Έντονος διάλογος αναπτύχθηκε το τελευταίο διάστημα με αφορμή τη σύγκληση της Διοικητικής Ολομέλειας του Αρείου Πάγου προκειμένου να γνωμοδοτήσει σχετικά με την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης των ανώτατων δικαστών από 67 σε 70 έτη. Μία τέτοια ρύθμιση όμως θα έθετε σε κίνδυνο τη συνταγματικώς κατοχυρωμένη διασφάλιση της ανανέωσης των προσώπων στις ανώτατες θέσεις της δικαστικής ιεραρχίας, η οποία αποτελεί βασικό χαρακτηριστικό της αρχής της ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης αλλά και του ίδιου του δημοκρατικού πολιτεύματος.
Το άρθρο 88 παρ. 5 του Συντάγματος ορίζει ότι : «5. Oι δικαστικοί λειτουργοί, έως και το βαθμό του εφέτη ή του αντεισαγγελέα εφετών και τους αντίστοιχους με αυτούς βαθμούς, αποχωρούν υποχρεωτικά από την υπηρεσία μόλις συμπληρώσουν το εξηκοστό πέμπτο έτος της ηλικίας τους και όλοι όσοι έχουν βαθμούς ανώτερους από αυτούς ή τους αντίστοιχους με αυτούς αποχωρούν υποχρεωτικά από την υπηρεσία μόλις συμπληρώσουν το εξηκοστό έβδομο έτος της ηλικίας τους».
Η ως άνω διάταξη είναι απολύτως σαφής αναφορικά με τα όρια συνταξιοδότησης των Ανώτατων Δικαστών χωρίς να αφήνει κανένα περιθώριο παρερμηνείας, εφόσον η συνταγματική κατοχύρωση του εν λόγω δικαιώματος αφαίρεσε οριστικά την σχετική εξουσία από τον κοινό νομοθέτη. Αν δηλαδή αυξηθεί το ισχύον ανώτατο όριο συνταξιοδότησης χωρίς την προηγούμενη διαδικασία της συνταγματικής αναθεώρησης, θα πρόκειται αναφανδόν, για μία νομοθετική πράξη που αντιβαίνει ευθέως στις υπερκείμενες νομοθετικά επιταγές του Συντάγματος, αμφισβητώντας άμεσα την δεσμευτικότητά Του.
Σε κάθε περίπτωση, η γενικότερη εικόνα διχασμού του Δικαστικού Σώματος πλήττει πρωτίστως το θεσμό της Δικαιοσύνης και διαταράσσει την εμπιστοσύνη των πολιτών προς τους θεσμούς
