Στην καθιερωμένη ετήσια ομιλία του ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν ανακοίνωσε ότι ανέστειλε τη συμμετοχή της χώρας του στη συνθήκη New START, τη μοναδική εναπομείνασα σημαντική συμφωνία ελέγχου πυρηνικών όπλων της Ρωσίας με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Απείλησε επίσης να επαναλάβει τις δοκιμές πυρηνικών όπλων. Οι δηλώσεις του προκάλεσαν αναστάτωση στη διεθνή κοινότητα. Αυτές οι ενέργειες αποτελούσαν ένα ακόμη παράδειγμα της προθυμίας του Πούτιν να αξιοποιήσει το πυρηνικό του οπλοστάσιο, κρεμώντας το σαν Δαμόκλειο σπάθη πάνω από τη Δύση, προκειμένου να περιορίσει την υποστήριξη του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία. Οι Ρώσοι ηγέτες έχουν διατυπώσει πολλές σαφείς πυρηνικές απειλές κατά της Ουκρανίας και του ΝΑΤΟ.
Τον Απρίλιο, ο Πούτιν υποσχέθηκε να απαντήσει στην εξωτερική παρέμβαση στη σύγκρουση με «ταχεία, αστραπιαία» ανταπόδοση. «Έχουμε όλα τα εργαλεία για αυτό», πρόσθεσε, «αυτά για τα οποία κανείς δεν μπορεί να καυχηθεί». Μέχρι στιγμής, ωστόσο, δεν έχει υπάρξει καμία σημαντική ή αισθητή αλλαγή στην επιχειρησιακή ετοιμότητα των πυρηνικών όπλων είτε στη Ρωσία είτε στις δυτικές χώρες.
Όπως αναφέρει το Foreigner Affairs, από τότε που η Ρωσία εισέβαλε στην Ουκρανία τον Φεβρουάριο του 2022, ορισμένοι αναλυτές βλέπουν την απόφαση της Ρωσίας να μην χρησιμοποιήσει ακόμη πυρηνικά όπλα ως απόδειξη ότι δεν θα το κάνει ποτέ. Αλλά αυτή η εκτίμηση προϋποθέτει ότι ο Πούτιν είναι ένας λογικός παράγοντας και δεν θα διακινδύνευε την καταστροφή και το καθεστώς- παρία που θα ακολουθούσε οποιαδήποτε ρωσικής χρήσης ενός τέτοιου όπλου. Δυστυχώς, δεν είναι καθόλου σαφές ότι το πυρηνικό όριο της Ρωσίας περιορίζεται σε μια απλή μπλόφα.
Επιπλέον, τα πυρηνικά όπλα στον πόλεμο στην Ουκρανία δεν είναι αξιοσημείωτα λόγω της απουσίας τους, αλλά μάλλον στο πώς πλαισιώνουν τη σύγκρουση. Αποτρέποντας τη μεγαλύτερη παρέμβαση του ΝΑΤΟ, το ρωσικό πυρηνικό οπλοστάσιο συνέβαλε στην παράταση του πολέμου και καθιστά δυσκολότερη την επίτευξη οποιασδήποτε συμβατικής επίλυσης στο πεδίο των μαχών.
Η σύγκρουση στην Ουκρανία αναμφίβολα ελοχεύει τον μεγαλύτερο κίνδυνο να μετατραπεί σε πυρηνική σύγκρουση, από την εποχή της κουβανικής πυραυλικής κρίσης του 1962 στην Κούβα. Όπως έδειξε η περασμένη χρονιά της σφαγής και της ταραχής, τα πυρηνικά όπλα έχουν καταστροφική δύναμη ακόμα και όταν παραμένουν κλειδωμένα στα σιλό τους- και οι κυβερνήσεις πρέπει να ενισχύσουν το ταμπού ενάντια στη χρήση τους.
