Κλίμα αισιοδοξίας έχει δημιουργηθεί το τελευταίο διάστημα για την εκμετάλλευση των ελληνικών υδρογονανθράκων καθώς προχωρούν με λίγο πιο εντατικούς ρυθμούς οι διαδικασίες ανάθεσης των ερευνών ενώ μεγάλες πετρελαϊκές από το εξωτερικό δείχνουν να ενδιαφέρονται για τον ορυκτό πλούτο της χώρας. Οι ελληνικές πετρελαϊκές που εμπλέκονται στις έρευνες, αν και επενδύουν μεγάλα κεφάλαια σε αυτό κρατούν χαμηλούς τόνους, το ίδιο και το υπουργείο Ενέργειας. Ωστόσο, η κινητικότητα που παρατηρείται μαρτυρά ότι κάποιοι «έχουν μυριστεί» πετρέλαιο.
Έχει ωστόσο η Ελλάδα τη δυνατότητα να γίνει μια μικρή Σαουδική Αραβία; Αυτό είναι κάτι που κανείς δεν μπορεί να απαντήσει με ακρίβεια καθώς το θέμα των ερευνών βρίσκεται σε πολύ πρώιμο στάδιο στη χώρα. Ο Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος του Ευρωπαϊκού Ενεργειακού & Τεχνολογικού Ινστιτούτου, Dr. Μάριος Πατσουλές, αναφέρει σχετικά:
«Ας μιλήσουμε και για λίγα νούμερα. Τι σημαίνει για παράδειγμα 4.000 βαρέλια την ημέρα (παραγωγή Πρίνου) και τι σημαίνει 450.000 βαρέλια την ημέρα (μέση ημερήσια κατανάλωση αργού στη χώρα). Αν πολλαπλασιάσουμε τις 450.000Χ365 μέρες το χρόνο θα βρούμε ένα νούμερο της τάξης των 164,2 εκατομμυρίων βαρελιών το χρόνο (αυτή είναι περίπου η κατανάλωση της χώρας μας ανά έτος), που ουσιαστικά σημαίνει ένα κοίτασμα μιάμιση φορά πιο μεγάλο από αυτό του Πρίνου. Ο Πρίνος λοιπόν, δεν θα έφτανε να καλύψει τις ανάγκες της Ελλάδας ούτε για ένα χρόνο (αν καταφέρναμε να είχαμε όλη την παραγωγή μέσα στο διάστημα ενός μόνο χρόνου). Κι εδώ έρχεται μια σωρεία άλλων ερωτημάτων, που δεν μπορούν να απαντηθούν παρά μόνον από ειδικούς και σίγουρα όχι, από όλους εκείνους που αυτοκλήθηκαν ειδικοί και μιλάνε για δισεκατομμύρια βαρέλια. Διότι πάρα πολύ απλά: Δεν δούλεψαν ποτέ σε υπεδαφικούς ταμιευτήρες όπου παγιδεύεται το πετρέλαιο και εμποτίζει τον ανάλογο γεωλογικό σχηματισμό όπως ακριβώς ένα γιγαντιαίο σφουγγάρι στο μέγεθος της Πάρνηθας π.χ., μίας Πάρνηθας στα 3.500 μέτρα βάθος. Πώς προσδιορίζουν και βαπτίζουν "κοιτάσματα" λοιπόν, εντελώς άγνωστες δομές, για τις οποίες δεν γνωρίζουμε ούτε την αποθηκευτική τους ικανότητα, ούτε την κατανομή του διαποτισμού πετρελαίου που υφίσταται σ' αυτές, ούτε μια σωρεία άλλων μετρήσιμων παραμέτρων που συνάγονται από σειρά δοκιμών μέσα από την γεώτρηση; Πώς έφτασαν σε αυτά τα αποτελέσματα μη γνωρίζοντας βασικότατα στοιχεία, όπως το πορώδες, το είδος/ποιότητα του πετρελαίου, το πόσο αναμεμειγμένο είναι το κοίτασμα με νερό; Το πού θα πετάξουν αυτό το πολύ "βρώμικο νερό" στη διάρκεια της παραγωγής; κ.ο.κ.», αναφέρει.
Η διαδικασία για την έρευνα υδρογονανθράκων δεν είναι απλή υπόθεση. Είναι χρονοβόρα και κοστοβόρα. Διαρκεί έως και τρία χρόνια και η πρώτη φάση περιλαμβάνει την ανάθεση των ερευνών, η δεύτερη την συγκέντρωση των σεισμικών δεδομένων (η ανάλυση και επεξεργασία των οποίων μπορεί να διαρκέσει μέχρι και ένα χρόνο) και η τρίτη φάση περιλαμβάνει τον καθορισμό των στόχων καθώς με την αξιολόγηση των στοιχείων με βάσει τα οποία αποφασίζεται να θα γίνουν δοκιμαστικές και κανονικές γεωτρήσεις. Το κόστος για μια γεώτρηση σε π.χ 5.000 μέτρα κυμαίνεται στα 50 εκατομμύρια ευρώ αλλά μπορεί να φθάσει και τα 100 εκατομμύρια καθώς μιλάμε για μεγάλα βάθη. Όλα αυτά συμβαίνουν με πιθανότητες 1/5 να βρεθεί κοίτασμα το οποίο θα είναι εκμεταλλεύσιμο ενώ οι μέθοδοι που χρησιμοποιούνται είναι πλέον αρκετά εξελιγμένες σε σχέση με το παρελθόν.
Όλα είναι θέμα «κλίματος»
H αξιοποίηση των υδρογονανθράκων εμπίπτει σε θέματα εξωτερικής πολιτικής και στην ελληνική πραγματικότητα το ζήτημα θεωρείται ακόμη πιο «λεπτό» καθώς υπάρχουν ανοιχτά θέματα υφαλοκρηπίδας. Αυτό αποτελεί «δίκοπο μαχαίρι» για την πολιτική καθώς από τη μία απαιτείται ανάδειξη των προοπτικών εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων στον ελλαδικό χώρο για την προσέλκυση ξένων επενδυτών και από την άλλη πρέπει να τηρηθούν «χαμηλοί» τόνοι για να μην «ανάψουν τα αίματα» (και οι ορέξεις) γειτονικών κρατών.
Όπως σημειώνει ο Dr. Πατσουλές, «η περιρρέουσα ατμόσφαιρα που πρέπει να δημιουργείται απ΄όλες τις μεριές πρέπει να στέλνει αισιόδοξα μηνύματα, να ανεβάζει τον πήχη, αλλά και να αποδεικνύει ότι όλα γίνονται συστηματικά με μεθοδικότητα, σχολαστικότητα και μεγάλη προσοχή, καταρχάς για την ασφάλεια των εργαζομένων και του περιβάλλοντος, αλλά και προς όφελος των τοπικών κοινωνιών και των παιδιών μας, πάντα με γνώμονα την ασφάλειά τους.
Οι διαδικασίες αναζήτησης κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου κοστίζουν ολόκληρες περιουσίες και κυριολεκτικά χάνονται όταν δεν αξιοποιούνται ορθολογικά.
Υπάρχουν Νόμοι και Κανονισμοί που αν εφαρμόζονταν στο ακέραιο θα προστατεύαμε επαρκώς την χώρα μας, την οικονομία και τον τουρισμό μας».
