Για τις 5 Μαΐου μεταφέρθηκε η προθεσμία υποβολής δεσμευτικών προσφορών στους παράλληλους διαγωνισμούς που «τρέχουν» το ΤΑΪΠΕΔ και ο Ειδικός Διαχειριστής για την ιδιωτικοποίηση της ΛΑΡΚΟ, η οποία κανονικά εξέπνεε σήμερα, 31 Μαρτίου.
Σύμφωνα με πληροφορίες, η νέα παράταση οφείλεται στο γεγονός ότι δεν έχουν ακόμη επιλυθεί οι δύο βασικές εκκρεμότητες της ιδιωτικοποίησης, δηλαδή το εργασιακό και η περιβαλλοντική αδειοδότηση. Έτσι, κατ΄ αρχάς δεν έχει προχωρήσει το σχέδιο για τις ομαδικές απολύσεις των εργαζομένων, ενώ ακόμη δεν έχει δημοσιευθεί η Απόφαση Έγκρισης Περιβαλλοντικών Όρων (ΑΕΠΟ) για τη λειτουργία του μεταλλουργικού εργοστασίου της ΛΑΡΚΟ στη Λάρυμνα.
Υπενθυμίζεται ότι ο διαγωνισμός που «τρέχει» το ΤΑΙΠΕΔ αφορά την παραχώρηση των περιουσιακών στοιχείων που ανήκουν στο Δημόσιο, βασικότερο από τα οποία είναι το μεταλλευτικό εργοστάσιο της Λάρυμνας. Στο πλαίσιο επίσης του ίδιου διαγωνισμού, θα παραχωρηθούν οι μισθώσεις του τοπικού δημόσιου μεταλλείου, όπως και του μεταλλείου στο Λούτσι. Από την άλλη πλευρά, η διαδικασία που διενεργεί ο Ειδικός Διαχειριστής αφορά την απόκτηση των μεταλλείων και των δικαιωμάτων εξόρυξης που βρίσκονται υπό την κυριότητα της ΛΑΡΚΟ.
Όπως έχει γράψει το Insider.gr, αν και το διεθνές περιβάλλον δημιουργεί ένα «παράθυρο ευκαιρίας», ώστε υπό προϋποθέσεις να μπορεί να υπάρξει επόμενη ημέρα για την ελληνική νικελοβιομηχανία, για την αξιοποίησή του ο νέος επενδυτής θα πρέπει να είναι διατεθειμένος να αντιμετωπίσει μία μεγάλη σειρά προκλήσεων. Επομένως, παράγοντες του κλάδου τοποθετούν αρκετά χαμηλά τον πήχη για την ιδιωτικοποίηση, υποστηρίζονται πως η υποβολή ακόμη και μίας προσφοράς θα πρέπει να θεωρείται επιτυχία.
Μία από τις σημαντικότερες προκλήσεις είναι οι υψηλές επενδύσεις που θα χρειαστούν για τον εκσυγχρονισμό της άλλοτε «ναυαρχίδας» της ελληνικής βιομηχανίας. Ενδεικτικά, οι απαιτούμενες κινήσεις για την επανεκκίνηση της ΛΑΡΚΟ «μεταφράζονται» σε επενδύσεις τουλάχιστον 200 εκατ. ευρώ, ώστε να βελτιωθεί και να «θωρακισθεί» περιβαλλοντικά η υφιστάμενη μέθοδος λειτουργίας (πυρομεταλλουργία), με την οποία παράγει αποκλειστικά σιδηρονικέλιο (κράμα νικελίου και σιδήρου), το οποίο αποτελεί πρώτη ύλη για την παραγωγή χάλυβα.
Από την άλλη πλευρά, για τη «στροφή» της βιομηχανίας και στην παραγωγή νικελίου και κοβαλτίου θα χρειαστεί μία επένδυση της τάξης των 400 εκατ. ευρώ για τη νέα παραγωγική διαδικασία (υδρομεταλλουργία), για την υλοποίηση της οποίας θα απαιτηθεί επίσης ένα σημαντικό χρονικό διάστημα. Το νικέλιο και το κοβάλτιο έχουν χαρακτηρισθεί ως ο «χρυσός της νέας εποχής», καθώς χρησιμοποιούνται στην κατασκευή μπαταριών και επομένως εμπλέκονται τόσο στην ηλεκτροκίνηση, όσο και στην «πράσινη» μετάβαση της παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από ΑΠΕ.
