Όταν η «Γερμανίδα» πρόεδρος της Κομισιόν Φον Ντερ Λάιεν, διαφωνεί δημοσίως με τον «Γερμανό» Καγκελάριο κ. Σολτς από το βήμα του Νταβός (!) και σχεδόν ταυτόχρονα οι δύο ισχυρότεροι Κεντρικοί Τραπεζίτες της Ευρωζώνης, διατυπώνουν από κοινού την δική τους επίσης διαφορετική «πρόταση», για το τι πρέπει «εδώ και τώρα» να γίνει, κάτι δεν πρόκειται να πάει καλά με το Ευρώ και την Ευρωζώνη. Η κα Φον Ντερ Λάιεν από το βήμα του Νταβός πρόβαλε ως άμεση ανάγκη για την ΕΕ την δημιουργία ενός ευρωπαϊκού κρατικού ταμείου πλούτου. Γιατί; Για να ανταποκριθεί στην πρόκληση που θέτει ο αμερικανικός νόμος για τη μείωση του πληθωρισμού και την οξεία, όπως υποστηρίζεται αρμοδίως στις Βρυξέλλες, «στρέβλωση» του ανταγωνισμού εις βάρος της Ευρωζώνης.
Ποια «στρέβλωση»; Αυτή που έχει επιτρέψει από τις αρχές του χρόνου σε αντιπροσωπείες επιχειρηματιών από διάφορες πολιτείες των ΗΠΑ να «γυρίζουν» στην Ευρώπη και να παρουσιάζουν τα πλεονεκτήματα των επενδύσεων στις ΗΠΑ με βάση την στήριξη του νόμου Μπάιντεν για την μείωση του πληθωρισμού...
Απέναντι και αντίθετη στην πρόταση Φον Ντερ Λάιεν, στέκεται η Γερμανία, η οποία θα ήθελε μόνο «χαλάρωση των κανόνων για τις κρατικές ενισχύσεις» και όχι ένα νέο Ταμείο Στήριξης πλάι στο ήδη εν ισχύ Ταμείο Ανάκαμψης του NGEU...
Η εικόνα της σύγχυσης γίνεται ακόμα μεγαλύτερη αν λάβει κανείς υπόψη του, ότι ακόμη και ο αναπληρωτή της κας Φον Ντερ Λάιεν πρόεδρος της Κομισιόν Βάλντις Ντομπρόφσκις, είναι αντίθετος με το Ταμείο και ταυτόχρονα υποστηρίζει ότι ακόμη και οι επιδοτήσεις μεμονωμένων χωρών στις εταιρείες τους θα αποτελούσαν πρόβλημα...
Στο σημείο αυτό για να γίνει περισσότερο κατανοητή η διαφορά να σημειώσουμε ότι η γερμανική πρόταση προφανώς ευνοεί την Γερμανία γιατί αυτή εμφανίζεται να έχει το μεγαλύτερο δημοσιονομικό περιθώριο για να στηρίξει τις εγχώριες επιχειρήσεις. Αντίθετα οι χώρες με το μεγαλύτερο βάρος δημοσίου χρέους χρειάζονται ένα «κοινό» ταμείο χρηματοδότησης που θα τους επιτρέψει να μην επιβαρύνουν περαιτέρω τα δημόσια οικονομικά τους και το εθνικό χρέος. Βέβαια αν ρίξει κανείς μια ματιά στο τι έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια, σε απόλυτους αριθμούς η επιβάρυνση του δημόσιου χρέους δείχνει πως οι δημοσιονομικά υγιείς αύξησαν το χρέος τους πολύ περισσότερο από τους υπερχρεωμένους, πέραν της Ελλάδας που αποτελεί ιδιαίτερη περίπτωση λόγω της αναδιάρθρωσης του 2012 – 18. Συγκεκριμένα σε ένα χρόνο το δημόσιο χρέος των Γάλλων αυξήθηκε κατά 116 δισεκατομμύρια, των Γερμανών κατά 97, των Ισπανών κατά 71 και των Ιταλών μόλις κατά 36. Ήδη τόσο στις Βρυξέλλες όσο και σε κάποιες άλλες πρωτεύουσες της κεντρικής Ευρώπης ακούγονται «ψίθυροι» για το πως το Βερολίνο «κρύβει» σε επίπεδο ομοσπονδίας πολύ σημαντικό μέρος του δημόσιου χρέους. Τόσο δυνατοί ψίθυροι που έφτασαν να καταγράφονται «διακριτικά» ακόμα και στον οικονομικό τύπο.
