Η κυβέρνηση διανύει τις τελευταίες της ημέρες επιδιδόμενη σε ελιγμούς που ευτελίζουν τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες και στερούνται οποιασδήποτε πολιτικής νομιμοποίησης. Οι στρεβλώσεις που δημιουργεί ο ΣΥΡΙΖΑ στην κοινοβουλευτική ζωή για να κερδίσει ένα – δυο μήνες ακόμα στην εξουσία μας οδηγούν σε έναν κατήφορο πολιτικής αστάθειας και αβεβαιότητας.
Ο ευτελισμός της πολιτικής ζωής και η οικονομική αστάθεια από τις πρακτικές της κυβέρνησης αναδεικνύουν μια σειρά πολιτικών, θεσμικών και ηθικών ερωτημάτων που πρέπει να απαντηθούν.
Πρώτον, τι νόημα έχει η αγωνιώδης προσπάθεια της κυβέρνησης να μείνει για κάποιους μήνες ακόμη στην εξουσία;
Είναι μήπως στην αρχή ή στη μέση της θητείας της και έχει ακόμη σημαντικό έργο να επιτελέσει; Υπάρχει μήπως αρμονία με το εκλογικό σώμα που θέλει να τη δει να παραμένει στη θέση της, αλλά εξωθεσμικά κέντρα την αποσταθεροποιούν;
Υπάρχει άμεσο και εξαιρετικής σημασίας ορόσημο ή κίνδυνος που πρέπει να ξεπεραστεί ώστε αργότερα να υλοποιηθούν με ομαλότητα οι εκλογές;
Τίποτε από τα παραπάνω δεν ισχύει. Η πιο συνηθισμένη απάντηση, αυτή που ο κόσμος εύκολα διαισθάνεται, είναι πως η γλύκα της εξουσίας δεν αφήνει τον κ. Τσίπρα και τους φίλους του να αφήσουν την καρέκλα. Ισχύει. Όμως, προσωπικά νιώθω πως δε αρκεί ως εξήγηση. Πιστεύω πως η ανάγκη για παραμονή στην εξουσία, έστω για έναν ή δύο μήνες ακόμη, είναι σχεδιασμένη για να δημιουργήσει συνθήκες που θα δυσκολέψουν την επόμενη διακυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη. Δημοσιονομικά, κοινωνικά και οικονομικά θέλουν να αδειάσουν τα ταμεία, να δημιουργήσουν προσδοκίες που δε μπορούν να ικανοποιηθούν, να αναγκάσουν σε δημοσιονομική προσαρμογή τη νέα κυβέρνηση. Αυτό είναι εγκληματικό.
Δεύτερον, τι πολιτική νομιμοποίηση μπορεί να έχει μια τέτοια κυβέρνηση; Μπορεί να κυβερνήσει με σθένος και πυξίδα τη χώρα όπως έχει ανάγκη ο τόπος σήμερα; Όχι φυσικά, αφού θα είναι μια κυβέρνηση που δεν έχει ιδεολογική ή έστω προγραμματική συνοχή. Δε θα είναι καν μια κυβέρνηση συντεταγμένη από κομματικές συνεργασίες αλλά μια κυβέρνηση συγκροτημένη στη βάση προσωπικών συμφωνιών και διευθετήσεων. Η μετάβαση από την αντιπολίτευση στη συμπολίτευση δεν είναι απλό ζήτημα και οι εξηγήσεις για έναν έκαστο βουλευτή πρέπει να ευθείς και καθαρές.
Πρέπει να απαντήσουμε και σε μια εύλογη αντίρρηση: Δεν πρέπει η χώρα να έχει σταθερό εκλογικό κύκλο; Δεν πρέπει να γίνεται προγραμματισμός από νοικοκυριά και επιχειρήσεις χωρίς η πολιτική αβεβαιότητα να δημιουργεί ανυπέρβλητα εμπόδια; Η απάντηση είναι φυσικά καταφατική. Πρέπει να έχουμε σταθερούς εκλογικούς κύκλους, ώστε η πολιτική σταθερότητα να μεταφράζεται σε κοινωνική ηρεμία και οικονομική ευημερία. Όμως όταν η σταθερότητα δεν υπηρετείται από την κυβέρνηση, όταν αυτή ακυρώνει αντί να εμπεδώνει τη σταθερότητα τότε η ίδια ανάγκη για ευστάθεια και ευταξία μας οδηγεί στην ανάγκη για εκλογές.
Εδώ βρισκόμαστε τώρα. Το προσωπικό συμφέρον πρέπει να υποταχθεί, και το κομματικό συμφέρον να παραμεριστεί, χάριν του εθνικού. Και το εθνικό συμφέρον επιβάλλει εκλογές και εκλογές σύντομα.
