Στις 25 Μαρτίου του 1957 η Ρώμη είχε φορέσει τα καλά της. Η μεγάλη αίθουσα της Αναγέννησης στο Καπιτώλιο είχε φωτιστεί για να υποδεχθεί σημαντικές προσωπικότητες από το Βέλγιο, τη Γερμανία, τη Γαλλία, την Ιταλία, το Λουξεμβούργο και την Ολλανδία.
Οι κακές γλώσσες λένε πως η Συνθήκη της Ρώμης ήταν γεμάτη λευκές σελίδες, καθώς έπρεπε να προετοιμασθεί στα γρήγορα, η ιταλική οργάνωση δεν ήταν και τέλεια, και για αυτό το λόγο αναγκάσθηκαν να συμπληρώσουν μετά την υπογραφή τις λευκές σελίδες.
Το λάθος δεν ανήκε μόνο στους Ιταλούς οργανωτές. Οι Ελβετοί συνέβαλαν επίσης μπλοκάροντας το τρένο που μετέφερε τα έγγραφα από τις Βρυξέλλες στη Ρώμη. Και στο αποκορύφωμα της ατυχίας, το προσωπικό καθαριότητας της αίθουσας, όπου στη συνέχεια εργάσθηκαν οι εμπειρογνώμονες, πέταξε στα σκουπίδια μεγάλο μέρος των σχεδίων του κειμένου της συνθήκης!
Οι δε Τimes του Λονδίνου την επόμενη ημέρα της υπογραφής αφιέρωσαν ένα μονόστηλo στο θέμα.
Τα παραλειπόμενα της εποχής δε θα είχαν καμία αξία αν δεν αποτύπωναν με γλαφυρό τρόπο ότι το ευρωπαϊκό πείραμα από την ημέρα της γέννησής του συνάντησε δυσκολίες.
Εξήντα χρόνια μετά όλοι αναγνωρίζουν ότι το ευρωπαϊκό όραμα χρειάζεται έναν διαφορετικό βηματισμό, ένα διαφορετικό όραμα. Η έννοια της Ευρώπης υπάρχει. Και έχει αξία στο βαθμό που έχει τη δυνατότητα να λύνει τα προβλήματα των πολιτών. Παρά το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια φαίνεται να έχει απωλέσει αυτή τη δυναμική.
Μετανάστευση, ανασφάλεια, οικονομική κρίση, κοινωνικό κράτος. Οι «κακοί» Βόρειοι και οι «τεμπέληδες» Νότιοι.
Τώρα όμως - περισσότερο από ποτέ -η ΕΕ καλείται να πείσει τους πολίτες της ότι μπορεί να τους παράσχει ευημερία και σταθερότητα. Η επίτευξη αυτού του στόχου προϋποθέτει οι πολιτικοί ηγέτες να προχωρήσουν σε έναν ουσιαστικό διάλογο για τη χάραξη κοινής ευρωπαϊκής πολιτικής.
Και η πρωτοβουλία πρέπει να ξεκινήσει από εμάς – τα μέλη των εθνικών κοινοβουλίων. Εμείς πρέπει να αναλάβουμε την πολιτική και προσωπική ευθύνη για το μέλλον του Ευρωπαϊκού εγχειρήματος. Να αναπτύξουμε έναν πολιτικό λόγο ενάντια στο τοξικό αφήγημα που έχει αναδυθεί στην Ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή. Να στείλουμε ένα μήνυμα ενότητας και συνεργασίας.
Σήμερα, περισσότερο παρά ποτέ - ειδικά μετά το Brexit- αν η Ευρώπη θέλει να αποκαταστήσει τη δυναμική της ως δημιουργός ευημερίας και σταθερότητας, πρέπει να ξεκινήσει αυτόν τον διάλογο στον οποίο οι εθνικές αντιπροσωπείες επιβάλλεται να παίξουν έναν σημαίνοντα ρόλο.
Η ΕΕ έκανε τις κοινωνίες μας πιο πλούσιες και πιο δίκαιες. Μας εξασφάλισε περισσότερα από 60 έτη ειρήνης. Επέτρεψε την ελεύθερη μετακίνηση ανθρώπων και διευκόλυνε τα ταξίδια. Βελτίωσε και αύξησε τις εκπαιδευτικές ευκαιρίες, επιτρέποντας στη νεολαία της μέσα από το πρόγραμμα Erasmus να βιώσει διαφορετικές ευρωπαϊκές πραγματικότητες, διευκολύνοντας τους κοινωνικούς και επαγγελματικούς δεσμούς μεταξύ των πολιτών. Έχουμε καταλήξει να θεωρούμε όλα αυτά τα επιτεύγματα ως δεδομένα. Χωρίς να έχουμε συνειδητοποιήσει πόσο εύκολο είναι να χαθούν.
H Ρώμη δεν χτίστηκε σε μια μέρα. Το ίδιο και η Ευρώπη. Για την κατασκευή ενός έργου σε στέρεα θεμέλια χρειάζεται σχεδιασμός, δουλειά, χρόνος. Χρειάζεται όραμα και πολιτικούς με πίστη στο ευρωπαϊκό κεκτημένο. Χρειάζεται η Ευρώπη όχι χάριν της Ευρώπης άλλα η Ευρώπη χάριν των πολιτών της.
