Δύο κακοί - ΔΝΤ, Σόιμπλε και ένας καλός – η ελληνική κυβέρνηση, που ανεβάζει τον πήχη των απαιτήσεων διακηρύσσοντας ότι παλεύει ενάντια σε όσους επιβουλεύονται τη χώρα. Θεατές στο ίδιο έργο δύο χρόνια τώρα. Αποτέλεσμα κάθε φορά χειρότερο ακόμα και από τη μη διαπραγμάτευση. Επικοινωνιακή διαχείριση που κουράζει.
Λένε ότι η εμπιστοσύνη χτίζεται τούβλο-τούβλο και γκρεμίζεται σαν χάρτινος τοίχος.
Και αυτή την εμπιστοσύνη η κυβέρνηση την έχει γκρεμίσει εδώ και καιρό και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό.
Και ενώ έχουμε ήδη παρασκηνιακά συμφωνήσει. Παρασκηνιακά δε σημαίνει απαραιτήτως και κρυφά.
Η γλώσσα του Eurogroup είναι ξεκάθαρη για όσους συνηθίζουν να διαβάζουν τέτοιου είδους κείμενα. Παραθέτω τη σημαντική παράγραφο στα αγγλικά καθώς δεν υπάρχει επίσημη ελληνική μετάφραση. Θυμίζω απλώς πως έχει την υπογραφή του κ. Τσακαλώτου.
The Eurogroup recalled that the primary surplus target of 3.5% of GDP reached by 2018 should be maintained for the medium-term. We also recalled the importance of a fiscal trajectory that is consistent with the fiscal commitments under the EU framework. In order to ensure compliance with the fiscal targets in a sustainable manner after the completion of the programme, the Greek authorities commit to agree with the institutions on a mechanism and structural measures that would ensure this.
Σταχυολογώ τα βασικά σημεία:
Πρώτον, το 3,5% πρωτογενές πλεόνασμα συμφωνήθηκε για το 2018. Μέχρι τότε η κυβέρνηση ήλπιζε σε μικρότερο πλεόνασμα ως επιβράβευση των προσπαθειών της. Φοβάμαι πως το γεγονός πως δεν το πήρε, την οδήγησε στο διάβημα της απονομής πλεονάσματος χωρίς συνεννόηση με τους εταίρους.
Δεύτερον, το ίδιο πλεόνασμα (3,5% του ΑΕΠ), θα διατηρηθεί «μεσοπρόθεσμα» (medium-term). Αυτό, κατά άλλους και σύμφωνα με τη συνέντευξη του κ. Ντάισελμπλουμ το ίδιο βράδυ, σημαίνει μέχρι το 2021, για άλλους το 2023 και για κάποιους τρίτους το 2028. Το ελάχιστο πάντως στο οποίο συμφώνησε ο κ. Τσακαλώτος είναι το 2021.
Τρίτον, συμφωνήσαμε σε μηχανισμό (a mechanism) για να πετύχουμε τους στόχους. Είναι φανερό πως αυτός ο μηχανισμός είναι ο κόφτης, που δείχνει να πρέπει να αναβαθμιστεί σε σαφήνεια και ταχύτητα ενεργοποίησης. Αποτελεί τη βασική πρόταση της κυβέρνησης.
Τέταρτον, χρειάζονται και δομικές μεταρρυθμίσεις (and structural measures) που στην καθομιλουμένη είναι τα μέτρα που καθημερινά δε δέχεται ο κ. Τσίπρας αλλά έχει συνομολογήσει ο κ. Τσακαλώτος από τις 5 Δεκεμβρίου του περασμένου έτους.
Όλα αποφασίζονται με στόχο την καλύτερη επικοινωνιακή διαχείριση. Η σκηνή έχει στηθεί. Θα προσπαθήσουν να αποφύγουν κάποια μέτρα. Πιθανόν τη μείωση των συντάξεων. Το αφήγημα της κυβέρνησης περί προστασίας των κύριων συντάξεων θα τραυματιστεί θανάσιμα αν αποδεχτεί αυτό το μέτρο. Όμως θα δεχθεί τα περισσότερα. Εδώ και καιρό έχω αρθρογραφήσει πως αυτά θα είναι η μείωση του αφορολόγητου και το ΦΠΑ από το 13% στο 14%.
Μετά από τη διανομή του μερίσματος, η αναγκαία τόνωση του ηθικού των βουλευτών έχει επιτευχθεί. Νιώθουν έτοιμοι να ψηφίσουν τα νέα μέτρα με την ένταση του περασμένου καλοκαιριού και χωρίς να τους ενδιαφέρουν οι αντιδράσεις της κοινωνίας.
Ένα πράγμα μένει: Η ψυχολογική προετοιμασία της κοινής γνώμης. Ο κ. Παπαδημητρίου τη μια μέρα λέει πως το αφορολόγητο μάλλον το χάσαμε για να το πάρει πίσω την επόμενη. Εφαρμόζοντας δηλαδή τη μέθοδο του Μιθριδάτη περί σταδιακής δηλητηρίασης, εθίζει την κοινωνία στο αρσενικό των μέτρων. Όταν ανακοινωθούν επίσημα, δε θα μας φανούν ξένα. Θα τα έχουμε ξανακούσει. Θα έχουν καταγραφεί στο υποσυνείδητο και κανείς δε θα διαμαρτυρηθεί.
Και θα μας μείνει για συντροφιά η μόνιμη επωδός: «προσπάθησε ο πρωθυπουργός αλλά τι να κάνει, πάλευε με τα θεριά».
Αυτό και μια τρύπα στην τσέπη.
Επιμέλεια: Στέλλα Κεμανετζή