Θανατηφόρα αποτροπή
Στο πλαίσιο του πολέμου της Ουκρανίας, τα πυρηνικά όπλα έχουν ωφελήσει κυρίως τη Ρωσία. Ο Πούτιν επικαλέστηκε την πυρηνική του δύναμη για να αποτρέψει το ΝΑΤΟ από οποιαδήποτε στρατιωτική επέμβαση για λογαριασμό της Ουκρανίας. Αυτή η αποτροπή λειτούργησε: Η Δύση είναι (λογικά) απρόθυμη να μπει απευθείας στον πόλεμο ή ακόμη και να δώσει στην Ουκρανία δύναμη πυρός μεγάλης εμβέλειας που θα μπορούσε να φτάσει πολύ εντός της Ρωσίας, από φόβο ότι τέτοια βοήθεια θα μπορούσε να καταλήξει να πυροδοτήσει μια πυρηνική σύγκρουση διαστάσεων αποκάλυψης. Ως αποτέλεσμα, ο πόλεμος πιθανότατα θα διαρκέσει περισσότερο από ό,τι θα είχε εάν η Δύση έμπαινε στη μάχη. Ένας μεγαλύτερος πόλεμος θα οδηγήσει σε πολλούς περισσότερους θανάτους και περαιτέρω καταστροφές. Εάν τα πυρηνικά όπλα δεν ήταν στο «τραπέζι», οι Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΑΤΟ θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν την ανώτερη συμβατική τους δύναμη πυρός πιο αποτελεσματικά για την άμυνα της Ουκρανίας για να κερδίσουν τον πόλεμο γρήγορα. Αλλά τα πυρηνικά του Πούτιν εξουδετερώνουν τη συμβατική στρατιωτική υπεροχή της Δύσης.
Είναι επίσης πιθανό, τα πυρηνικά όπλα της Ρωσίας να ενθάρρυναν τον Πούτιν να εισβάλει εξαρχής, επειδή δεν θα είχε επιτεθεί στην Ουκρανία χωρίς να διαθέτει έναν τρόπο να κρατήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΑΤΟ έξω από τον πόλεμο. Φυσικά, ο Πούτιν υπερεκτίμησε (και μάλιστα έντονα) την ισχύ του ρωσικού στρατού. Αλλά οι Ρώσοι ηγέτες γνωρίζουν την κατωτερότητα των συμβατικών στρατιωτικών δυνάμεων τους σε σχέση με τη Δύση. Το γεγονός ότι η ρωσική πλευρά εκτόξευσε τόσες πολλές σαφείς πυρηνικές απειλές, υποδηλώνει ότι έβλεπε το πυρηνικό της οπλοστάσιο ως τρόπο αντιστάθμισης.
Βεβαίως, τα πυρηνικά όπλα στα οπλοστάσια πολλών κρατών μελών του ΝΑΤΟ προφανώς απέτρεψαν τη Ρωσία από την επέκταση του πολέμου σε χώρες του ΝΑΤΟ, όπως η Πολωνία, η Ρουμανία ή τα κράτη της Βαλτικής. Από αυτή την άποψη, η πυρηνική αποτροπή έχει σαφώς βοηθήσει στην αποτροπή ενός ευρύτερου πολέμου.
Αλλά τα πυρηνικά όπλα παρέτειναν επίσης τον συμβατικό πόλεμο, με μεγαλύτερο κόστος για όλους, ειδικά για τον ουκρανικό λαό. Ένας σκληρός, βάναυσος πόλεμος φθοράς θα μπορούσε να συνεχιστεί για μεγάλο χρονικό διάστημα, χωρίς καμία πλευρά να μπορεί να επιφέρει ένα αποφασιστικό χτύπημα νοκ-άουτ. Σε έναν τέτοιο πόλεμο, η Ρωσία διατηρεί ένα σημαντικό πλεονέκτημα έναντι της Ουκρανίας, λόγω του πολύ μεγαλύτερου πληθυσμού και του μεγαλύτερου στρατού της.
Μια επικίνδυνη στιγμή
Ορισμένοι δυτικοί αναλυτές προτείνουν ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΑΤΟ θα πρέπει να αψηφίσουν την μπλόφα του Κρεμλίνου - θα πρέπει να υποστηρίξουν πιο ευθέως τους Ουκρανούς και να διώξουν τις ρωσικές δυνάμεις από την Ουκρανία. Οι Ρώσοι ηγέτες έχουν επανειλημμένα προειδοποιήσει για κλιμάκωση εάν η Δύση συνεχίσει να εξοπλίζει την Ουκρανία, αλλά, σύμφωνα με το επιχείρημα της συγκεκριμένης σχολής σκέψης, το Κρεμλίνο στην πραγματικότητα δεν θα καταφύγει στα πυρηνικά όπλα και δεν θα σπάσει το ταμπού γύρω από τη χρήση τους.
