Ο πρόεδρος της Bundesbank κ. Βάιντμαν επανειλημμένα έχει τοποθετηθεί κατά της “γραμμής” που υποστηρίζει σε επίπεδο στρατηγικής η κα Λαγκάρντ αν και στο επίπεδο των ενδιάμεσων τακτικών κινήσεων έχει δώσει την υποστήριξή του όσο αφορά τα “έκτακτα” μέτρα χαλάρωσης της νομισματικής πολιτικής.
Τώρα η μετωπική σύγκρουση στο εσωτερικό της ΕΚΤ έχει επεκταθεί συμπεριλαμβάνοντας και την δημοσιονομική πολιτική.
Ο Φάμπιο Πανέτα μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής του Συμβουλίου της ΕΚΤ και μόνιμος εκφραστής των απόψεων της Λαγκάρντ σε συνέντευξή του που δημοσιεύθηκε τις προηγούμενες ημέρες ξεκαθαρίζει το τοπίο με ένα... θαρραλέο τρόπο. Όχι μόνο υπερασπίζεται την μέχρι σήμερα γραμμή Λαγκάρντ, αλλά την πάει και αρκετά βήματα παραπέρα, υποδεικνύοντας την κατεύθυνση στην οποία ζυμώνονται στο εσωτερικό της ΕΚΤ τα στοιχεία της exit strategy για την Ευρωζώνη.
Πρώτο σημείο της τοποθέτησής του είναι ότι είναι θετικό το να μονιμοποιηθεί η ελαστικότητα με την οποία αντιμετωπίσθηκε η “εφαρμογή” του Συμφώνου Σταθερότητας...
Όπως υποστήριξε στην συνέντευξη του, “Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δήλωσε ότι η γενική ρήτρα διαφυγής, η οποία επιτρέπει προσωρινές αποκλίσεις από τις δημοσιονομικές απαιτήσεις, θα παραμείνει σε ισχύ μέχρι το τέλος του 2022.
Πρέπει να κάνουμε μόνιμο το σύστημα διαχείρισης κρίσεων που ξεκίνησε το 2020; Νομίζω ότι θα ήταν ένα σημαντικό βήμα προς τα εμπρός...”. Βέβαια όπως παραδέχθηκε “δεν συμφωνούν όλοι και οι διαφορετικές απόψεις είναι κατανοητές. Οι μελλοντικές εξελίξεις και η δυνατότητα περαιτέρω προόδου θα εξαρτηθούν με αποφασιστικό τρόπο από τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιούμε τους πόρους της NGEU. Τα ευρωπαϊκά κονδύλια πρέπει να χρησιμοποιηθούν για τον εκσυγχρονισμό της οικονομίας και την έναρξη μιας φάσης ανάπτυξης που όλοι μπορούν να επωφεληθούν...”.
Δεύτερο σημείο αξιοπρόσεκτο για την συζήτηση που γίνεται στην Φρανκφούρτη και στις Βρυξέλλες η αποδοχή των λαθών στην διαχείριση της κρίσης του 2008. “Η Ευρώπη” είπε, “είναι μία από τις μεγαλύτερες οικονομίες στον κόσμο, δεν μπορούμε να βασιστούμε μόνο στην εξωτερική ζήτηση. Κατά τη διάρκεια της χρηματοπιστωτικής κρίσης, δοκιμάσαμε μέτρα λιτότητας για να περιορίσουμε την εγχώρια κατανάλωση και να έχουμε την ξένη ζήτηση ως κινητήρα ανάπτυξης. Δεν λειτούργησε: καταλήξαμε σε στάσιμη ζήτηση, υποτονική ανάκαμψη και μακρά περίοδο επικίνδυνα χαμηλού πληθωρισμού. Πρέπει να τονώσουμε την εγχώρια ζήτηση...”.
Τα δύο μηνύματα είναι “καθαρά”:
ναι στην νομισματική χαλάρωση που έχει στηρίξει την οικονομία ιδιαίτερα μετά τον Μάρτιο του 2020,
όχι στα λάθη της δημοσιονομικής πολιτικής λιτότητας και χαμηλής ζήτησης με την οποία αντιμετωπίσθηκε η κρίση μετά το 2008.
Αυτό το πλαίσιο είναι προφανώς αντίθετο στην γραμμή Βάιντμαν που απαιτεί νομισματική σύσφιξη και έξοδο από τα έκτακτα μέτρα νομισματικής χαλάρωσης απέναντι στις πληθωριστικές πιέσεις που έχουν αρχίσει να αναδύονται.
Από την απέναντι πλευρά η πλειοψηφική – προς το παρόν - τάση του Συμβουλίου υποστηρίζει ότι για να έχει αποτέλεσμα η νομισματική χαλάρωση πρέπει να συνδυασθεί και με δημοσιονομική χαλάρωση για στήριξη της εγχώριας ζήτησης στο πλαίσιο της exit strategy, μέσω της αναθεώρησης του Συμφώνου Σταθερότητας...
