Έχουν περάσει 5 και πλέον χρόνια από τη στιγμή που αποφάσισα να εγκαταλείψω αηδιασμένος το «θέατρο σκιών» του ελληνικού ποδοσφαίρου. Μια τεράστια, τότε, δεξαμενή πλημμυρισμένη από αναξιοπρέπεια, από εκμεταλλευτές ψυχών και ανήθικων αυλικών. Το τριγωνικό σχέδιο, όπως είχε διαμορφωθεί μέχρι τότε, λειτουργούσε άψογα, φέρνοντας τα επιθυμητά αποτελέσματα στο ακέραιο. Βέβαια, το ερώτημα είναι τι είδους αποτελέσματα;
Δυστυχώς, στις κορυφές αυτής της τριγωνικής σχέσης έβλεπε κανείς την απόκτηση κάποιας λαοφιλούς (1η κορυφή) ΠΑΕ (2η κορυφή) από κάποιον μεγαλοπαράγοντα (3η κορυφή). Τα ισχυρά επιχειρηματικά συμφέροντα που αποσκοπούν στο ολοκληρωτικό κέρδος ωθούσε τους μεγαλοπαράγοντες να ασκούν συγκεκριμένες πιέσεις στο όνομα της ομάδας, διεγείροντας με αυτό τον τρόπο το φίλαθλο πνεύμα, βάζοντας τεχνηέντως το σπόρο του μίσους στις καρδιές των απλών φιλάθλων. Η σταδιακή δημιουργία οπαδικών «στρατών» ήταν το επιστέγασμα αυτής της προσπάθειας. Όσο μεγαλύτερος ο οπαδικός «στρατός», τόσο μεγαλύτερη επιρροή και επιβολή των επιχειρηματικών τους σχεδίων. Με ένα απλό νεύμα του μεγαλοπαράγοντα… εις το όνομα της ομάδος… χιλιάδες άτομα στο πεζοδρόμιο… εις το όνομα του Προέδρου! Η απόλυτη διαστροφή…
Όσο, όμως, τα χρόνια περνούν, κανένα οικοδόμημα δεν μπορεί να σταθεί όταν δεν έχει ξεκάθαρες και στέρεες βάσεις. Η αποδόμηση της παραπάνω τριγωνικής λειτουργίας άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά όταν η αηδία και η απογοήτευση, εξαιτίας της εκμετάλλευσης, μπήκε στη θέση της προσμονής για την Κυριακάτικη μπαλίτσα. Τα εισιτήρια άρχισαν να πέφτουν ραγδαία, οι άδειες-στοιχειωμένες κερκίδες γίνονταν οι εβδομαδιαίοι πρωταγωνιστές των γηπέδων, φέρνοντας γυμνές στο προσκήνιο όλες αυτές τις λιγοστές μαριονέτες που αποτελούσαν το σπόρο του μίσους.
Η ανάγκη, όμως, για επιβολή και οικονομική πρωτοκαθεδρία δεν θα αφήσει το σχέδιο των οικονομικά ισχυρών να αποδομηθεί. Μια νέα παραλλαγή του παλαιότερου σχεδίου βλέπουμε να διαδραματίζεται μπροστά μας. Πέρα από την πρότερη τριγωνική σχέση, στο «παιχνίδι επιβολής» βλέπουμε να μπαίνει και ένας τέταρτος πυλώνας. Αυτός των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης (ΜΜΕ). Ο τρόπος με τον οποίο τωρινοί μεγαλοπαράγοντες των ΠΑΕ μπαίνουν στο μιντιακό παιχνίδι, ίσως, να προϊδεάζει και το τι μέλλει γενέσθαι… Η πίεση που θα ασκείται θα είναι αφόρητη δεδομένου ότι, ίσως, βρεθούμε μπροστά σε πολλές οπαδικές «μηχανές του κιμά» που θα βομβαρδίζουν με ισχυρές δόσεις φανατισμού και βίας. Οι πρώην μαριονέτες, όπως η ΕΠΟ (βλέπε ΕΠΟ-σκάνδαλα) και η διαιτησία (βλέπε σχέσεις ΚΕΔ-ΕΠΟ), ίσως, φανούν μικρές μπροστά στα οπαδικά μιντιακά φερέφωνα που θα παίζουν τα ρέστα τους σε καθημερινή βάση.
Πολλές προηγούμενες κυβερνήσεις αδυνατούσαν να χτυπήσουν αυτή τη συμπαγή διαπλοκή για ευνόητους λόγους. Κατά δήλωση αρκετών προηγούμενων Υφυπουργών Αθλητισμού, η τακτική που ήθελε να χτυπάμε τα σαμάρι και όχι το μουλάρι γιγάντωνε αυτή τη διαπλοκή.
Υπάρχουν, άραγε, ρομαντικοί που φαντάζονται τον αθλητισμό ως ένα από τα βασικά κοινωνικά αγαθά, που να έχουν όνειρα για τα οφέλη που θα μπορέσουν να προκύψουν από ένα σωστά οργανωμένο σύστημα άθλησης; Ένα σύστημα που θα γεννά αθλητικά πρότυπα, θα γεμίζει στάδια και θα φουσκώνει με προσμονή τις ψυχές των φιλάθλων για την Κυριακάτικη γιορτή; Μπορεί τα περιθώρια από το διαμορφωμένο κλίμα να είναι στενά, όμως, στο χέρι μας είναι να μην καταστούν ικανά να γκρεμίσουν κάθε όνειρο και ελπίδα.
Το 2012 όταν κορυφωνόταν το τριγωνικό σχέδιο στο χώρο του ποδοσφαίρου είχα δηλώσει την ημέρα της αποχώρησης μου: «… για τους ανθρώπους που λυμαίνονται το ποδόσφαιρο και το πνεύμα του αθλητισμού ας τους φωτίσει ο Θεός…»
Άραγε να τους φώτισε…;
