Το βραβευμένο με Όσκαρ ντοκιμαντέρ του 2022 του Ντάνιελ Ρόερ, «Navalny», βοήθησε να γίνει πιο γνωστή στον κόσμο την ιστορία του Αλεξέι Ναβάλνι σε όλο τον κόσμο, παρέχοντας ένα οικείο και προσωπικό πορτρέτο ενός άνδρα που ήταν ένας ειλικρινής αντίπαλος του Ρώσου Προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν και επέζησε από απόπειρα δηλητηρίασης. Η κληρονομιά που άφησε αυτό το ντοκιμαντέρ έγινε ακόμα πιο βαριά, από την συγκλονιστική είδηση του θανάτου του Ναβάλνι σε μια ρωσική φυλακή.
Η ταινία «Ναβάλνι» έδειχνε τον επικριτή του Κρεμλίνου να αναρρώνει στη Γερμανία μετά τη δηλητηρίασή του με νευροτοξικό παράγοντα στη Σιβηρία το 2020 και να συνεργάζεται με την ερευνητική ιστοσελίδα Bellingcat για να αποκαλύψουν τους υπεύθυνους. Τότε το Κρεμλίνο είχε δηλώσει πως «υπήρχε ένα συγκεκριμένο στοιχείο πολιτικοποίησης του θέματος».
Στην ερώτηση εάν το αποτέλεσμα του Ναβάλνι ήταν αναπόφευκτο, ο Ρόερ δήλωσε πως είναι πραγματικά έκπληκτος με το πόσο σοκαρισμένος είναι. «Πίστευα πραγματικά ότι ο Ναβάλνι θα ήταν μια από αυτές τις σπουδαίες καθοριστικές προσωπικότητες του 21ου αιώνα. Νομίζω ότι θα είναι, αλλά σκέφτηκα ότι θα ήταν κάπως στο καλούπι του πολιτικού που είναι στη φυλακή για 10 χρόνια και μετά αναδύεται και γίνεται πρόεδρος και κάνει όλα όσα ήθελε να κάνει. Και υπό το φως των ειδήσεων, ίσως ήμουν αφελής σχετικά με αυτό, αλλά τώρα πρέπει να επαναπροσδιορίσω και να συμβιβάσω το όραμά μου για αυτήν την ιστορία. Είναι σχεδόν σαν, γαμώτο, έτσι τελειώνει; Έτσι τελειώνει η ιστορία; Αλλά πρέπει απλώς να υπενθυμίσω στον εαυτό μου ότι όχι, η ιστορία δεν τελειώνει. Μόλις αρχίζει. Ο Ναβάλνι έχτισε έναν οργανισμό που είναι μεγαλύτερος από αυτόν. Έχει σχεδιαστεί για τη συνέχεια της κίνησης ακόμα και μετά το θάνατό του. Και είναι ρητή ελπίδα μου ότι, σε αυτή τη στιγμή πόνου, θλίψης και θυμού, οι άνθρωποι στη Ρωσία και σε όλο τον κόσμο είναι σε θέση να μετατρέψουν αυτά τα συναισθήματα σε δράση».
Όσο για την στιγμή που ο Ναβάλνι λέει στο ντοκιμαντέρ «αν αποφασίσουν να με σκοτώσουν, σημαίνει ότι είμαστε απίστευτα δυνατοί», ο Ρόερ δηλώνει «πως ο μόνος λόγος που τον δολοφόνησαν είναι επειδή τον φοβούνται. Ο Πούτιν είναι ένα πολύ μικρό, ανασφαλές ανθρωπάκι, και οι τοίχοι κλείνουν και νομίζω ότι νιώθει την πίεση που αρχίζει να χτίζεται. Εκλογές είναι σε δύο ή τρεις εβδομάδες στη Ρωσία. Ο Ναβάλνι ήταν ο κανονικός, ανησυχητικός, ειλικρινής εαυτός του. Και για οποιονδήποτε λόγο, το καθεστώς θεώρησε ότι τώρα είναι η ώρα».
Η τολμηρή και θρασύδειλη φύση με την οποία δολοφόνησαν τον Αλεξέι είναι το μεσαίο δάχτυλο στον κόσμο. Και ελπίζω ότι οι υποστηρικτές του θα μπορέσουν να διοχετεύσουν, όπως είπα, το άγχος και τον φόβο και τη βαθιά θλίψη αυτής της στιγμής σε μια μορφής δράσης».
Στην ερώτηση εάν ο θάνατός του ήταν κάτι για το οποίο μιλούσαν συχνά, τόνισε πως είχαν γίνει φίλοι και είναι άβολο να ζητάς από τον φίλο σου να υποθέσει για τον δικό του θάνατο. «Το ζήτημα της θνησιμότητας του αιωρούνταν πάνω από όλες τις αλληλεπιδράσεις μας, όλα όσα έκανε όταν ήρθε στη ζωή εκτός των γυρισμάτων. Ήθελε περισσότερο να μιλήσει για την πολιτική ή να μάθει για τον κινηματογράφο, κάτι που θα μπορούσα να του διδάξω λίγο».
Τέλος, στην ερώτηση εάν θα αναζητήσει τώρα περισσότερος κόσμος την ταινία του, επισημαίνει πως «με ενδιαφέρει λιγότερο η αντίληψή μου για την ταινία παρά το πώς ο θάνατος του Ναβάλνι θα αλλάξει τον κόσμο. Μοιάζει σαν να έχει σβήσει το φως. Αυτό σκέφτομαι σήμερα. Και ελπίζω να πάρει κάποιος τη δάδα και το ταξίδι να συνεχιστεί και οι υποστηρικτές του να συνεχίσουν και το επιτελείο του να συνεχίσει την αποστολή και τον αγώνα. Και ο θάνατος του Ναβάλνι δεν είναι μάταιος. Και η όμορφη Ρωσία του μέλλοντος, για την οποία έζησε και πέθανε, θα γίνει κάποια μέρα σύντομα».