Που θα οδηγήσει αυτή η διαφωνία για το δέον γενέσθαι «δεν είναι ακόμα σαφές τουλάχιστον μέχρι τον Μάρτιο», σύμφωνα με καλά πληροφορημένες διπλωματικές πληγές στις Βρυξέλλες.
Τότε όμως, τον Μάρτιο πρόκειται να επανεξετασθεί και από την ΕΚΤ το πως θα συνεχίσει με την νομισματική σύσφιξη. Πόσο ακόμα και πόσο χρόνο θα αυξάνει τα επιτόκια, την ίδια στιγμή που από τον Μάρτιο αρχίζει και το QT του APP, δηλαδή η σταδιακή αποεπένδυση των ομολόγων που είχε αγοράσει με το πρόγραμμα APP.
Και οι Κεντρικοί Τραπεζίτες έχουν άλλη... «πρόταση»
Την ίδια στιγμή που στις Βρυξέλλες, το Βερολίνο και το Παρίσι «διαπληκτίζονται» για το πως θα αντιμετωπίσει η ευρω-οικονομία τον αμερικάνικο ανταγωνισμό και τον άμεσο κίνδυνο απώλειας επενδύσεων προς όφελος των ΗΠΑ, οι κεντρικοί τραπεζίτες δηλώνουν ότι η προτεραιότητα είναι άλλη.
Σε κοινή συνέντευξή τους στον γαλλικό τύπο οι Γιοακίμ Νάγκελ και Βιλερουά Ντε Γκαλό υποστήριξαν ότι το μείζον ζήτημα για την Ευρωζώνη και το Ευρώ είναι η δημιουργία ενιαίας ευρωπαϊκής κεφαλαιαγοράς.
Ο κ. Νάγκελ απαντώντας στο τι είναι το σημαντικότερο αυτή την στιγμή για την Ευρωζώνη είπε εμφατικά: «Αναμφίβολα: η ένωση κεφαλαιαγορών. Για να προχωρήσει η ενεργειακή μετάβαση, θα πρέπει να επενδύονται στην Ευρώπη αρκετές εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ κάθε χρόνο. Το μεγαλύτερο μέρος αυτού του ποσού θα πρέπει να προέλθει από τον ιδιωτικό τομέα. Ωστόσο, οι χρηματοπιστωτικές αγορές στην Ευρώπη είναι ιδιαίτερα κατακερματισμένες αυτήν τη στιγμή και δεν είναι όλοι οι κανονισμοί εναρμονισμένοι. Τα επενδυτικά κεφάλαια και γενικότερα τα επιχειρηματικά κεφάλαια στην Ευρώπη είναι πολύ μικρά σε σύγκριση με αυτά που βλέπουμε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Πρέπει να δημιουργήσουμε μια ενιαία αγορά χρηματοδότησης».
Ο δε Βιλερουά ντε Γκαλό συμπλήρωσε συμφωνώντας: «Ναι, η Ευρώπη έχει πολλές αποταμιεύσεις και πολλά πράσινα έργα προς χρηματοδότηση. Πρέπει λοιπόν να δημιουργήσουμε έναν ισχυρό δίαυλο μεταξύ των δύο. Δυστυχώς, αισθανόμαστε πολύ λίγη όρεξη από τους πολιτικούς αρχηγούς για αυτό το θέμα...».