Ορισμένοι ειδικοί εκλαμβάνουν το γεγονός ότι ο Πούτιν δεν έχει χρησιμοποιήσει πυρηνικά όπλα μετά από ένα χρόνο με ντροπιαστικές στρατιωτικές ήττες, ως απόδειξη ότι δεν θα χρησιμοποιήσει πυρηνικό όπλο στο μέλλον. Υποστηρίζουν επίσης, ότι η Δύση πρέπει να κάνει ό,τι χρειάζεται για να στηρίξει την Ουκρανία.
Επικρίνουν παράλληλα τον πρόεδρο των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν, ότι αρνήθηκε να στείλει προηγμένο στρατιωτικό εξοπλισμό στην Ουκρανία και χλευάζουν τους υποτιθέμενους ηττοπαθείς που ανησυχούν για την κλιμάκωση. «Η μεγαλύτερη πυρηνική απειλή που αντιμετωπίζουμε είναι μια ρωσική νίκη», έγραψε ο δημοσιογράφος Έρικ Σχλόσερ τον περασμένο Ιανουάριο στο The Atlantic. Ο ιστορικός Τίμοθι Σνάιντερ, ένας από τους πιο οξυδερκείς παρατηρητές του πολέμου, έχει απορρίψει τις ρωσικές απειλές ως απλή «κουβέντα» που έχει σχεδιαστεί για να τρομάξει τη Δύση. Τον Φεβρουάριο, έφτασε στο σημείο να κοροϊδεύει τους ανθρώπους που ανησυχούν για την πυρηνική κλιμάκωση, γράφοντας ότι οι συζητήσεις για τους κινδύνους του πυρηνικού πολέμου είναι απλώς «δόλωμα» των μέσων ενημέρωσης και «ένας τρόπος να διεκδικήσουμε τη «θυματοποίηση» μας», και «να κατηγορήσουμε τα πραγματικά θύματα». Αλλά ορισμένοι στενοί παρατηρητές του Πούτιν, όπως η συγγραφέας Μάσα Γκέσεν, διαφωνούν. Είναι πολύ λιγότερο αισιόδοξοι για τον ορθολογισμό του Πούτιν. Στη στρεβλή κοσμοθεωρία του Ρώσου προέδρου, υποστήριξε η Γκέσεν, η χρήση πυρηνικών όπλων θα μπορούσε να δικαιολογηθεί ως ορθολογική πορεία δράσης.
Η απόφαση της Ρωσίας να αναστείλει την εφαρμογή της νέας συμφωνίας START -της τελευταίας εναπομείνασας συνθήκης που περιορίζει τα δύο μεγαλύτερα πυρηνικά οπλοστάσια του κόσμου- είναι μια βαθιά απογοητευτική εξέλιξη που αυξάνει τους πυρηνικούς κινδύνους. Φαίνεται ότι η Ρωσία δεν θα συμμετέχει πλέον στο σύστημα αμοιβαίων επιτόπιων επιθεωρήσεων και ανταλλαγής πληροφοριών σχετικά με τα πυρηνικά αποθέματα της κάθε πλευράς. Αυτές οι ανταλλαγές πληροφοριών δημιουργούσαν κρίσιμα μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης και επίσης αποτελούσαν έναν από τους τελευταίους εναπομείναντες ρυθμισμένους διαύλους επικοινωνίας μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ρωσίας σχετικά με τα πυρηνικά τους οπλοστάσια. Το ρωσικό υπουργείο Εξωτερικών επιβεβαίωσε ότι η Ρωσία θα συνεχίσει να τηρεί τα όρια στον αριθμό των πυρηνικών κεφαλών που μπορεί να αναπτύξει βάσει της συνθήκης (1.550 αναπτυγμένες στρατηγικές κεφαλές και 700 αναπτυγμένα οχήματα - εκτοξευτές). Αλλά αυτή η αναστολή καθιστά πιο πιθανό ότι, αφού η συνθήκη New START φτάσει στην προγραμματισμένη λήξη της το 2026, να μην αντικατασταθεί. Χωρίς μια αντικαταστατική συνθήκη, δεν θα υπάρχουν περιορισμοί στα πυρηνικά οπλοστάσια των ΗΠΑ και της Ρωσίας για πρώτη φορά από το 1972. Αυτή είναι η συνταγή για μια επικίνδυνη νέα κούρσα εξοπλισμών.
