μεσημέρι έως τη λήξη του ωραρίου). Ο λόγος; Να συμμετάσχουν τα μέλη της σε εκδηλώσεις για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. Η οποία όμως γιορτάζεται την Κυριακή, 8 Μαρτίου!
Προσωπικά, είμαι αναφανδόν υπέρ του δικαιώματος της απεργίας. Το θεωρώ αναφαίρετο για το σύνολο των εργαζομένων και είναι το ύστατο μέσο για να αντισταθούν σε αυθαιρεσίες των εργοδοτών και της πολιτείας και να προασπίσουν τα δικαιώματά τους. Και το γεγονός ότι σήμερα –τουλάχιστον στα χαρτιά- υπάρχουν εργατικά δικαιώματα και εργοδοτικές υποχρεώσεις οφείλεται σε μεγάλο βαθμό σε επίπονες, ενίοτε και αιματηρές απεργίες του παρελθόντος.
Η σημερινή «διευκολυντική στάση εργασίας» όμως δεν έχει καμία, μα καμία σχέση με αυτό. Από όπου και να το πιάσεις, είναι όλο λάθος. Γιατί χρειάζεται να γίνει στάση εργασίας για μια ημέρα που «πέφτει» την Κυριακή; Μήπως επειδή είναι Παρασκευή, έχει καλό καιρό και βολεύει για επίσημη «κοπάνα»; Και αν το ζητούμενο είναι όντως να ευαισθητοποιηθούν οι εργαζόμενοι, γιατί αυτό πρέπει να γίνει με στάση εργασίας και δεν μπορούν να γίνουν ομιλίες εντός ωραρίου και μέσα στους χώρους εργασίας. Και, αν τιμούμε με στάση εργασίας την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, γιατί να μην το κάνουμε για όλες τις Παγκόσμιες Ημέρες, ή τέλος πάντων όποτε μας βολεύει για να βγαίνει τριήμερο;
Προφανώς η απάντηση είναι: επειδή μπορούν. Δεν καταλαβαίνουν όμως οι ιθύνοντες νόες ότι έτσι γελοιοποιούν τους εαυτούς τους αλλά και το σύνολο των δημοσίων υπαλλήλων έναντι όλων των υπολοίπων; Γιατί προφανώς δεν ισχύει το στερεότυπο των λουφαδόρων, τεμπέληδων και άχρηστων δημοσίων υπαλλήλων για το σύνολο των εργαζομένων. Με πρακτικές και αποφάσεις όμως όπως η «διευκολυντική στάση εργασίας» προωθείται ακριβώς αυτή η εικόνα.
Τα μαθήματα (;) της κρίσης
Σαν να μην μάθαμε τίποτε από τα χρόνια της κρίσης, σαν να πέρασε (;) και να μην ακούμπησε και με το που επανήλθαμε στην κανονικότητα να επιστρέψαμε σε όλες τις κακές πρακτικές που μας έφεραν στο χείλος του γκρεμού.
Τέτοιες αποφάσεις είναι βούτυρο στο ψωμί εκείνων που υποστηρίζουν την πλήρη κατάργηση του δημόσιου τομέα, μια και το μόνο που κάνει είναι να απομυζεί τους πόρους των Ελλήνων φορολογουμένων. Και επίσης, εκείνων που πρεσβεύουν ότι ο συνδικαλισμός, με αυτή τη μορφή του, έχει γελοιοποιηθεί πλήρως άρα με τη σειρά του δεν έχει νόημα ύπαρξης.
Άραγε, το προεδρείο της ΑΔΕΔΥ δεν το καταλαβαίνει; Ή μήπως η «διευκολυντική στάση» εξυπηρετεί τελικά αλλότριες… διευκολύνσεις;
