Σήμερα, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ ανακοίνωσε την εξειδίκευση των κυρώσεων που είχε εξαγγείλει από τον περασμένο Δεκέμβριο απέναντι στην τουρκική βιομηχανία αμυντικών συστημάτων (SSB), του προέδρου της και τριών ακόμα φυσικών προσώπων που σχετίζονται με τα αμυντικά συστήματα. Ο λόγος ήταν η εγκατάσταση στην Τουρκία του πυραυλικού συστήματος S-400 από τη Ρωσία.
Αναλυτές , ήδη από τον Δεκέμβριο, σημείωναν ότι από την εποχή που η διακυβέρνηση Τραμπ ψήφισε τις κυρώσεις απέναντι στην Τουρκία για τους S-400 (2017) μέχρι την αρχική υλοποίηση και την τωρινή εφαρμογή, ο χρόνος θα δούλευε ενάντια σε μια επερχόμενη κυβέρνηση Μπάιντεν και θα δοκίμαζε τις αμερικανοτούρκικες σχέσεις. Σήμερα, είμαστε σε αυτό το σημείο, από τη στιγμή που η διακυβέρνηση Μπάιντεν επιμένει να υλοποιεί το σχέδιο των Δημοκρατικών για εστίαση στη Ρωσία ως πιθανό κίνδυνο για τα αμερικάνικα συμφέροντα.
Η αμερικάνικη αντίφαση δείχνει Ρωσία
Οι κυρώσεις στην Τουρκία τέθηκαν σε ισχύ με βάση τον νόμο CAATSA, ο οποίος ψηφίστηκε στις 2 Αυγούστου του 2017 και προβλέπει κυρώσεις κατά του Ιράν, της Ρωσίας και της Βόρειας Κορέας, τις οποίες οι Ηνωμένες Πολιτείες θεωρούν ως «απειλή» για την εθνική τους ασφάλεια.
Σύμφωνα με το άρθρο 231 του νόμου CAATSA, μπορούν επίσης να επιβληθούν κυρώσεις σε άτομα ή οντότητες που εργάζονται με τη Ρωσία στους τομείς της άμυνας και των πληροφοριών. Οι κυρώσεις μπορούν επίσης να ισχύσουν για φυσικά και νομικά πρόσωπα που πραγματοποιούν εν γνώσει τους «σημαντικές συναλλαγές» για ή με άτομα που εργάζονται για λογαριασμό της Ρωσίας.
Σύμφωνα με την CAATSA (άρθρο 235) υπάρχουν 12 διαφορετικοί τύποι κυρώσεων που μπορεί να επιβάλλει ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, όμως μπορεί να γίνει και επιλογή, δηλαδή να μην επιβληθούν όλες. Βάσει αυτής της ρήτρας, η διοίκηση Μπάιντεν αντιμετωπίζει την Τουρκία με σημαντικές κυρώσεις μεν, όχι όμως τόσο αυστηρά όσο θα συνέβαινε σε κάποια άλλη περίπτωση. Αυτή η αντίφαση δείχνει ξεκάθαρα ότι οι ΗΠΑ δεν βλέπουν την Τουρκία ως απειλή για την εθνική τους ασφάλεια, αλλά ως έναν -τουλάχιστον απρόβλεπτο- σύμμαχο. Κάτι αντίστοιχο έχει δηλώσει και στο παρελθόν ο Γραμματέας του ΝΑΤΟ Γιενς Στόλτενμπεργκ και επιβεβαιώνεται από τη χθεσινή ανακοίνωση του ΝΑΤΟ ότι η Τουρκία «συνεχίζει τις προσπάθειές της για διαρκή ασφάλεια στο Αφγανιστάν, μέσω της αποστολής υποστήριξης που ηγείται το ΝΑΤΟ».
Στο ίδιο κλίμα και οι δηλώσεις του ειδικού απεσταλμένου των ΗΠΑ για το θέμα της Συρίας, Τζέημς Τζέφρι. Ο Τζέφρι δήλωσε ότι: «Από την πλευρά της Τουρκίας, είναι θέμα κυριαρχίας. Γιατί δεν μπορεί μια κυρίαρχη χώρα να αγοράσει όπλα από άλλη χώρα; (...) Ταυτόχρονα, αποτελεί απειλή εναντίον ενός από τα σημαντικότερα στρατιωτικά και διπλωματικά μας προγράμματα. Επομένως, νομίζω ότι το καλύτερο που πρέπει να γίνει τώρα είναι να περιορίσουμε τη ζημιά».
Από την άλλη δεν μπορούν να παραγνωρίσουν οι ΗΠΑ, ότι η Ρωσία αποτελεί έναν σημαντικό ξένο επενδυτή σε τούρκικο έδαφος από το 2018 και μετά. Σταχυολογώντας, έχουμε συνολικές επενδύσεις πάνω από 58 δισεκατομμύρια δολάρια που κατανέμονται στον αγωγό μεταφοράς αερίου TurkStream, στη δημιουργία ενός πυρηνικού εργοστασίου για παραγωγή ενέργειας και βέβαια, στους S-400. Αντίστοιχα, στο διεθνές παιχνίδι, η Ρωσία βοηθά την Τουρκία στα μέτωπα της Συρίας και της Λιβύης και πρόσφατα στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ.
Συνεπώς, η στάση των ΗΠΑ δηλώνει ξεκάθαρα ότι η Τουρκία πρέπει να αποχωριστεί το ρωσικό πυραυλικό σύστημα εδάφους-αέρος αν θέλει να μπορεί να συνομιλεί καλύτερα με τις ΗΠΑ και αποτελεί και ένα μήνυμα απέναντι στη Ρωσία ότι οι κινήσεις της τελευταίας θεωρούνται επικίνδυνα επεκτατικές και πρέπει να σταματήσουν. Σε ανάλογο μοτίβο είναι και οι σημερινές ανακοινώσεις του Στόλτενμπεργκ, ότι η κινητικότητα της Ρωσίας στην Κριμαία αποτελεί πηγή έντονης ανησυχίας για το ΝΑΤΟ.
Όπως όλα δείχνουν, οι ΗΠΑ θέλουν να σύρουν τη Ρωσία σε μια μικρή, ελεγχόμενη σύρραξη και επιθυμούν ταυτόχρονα να επιβάλλουν τους δικούς τους όρους εκ νέου στη Μ. Ανατολή. Αυτός ο διπλός στόχος περνά από το σταμάτημα της ρωσικής επιρροής και κινήσεις σαν τη σημερινή απέναντι στην Τουρκία επικυρώνουν την κατεύθυνση αυτή. Αναμένεται η απάντηση του αψυχολόγητου Ερντογάν, ο οποίος στο άμεσο παρελθόν αρνήθηκε 2 φορές την παραλαβή των συστημάτων Patriot (τα αμερικάνικα ανάλογα των S-400) γιατί δεν θεώρησε συμφέρουσα τη συμφωνία.