Δεν υπάρχει εύκολη λύση για τη δέσμευση που βρίσκονται οι δυτικές κυβερνήσεις: Αποθαρρύνονται από τη δυνητικά φανταστική απειλή της ρωσικής βόμβας. Αυτές είναι οι γεωπολιτικές συνέπειες ενός κόσμου με πυρηνικά όπλα. Οι επικριτές της προσεκτικής συμπεριφοράς της Δύσης τη χλευάζουν ως «αυτο-αποτροπή», αλλά είναι απλώς αποτρεπτική, ξεκάθαρη και απλή. Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, η Δύση δεν απάντησε στρατιωτικά όταν η Σοβιετική Ένωση εισέβαλε στην Ουγγαρία το 1956 και στην Τσεχοσλοβακία το 1968. Οι δυτικοί ηγέτες παρέμειναν στο περιθώριο λόγω του απαράδεκτου κινδύνου πυρηνικής κλιμάκωσης.
Είναι σημαντικό για την Ουκρανία να κερδίσει τον πόλεμο, επειδή η απρόκλητη επιθετικότητα της Ρωσίας αμφισβητεί τους θεμελιώδεις διεθνείς κανόνες της εδαφικής ακεραιότητας των κρατών. Αλλά το πώς θα μοιάζει μια νίκη της Ουκρανίας παραμένει ασαφές. Σε έναν κόσμο χωρίς πυρηνικά όπλα, μια στρατιωτική νίκη θα φαινόταν αρκετά απλή: Η ανάκτηση όλου του εδάφους της Ουκρανίας, συμπεριλαμβανομένης της Κριμαίας. Αλλά κάτω από τη σκιά των πυρηνικών όπλων, μια τέτοια νίκη μπορεί να μην είναι εφικτή. Ένα καλό αποτέλεσμα για το Κίεβο θα είναι πιο περίπλοκο να επιτευχθεί και πάντα λιγότερο ικανοποιητικό.
Η πρόκληση που αντιμετωπίζουν οι υπερασπιστές της Ουκρανίας είναι πώς να αποτρέψουν τη Ρωσία από το να επωφεληθεί από τις πυρηνικές της απειλές, αποφεύγοντας παράλληλα τον πυρηνικό πόλεμο. Η τάση των πολέμων να επεκταθούν εγκυμονεί πραγματικό κίνδυνο κλιμάκωσης. Ορισμένοι σχολιαστές επικρότησαν τη Δύση για την αργή αλλά σταθερή αύξηση της ολοένα και πιο ισχυρής στρατιωτικής βοήθειας προς την Ουκρανία. Το χαρακτηρίζουν ως μια έξυπνη στρατηγική σταδιακής ενίσχυσης της δύναμης πυρός της Ουκρανίας, με τρόπο που δεν είναι απροκάλυπτα συγκρουσιακός. Τον Ιανουάριο, για παράδειγμα, η Δύση σταμάτησε τελικά τη μακροχρόνια αντίθεσή της στον εφοδιασμό της Ουκρανίας με τανκς. Το Κίεβο έθεσε αμέσως τα αιτήματά του για δυτικά μαχητικά αεροσκάφη, τα οποία θα του επέτρεπαν να χτυπήσει μακριά σε ρωσικό έδαφος.
Ούτε οι ηγέτες των ΗΠΑ, ούτε της Ευρώπης, φαίνεται να έχουν ξεκάθαρη αίσθηση για το πού βρίσκονται οι «κόκκινες γραμμές» στην Ουκρανία. Αλλά δεν μπορούν να διακινδυνεύσουν να μάθουν πολύ αργά ότι τα μέτρα υποστήριξής τους έχουν επιφέρει την «τελική απάντηση» της Ρωσίας. Όπως έγραψε η Κριστίν Βεν Μπρούσγκαρντ, ειδικός στο ρωσικό πυρηνικό δόγμα, στο Foreign Affairs τον Φεβρουάριο, «θα έρθει μια επικίνδυνη στιγμή εάν οι Ρώσοι στρατιωτικοί ή πολιτικοί ηγέτες, αποφασίσουν ότι μια άμεση στρατιωτική αντιπαράθεση με το ΝΑΤΟ είναι αναπόφευκτη». Προειδοποίησε τη Δύση να μην λάβει μέτρα που οι Ρώσοι ηγέτες θα μπορούσαν να παρερμηνεύσουν ως προετοιμασία για στρατιωτική επιχείρηση κατά της Ρωσίας. Η παροχή περισσότερων όπλων στην Ουκρανία, η παροχή περισσότερων πληροφοριών για να βοηθήσουν τους Ουκρανούς να στοχοποιήσουν το ρωσικό προσωπικό και τη στρατιωτική υποδομή ή η αποστολή στρατιωτικών συμβούλων στην Ουκρανία, ενδέχεται να μην αντικατοπτρίζει καμία πρόθεση της Δύσης να επιτεθεί στη Ρωσία. Αλλά όταν τέτοιες ενέργειες συνοδεύονται από κουβέντα για ανάκτηση της Κριμαίας, για παράδειγμα, ή απόκτηση μιας «ολικής νίκης» για την Ουκρανία, ή ακόμα και «αποδυνάμωσης της Ρωσίας», τροφοδοτεί την αντίληψη των Ρώσων ηγετών ότι μια εχθρική Δύση επιδιώκει να καταστρέψει τη χώρα τους. Όσο αβάσιμες κι αν είναι αυτές οι απόψεις, οι δυτικοί ηγέτες έχουν την ηθική υποχρέωση να λάβουν σοβαρά υπόψη την πιθανότητα μιας καταστροφικής παρεξήγησης.
