Τα τρία κόμματα του συνδυασμού «φωτεινού σηματοδότη» (SPD, Πράσινοι και FDP) συμφώνησαν σε έναν «οδικό χάρτη» από κοινού για τις συνομιλίες για τον σχηματισμό κυβέρνησης. Τρία είναι τα βασικά σημεία συμφωνίας:
- να γίνει γρηγορότερα από το αναμενόμενο (2030) η πράσινη μετάβαση σε μηδενικό άνθρακα,
- να μην επιβληθούν νέοι φόρου και
- να μην αλλάξει η συνταγματική κατοχύρωση για το χρέος, γνωστή και ως «φρένο χρέους».
Επιπλέον, ένα ενδιαφέρον σημείο που συμφωνήθηκε είναι η εφαρμογή ενός συστήματος πόντων, παρόμοιο με αυτό που υπάρχει στη Μ. Βρετανία και τον Καναδά, για να αξιολογούνται οι αιτήσεις όσων θέλουν να μεταναστεύσουν στη Γερμανία και προέρχονται από χώρες εκτός της Ε.Ε. Συμφωνώντας και οι 3 ότι η Γερμανία είναι "σύγχρονη χώρα μεταναστών", επιθυμούν να εισάγουν μετανάστες που θα είναι ειδικευμένοι σε τομείς που έχει ανάγκη η γερμανική οικονομία. Αν όντως περάσει αυτή η διάταξη, θα είναι μια τεράστια πολιτική νίκη για το FDP.
Παρόλο που ο οδικός χάρτης παρουσιάζεται ως μια πολύ σημαντική στιγμή για τις συζητήσεις των κομμάτων, εντούτοις, η πραγματικότητα λέει αφενός ότι θα υπάρξει πολύς δρόμος ακόμα για να επιτευχθεί μια λειτουργική κυβέρνηση και αφετέρου ότι η διεθνής οικονομική πραγματικότητα θα πιέσει να καμφθούν οι όποιες διαφωνίες ή θα σπρώξει τον συνασπισμό αυτόν στη διάλυση.
Η γερμανική στρατηγική αλλάζει χωρίς την κυβέρνηση
Η εξωτερική πολιτική και οι διεθνείς σχέσεις δεν απασχόλησαν όσο θα έπρεπε την προεκλογική εκστρατεία των γερμανικών κομμάτων και η διεθνής οικονομία φέρνει άμεσα πολλά και μεγάλα προβλήματα στην επερχόμενη γερμανική κυβέρνηση, πολύ πριν η ίδια συγκροτηθεί.
Σταχυολογούμε τα εξής σημαντικά γεγονότα που έρχονται: Η Διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για την Κλιματική Αλλαγή, COP26, στη Γλασκώβη, η σύνοδος κορυφής των G20 στη Ρώμη και βέβαια από τον Ιανουάριο του 2022, η Γερμανία θα ηγείται των G7. Κάθε μία από αυτές της σημαντικές διεθνείς στιγμές, η γερμανική κυβέρνηση πρέπει να μπορεί να παρουσιάζει ένα σχέδιο με αρχή – μέση και τέλος, στο οποίο να μπορούν να σταθούν όλα τα μέρη του κυβερνητικού συνασπισμού.
Όσον αφορά την οικονομία δε, είναι παραπάνω από σίγουρο ότι την έχει «καπαρώσει» την υπουργική θέση ο Λίντνερ και το FDP, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα «χρησιμοποιηθούν» όλοι.
Το μεγάλο γερμανικό πρόβλημα αυτή τη στιγμή, είναι ότι υπό την πίεση του χρόνου και των οικονομικών εξελίξεων, όλα τα βασικά στοιχεία της διεθνούς στρατηγικής της Γερμανίας μεταβάλλονται γρήγορα χωρίς να συμμετέχει ενεργά η κυβέρνηση σε αυτή τη μεταβολή, αλλά θα την επισφραγίσει.
