Μετά από εβδομάδες διπλωματικής έντασης και διαμάχης, η Τουρκία απέσυρε τις αντιρρήσεις της για την ένταξη της Σουηδίας και της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ.
Και όπως αναφέρει το Atlantic Council, σε μια αποτίμηση της συνόδου κορυφής της Ατλαντικής Συμμαχίας σε συνάρτηση με τις τουρκικές επιδιώξεις, ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν κατάφερε να συναντήσει πρόσωπο με πρόσωπο τον πρόεδρο των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν στη σύνοδο κορυφής των ηγετών του ΝΑΤΟ στη Μαδρίτη.
Οι ειδήμονες επί των γεωστρατηγικών του Atlantic Council, αναλύουν τη συμφωνία που επέτρεψε στις δύο σκανδιναβικές χώρες να ενταχθούν στη συμμαχία, καθώς και τι πήρε η Τουρκία σε αντάλλαγμα. Εκτός από τη συνάντηση με τον Μπάιντεν, ο Ερντογάν ώθησε τη Σουηδία και τη Φινλανδία να αντιμετωπίσουν τις ανησυχίες του για τους μαχητές του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν (PKK) στην Τουρκία και για μια θυγατρική ομάδα του στη Συρία.
Σύμφωνα με τους αναλυτές, ο Τούρκος πρόεδρος κέρδισε πόντους για τις ανησυχίες για την ασφάλεια της Τουρκίας, τόσο διεθνώς όσο και για την εσωτερική πολιτική της χώρας του.
Η πρόσωπο με πρόσωπο συνάντηση του Ερντογάν με τον Μπάιντεν, είναι «μια σημαντική παραχώρηση» (από πλευράς των ΗΠΑ) λόγω της στάσης της αμερικανικής κυβέρνησης να μην εμπλέκεται με αυταρχικούς ηγέτες, δήλωσε ο Κρις Σκαλούμπα, πρώην διευθυντής στο Υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ και διευθυντής της Πρωτοβουλίας Διατλαντικής Ασφάλειας του Κέντρου Scowcroft.
«Φαίνεται ότι ο Λευκός Οίκος δίνει προτεραιότητα στην πρακτική διαδικασία έναντι των αρχών του», πρόσθεσε ο Σκαλούμπα, αναφερόμενος επίσης στην επικείμενη συνάντηση του Μπάιντεν με τον Σαουδάραβα διάδοχο πρίγκιπα Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν.
Η Τουρκία κατάφερε επίσης να μεταφέρει τις ανησυχίες της για την τρομοκρατία ψηλά στην ατζέντα του ΝΑΤΟ, δήλωσε ο Ριτς Όουτζεν, συνεργάτης του Atlantic Council για θέματα Τουρκίας και πρώην αξιωματούχος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ. «Επικυρώνει την επιμονή του Ερντογάν περί τρομοκρατίας- όπως εκφράστηκε τους τελευταίους δύο μήνες- ξεφουσκώνοντας παράλληλα το αφήγημα που υπονοούσε ότι οι ανησυχίες της Άγκυρας για το PKK ήταν υπερβολικές».
Ο Όουτζεν εστιάζει επίσης σε μια ενδιαφέρουσα πτυχή: Η συμφωνία δίνει στην Τουρκία ευρεία συνεργασία σε συμφωνίες αμυντικής βιομηχανίας, «όχι απλώς άρση του εμπάργκο όπλων των Σουηδών (κατά της Τουρκίας), καθώς και ότι οι δύο σκανδιναβικές χώρες δεσμεύονται να προωθήσουν την Τουρκία σε κοινές πρωτοβουλίες ασφάλειας της ΕΕ», όπως το σχέδιο στρατιωτικών μεταφορών PESCO.
Οι αντιρρήσεις της Τουρκίας για την ένταξη της Σουηδίας και της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ δεν βασίστηκαν με βασικό ζήτημα την αναβάθμιση των τουρκικών μαχητικών αεροσκαφών F-16 από τις Ηνωμένες Πολιτείες - μια υπόθεση την οποία υπαινίχθηκαν ορισμένοι αναλυτές. Σύμφωνα με τον Όουτζεν, μάλλον οι ανησυχίες του Ερντογάν για την ασφάλεια και το PKK ήταν «ειλικρινείς, μακροχρόνιες και κεντρικής σημασίας για την τουρκική πολιτεία».
Από την πλευρά του ο Φρεντ Κεμπ, πρόεδρος και CEO του Atlantic Council, κάνει λόγο για ένα αριστοτεχνικό παιχνίδι του Ερντογάν, ο οποίος «άδραξε επιδέξια αυτή τη στιγμή της μέγιστης μόχλευσης, για να εκμεταλλευτεί το μέγιστο δυνατό για τα τουρκικά συμφέροντα ασφάλειας και την εσωτερική πολιτική του».
Επιμέλεια Τέρρυ Μαυρίδης