Τα συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ουκρανίας μπορεί να αλληλοκαλύπτονται, αλλά δεν είναι πανομοιότυπα. Ο Ουκρανός πρόεδρος Βολοντίμιρ Ζελένσκι κάνει ακριβώς αυτό που θα περίμενε κανείς από αυτόν: Προτρέπει τη Δύση να παράσχει περισσότερα όπλα. Όμως ο Μπάιντεν έχει διαφορετικές προτεραιότητες και υποχρεώσεις. Η δουλειά του είναι να διασφαλίσει ότι ο πόλεμος δεν θα κλιμακωθεί σε πυρηνική σύγκρουση με τη Ρωσία. Κανείς δεν θέλει να πετύχει ο ρωσικός πυρηνικός εκβιασμός, τόσο για ηθικούς όσο και για στρατηγικούς λόγους. Αλλά οι υπεύθυνοι δυτικοί ηγέτες πρέπει ακόμα να σταθμίσουν σοβαρά την πιθανότητα ενός καταστροφικού γεγονότος. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει τόσο να συνεχιστούν, όσο και να υπάρχουν σημαντικά όρια στη δυτική βοήθεια προς την Ουκρανία.
Το (πυρηνικό) ταμπού που δεν σπάει
Η πορεία του πολέμου θα διαμορφώσει επίσης τη μοίρα ενός θεμελιώδους διεθνούς κανόνα: Του ταμπού κατά της πρώτης χρήσης πυρηνικών όπλων. Οι πυρηνικές απειλές της Ρωσίας ήταν επιβλαβείς για το πυρηνικό ταμπού, επειδή υποδηλώνουν ότι η χρήση αυτών των μαζικά καταστροφικών όπλων είναι νόμιμη και εύλογο μέρος του πολέμου. Ωστόσο, το ταμπού συνεχίζει να διατηρείται και, μέχρι στιγμής, να περιορίζει τη Ρωσία και το ΝΑΤΟ.
Η απάντηση του κόσμου στις πυρηνικές απειλές της Ρωσίας έπαιξε κρίσιμο ρόλο στην ενίσχυση του ταμπού. Οι παγκόσμιοι ηγέτες από όλες τις ηπείρους, συμπεριλαμβανομένων των φίλων της Ρωσίας στην Κίνα και την Ινδία, έχουν καταστήσει σαφές στον Πούτιν ότι η χρήση πυρηνικών όπλων θα ήταν απαράδεκτη. Ο Κινέζος πρόεδρος Σι Τζινπίνγκ δήλωσε στις αρχές Νοεμβρίου, ότι ο κόσμος θα πρέπει «από κοινού να αντιταχθεί στη χρήση ή τις απειλές χρήσης πυρηνικών όπλων». Πρόσθεσε αργότερα σε συναντήσεις με τον Μπάιντεν ότι η χρήση πυρηνικών στην Ουκρανία θα ήταν «εντελώς απαράδεκτη». Ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ και οι διπλωμάτες σε πολλές συνεδριάσεις του ΟΗΕ, έχουν καταδικάσει τις πυρηνικές απειλές της Ρωσίας στις ομιλίες και τις δηλώσεις τους. Κυβερνητικά στελέχη, αναλυτές και δημοσιογράφοι ανέφεραν ρητά το ταμπού και σημείωσαν τη σημασία της διατήρησής του. Αναμφίβολα έχει γίνει πιο σαφές στον Πούτιν ότι η παραβίαση του ταμπού πιθανότατα θα αποξενώσει χώρες, που είτε υποστήριξαν το Κρεμλίνο, είτε παρέμειναν ουδέτερες: Μια Ρωσία που σπάει το πυρηνικό ταμπού θα γινόταν αμέσως κράτος- παρίας.