Πρώτο παράδειγμα, η σχέση της Γερμανίας με την Κίνα. Επειδή το θέμα αυτό θα περάσει κυρίως από τους Πράσινους, οι οποίοι έχουν δώσει μεγάλο αγώνα για τα ανθρώπινα δικαιώματα και το θέμα των Ουιγούρων, σημαίνει ότι η Γερμανία θα ευθυγραμμιστεί περισσότερο με τις φωνές εντός Ε.Ε. που θέλουν απομόνωση της Κίνας.
Αυτό θα συμβεί γιατί, αν και οι Πράσινοι δηλώνουν υπέρ των ισορροπημένων προσεγγίσεων με την Κίνα, δεν είναι καθόλου δύσκολο να προσανατολιστούν σε μια «σκληρότερη γραμμή» με τελικό σκοπό να προασπιστούν τα γερμανικά οικονομικά συμφέροντα και την ασφάλεια στις περιοχές του κόσμου που η Γερμανία αναπτύσσει τις οικονομικές της δραστηριότητες.
Αυτό σημαίνει ότι θα είναι οι Πράσινοι και όχι το FDP, το κόμμα που θα ολοκληρώσει τη μεταβολή στις γερμανοκινέζικες σχέσεις. Το Πεκίνο θεωρούσε τη Μέρκελ σταθερή σύμμαχο που βοήθησε να αντιμετωπιστεί ο αυξανόμενος αριθμός Αμερικανών και Ευρωπαίων πολιτικών, συμπεριλαμβανομένου του πρώην προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών Ντόναλντ Τραμπ, οι οποίοι ζητούσαν να απομονωθεί πολιτικά η Κίνα. Τώρα όμως από την Κίνα. Μάλιστα, η Μέρκελ ήταν αυτή που τους τελευταίους μήνες συνέχισε να πιέζει σκληρά για την επενδυτική συμφωνία Ευρωπαϊκής Ένωσης-Κίνας, η οποία συνήφθη πέρυσι και εγκαταλείφθηκε. Πλέον, θα πρέπει να θεωρήσουμε ότι η Γερμανία θα στρίψει εγγύτερα προς τις ΗΠΑ στο θέμα της Κίνας.
Αντίστοιχα, η Ρωσία περιμένει η νέα κυβέρνηση να στηρίξει την ενεργειακή πολιτική της Μέρκελ και να προχωρήσει τα σχέδια για επιπλέον παραχώρηση φυσικού αερίου στη Γερμανία, τον σχεδιασμό πιθανά και του αγωγού Nord Stream 3, αλλά και να λειτουργήσει «πυροσβεστικά» στον αρκτικό κύκλο.
Η νέα γερμανική κυβέρνηση όμως, δεν μπορεί απλά να πιάσει τις επιμέρους διεθνείς οικονομικές πολιτικές από το σημείο που τις άφησε η Μέρκελ και ο λόγος είναι γιατί η εσωτερική διαφωνία μεταξύ των συμμάχων του «φωτεινού σηματοδότη» θα βγει προς τα έξω στα μεγάλα διεθνή οικονομικά ερωτήματα:
- Τί γίνεται με τον αρκτικό κύκλο και τον Ινδο-Ειρηνικό;
- Τί γίνεται με την κλιματική αλλαγή, την ενέργεια και τη μετάβαση στον μηδενικό άνθρακα;
- Πώς αναπτύσσεται η σύγχρονη ασφάλεια;
Το μέχρι τώρα πρόβλημα είναι ότι και οι 3 «πυλώνες» του γερμανικού συνασπισμού βρίσκονται σε μια περίοδο που η πολιτική θα είναι γενικά πιο ασταθής και λιγότερο προβλέψιμη, με πολύ μεγάλες προκλήσεις που θα «κοντράρουν» ειδικά τους εκλογικούς συνασπισμούς. Συνεπώς, η εξωτερική πίεση από την οικονομία μπορεί να σημάνει από τριγμούς στον υπό διαμόρφωση συνασπισμό, μέχρι πολιτική παράλυση και πλήρη αδυναμία ανάληψης της καγκελαρίας, μια πρόκληση που θα αντιμετωπίσει σύντομα ο Σολτς και τελικά ίσως, η οικονομία αποφασίσει για αυτόν.
Photos @Associated Press
