Η περίπτωση του Taxibeat και προσωπικά του Νίκου Δρανδάκη είναι το «άγιο δισκοπότηρο» της ελληνικής startup σκηνής. Μια πρωτοποριακή ιδέα που χρηματοδοτήθηκε αρχικά στην Ελλάδα, «ανδρώθηκε» εντός συνόρων, δοκίμασε την τύχη της στο εξωτερικό και πέτυχε.
Και στη συνέχεια τι; Ξεπουλήθηκε στους Γερμανούς; Για ακόμη μια φορά χάσαμε τον εθνικό μας πλούτο; Μας πήραν τα καλύτερα μυαλά;
Όχι! Σε καμία περίπτωση.
Η πορεία του Taxibeat –πλέον Beat- είναι η ιδανική εξέλιξη μιας επιτυχημένης Startup. Ξεκίνησε στα στενά σύνορα μιας μικρής (αντικειμενικά) αγοράς και απέκτησε “proof of concept”, επιβεβαιώνοντας ότι η ιδέα όντως δουλεύει.
Στη συνέχεια, δοκίμασε την τύχη της στο εξωτερικό, σε κάποιες περιπτώσεις με επιτυχία –όπως στο Περού- και σε άλλες δίχως εντυπωσιακά αποτελέσματα. Έγινε κυρίαρχη στην εγχώρια αγορά και, μέσω της εξαγοράς από μια μεγάλη πολυεθνική, πέρασε στο επόμενο επίπεδο.
Η πικρή αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα δεν είναι ούτε Γερμανία, ούτε Αγγλία, ούτε Ηνωμένες Πολιτείες. Πέραν του μεγέθους της αγοράς, το ρίσκο της χώρας αλλά και η ένδεια ντόπιων κεφαλαίων κάνουν τη χρηματοδότηση εξαιρετικά δύσκολη. Αλήθεια, ποια ελληνική εταιρεία ή fund θα μπορούσε να δώσει σήμερα 40 εκατ. ευρώ στο Taxibeat;
Και μια startup που θέλει να μετουσιωθεί σε μια μεγάλου βεληνεκούς επιχείρηση έχει ανάγκη αυτή τη χρηματοδότηση. Αλλιώς, σαν το δέντρο που μένει σε μια μικρή γλάστρα, όχι μόνο δεν θα μεγαλώσει όσο μπορεί, αλλά σύντομα θα μαραζώσει.
Αντίθετα, με τη χρηματοδότηση, η Beat θα διπλασιάσει το προσωπικό της στην Ελλάδα (ενδεχομένως και με καλύτερους μισθούς) και πιθανότατα θα αναπτύξει νέες υπηρεσίες δίνοντας δουλειά και εμπειρία σε εγχώριους developers.
Πέραν όμως της ίδιας της εταιρείας, η περίπτωση Taxibeat αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση αλλά και απόδειξη ότι οι ελληνικές startups μπορούν να διακριθούν σε παγκόσμιο επίπεδο. Συνεπώς, έχουν έναν πρώτης τάξεως πρεσβευτή, ο οποίος «ανοίγει πόρτες» διεθνώς.
Ακόμα όμως και τα εγχώρια επενδυτικά σχήματα, όπως το Openfund, που «πόνταραν» στο Taxibeat από τα πρώτα του βήματα, έχουν μια καλή ιστορία να πουν στους μετόχους τους.
Γιατί, αυτή ακριβώς είναι η λογική ενός Venture Capital: ρίχνει τα δίχτυα του σε πολλές, υποσχόμενες νεοφυείς εταιρείες, προσδοκώντας ότι κάποια από αυτές θα φέρει κέρδη που θα υπερκαλύψουν τις υπόλοιπες επενδύσεις. Και τα 40 εκατομμύρια που παίρνει το Taxibeat όχι μόνο δικαιολογούν την πολυετή υπομονή των επενδυτών, αλλά και τους επαναφέρουν «στο πράσινο».
Συνεπώς, για να επιστρέψουμε στο αρχικό ερώτημα, το Taxibeat όχι μόνο δεν ξεπουλήθηκε, αλλά μπορεί να αποτελέσει σκαπανέα και πρότυπο για το σύνολο της χειμαζόμενης ελληνικής startup σκηνής. Και χρειαζόμαστε πολλά τέτοια παραδείγματα για να αντιστρέψουμε την αρνητική εικόνα της χώρας.