Οι δυτικοί φορείς χάραξης πολιτικής προσπάθησαν να εκτονώσουν την πιθανότητα πυρηνικής σύγκρουσης σε κάθε βήμα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν απάντησαν στην πυρηνική ρητορική της Ρωσίας, ούτε με δικές τους απειλές, ούτε με οποιαδήποτε αλλαγή στη στάση των πυρηνικών τους δυνάμεων. Αντίθετα, εάν η Ρωσία ξεκινούσε έναν πυρηνικό πόλεμο, οι Αμερικανοί αξιωματούχοι έχουν υποσχεθεί μια συντριπτική συμβατική στρατιωτική απάντηση, και όχι ανάλογα αντίποινα. Αυτή είναι ακριβώς η σωστή προσέγγιση για τη διατήρηση του ταμπού. Εάν ο στόχος είναι να απομονωθεί ο παραβάτης των κανόνων, είναι επίσης σημαντικό να αποφευχθεί η παραβίαση αυτών των κανόνων και από την άλλη πλευρά.
Ωστόσο, παραμένει ο κίνδυνος η Ρωσία να χρησιμοποιήσει πυρηνικό όπλο στην Ουκρανία. Μια ανησυχητική νέα εξέλιξη είναι η πυρηνική «μαχητικότητα» που εκφράζεται στη ρωσική κοινωνία, ειδικά στην κρατικά ελεγχόμενη τηλεόραση της Ρωσίας, όπου οι οικοδεσπότες προτρέπουν τακτικά τη χρήση πυρηνικών όπλων κατά της Δύσης. «Η λαϊκή κουλτούρα της Ρωσίας χαρακτηρίζεται πλέον από ένα επίπεδο πυρηνικού φανατισμού που προηγουμένως συνδέθηκε μόνο με τη Βόρεια Κορέα», έγραψε ο Σχλόσερ. «Τίποτα παρόμοιο δεν υπήρχε κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου», συμπλήρωσε. Οι δικτάτορες μπορεί να είναι σχετικά περισσότερο προστατευμένοι από τις πιέσεις της κοινής γνώμης από τους ηγέτες δημοκρατιών, αλλά ο πυρηνικός φανατισμός οπουδήποτε απειλεί το ταμπού.
Είναι αδύνατο να πούμε με βεβαιότητα εάν η μεγαλύτερη δυτική υποστήριξη προς την Ουκρανία θα προκαλέσει μια πυρηνική απάντηση της Ρωσίας. Κανείς δεν ξέρει πραγματικά. Οι πυρηνικοί κίνδυνοι σε αυτόν τον πόλεμο είναι σημαντικοί, αφού το ΝΑΤΟ συνεχίζει να εμπλέκεται πιο βαθιά στην άμυνα της Ουκρανίας, ενώ η Ρωσία φαίνεται όλο και λιγότερο συγκρατημένη, (όπως δείχνει η ανακοίνωση του Πούτιν να αναστείλει τη συμμετοχή της Ρωσίας στη συνθήκη New START). Η αποτροπή θα μπορούσε να αποτύχει με πολλούς τρόπους, είτε μέσω σκόπιμων ενεργειών, είτε μέσω εσφαλμένων υπολογισμών. Η χρήση πυρηνικού όπλου από τη Ρωσία θα θεωρηθεί ευρέως ως αποτυχία της πολιτικής των ΗΠΑ. Οι υπεύθυνοι ηγέτες των ΗΠΑ θα είναι προσεκτικοί για να αποφύγουν μια τέτοια καταστροφική έκβαση.
Τον περασμένο χρόνο συνεχίστηκε η 77χρονη παράδοση της μη χρήσης πυρηνικών όπλων. Οι δυτικοί ηγέτες πρέπει να κάνουν ό,τι μπορούν για να διασφαλίσουν ότι αυτό το σερί θα συνεχιστεί, ακόμη και όταν μαίνεται ο φρικτός πόλεμος στην Ουκρανία.
Επιμέλεια Τέρρυ Μαυρίδης
