Όταν μου εζητήθη από το φιλόξενο Insider να γράψω κάτι για τις εξελίξεις στον ΔΟΛ δεν το σκέφτηκα ούτε στιγμή. Σήμερα είναι η στιγμή που πρέπει όλοι, παλιοί και νέοι αναγνώστες αλλά και οι συνεργάτες να αναγνωρίσουν, πρωτίστως, τον αγώνα που έδωσαν οι δημοσιογράφοι και οι εργαζόμενοι στον Οργανισμό, για να κρατήσουν ζωντανή όχι απλά μια φωνή λογικής, τέτοιες υπάρχουν ακόμη έστω και λίγες στον έντυπο λόγο, αλλά μια προοδευτική φωνή της λογικής. Και τέτοια προοδευτική φωνή, σοσιαλδημοκρατική και συνάμα φιλελεύθερη φωνή, με την ορολογία που μου αρέσει, είναι εδώ και σχεδόν 100 χρόνια η «προίκα» του ΔΟΛ.
Η χώρα κινδύνεψε να τη χάσει αυτή τη φωνή, πάνω που την χρειάζεται περισσότερο από ποτέ. Ακόμη και σήμερα μερικοί «ένθεν και ένθεν» περιμένουν χαιρέκακα ως άλλοι, μικροί αυτοί, Νίτσε, να προαναγγείλουν τον θάνατο του ΔΟΛ. Συμφέρει πολλούς αυτή η διάλυση, αλλά δεν συμφέρει τους πολλούς. Τελικά όμως επαληθεύτηκε μια άλλη αρχή του Νίτσε. Αυτή περί της αιώνιας επιστροφής.
Κάποιοι «ποντάρισαν» πολλά στο να κλείσει αυτή η φωνή ψύχραιμης ανάλυσης αλλά και γνώσης των πραγματικών δεδομένων της πολιτικής. Θέλησαν έναν κλειστό ΔΟΛ, πάνω που, ή πιο σωστά ακριβώς τη στιγμή που οι παλιοί «αγανακτισμένοι» ζητούν να σκάσουν βόμβες στα πόδια ανθρώπων όπως ο Παπαδήμος και ο Στουρνάρας, επειδή αυτοί οι δυο έκαναν αυτό που έπρεπε να κάνει κάθε σοβαρός άνθρωπος, είπαν αλήθειες και συνάμα έκαναν καλά τη δουλειά που γνωρίζουν πολύ καλά. Ενώ από την άλλη- λόγω των πολιτικών της χειρότερης κυβέρνησης που είχε ποτέ ο τόπος, της κυβέρνησης του ενιαίου κόμματος ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ- εμφανίζεται στα μεσαία στρώματα ένα ρεύμα κοινωνικού αυτοματισμού και ρεβανσισμού, για το οποίο η έννοια της Αριστεράς ισούται με τον απίστευτα προκλητικό όρο της «φασιστεράς». Όλοι όσοι ήθελαν αυτά τα δυο φαινόμενα να συνεχίζουν χωρίς αντίλογο, θέλησαν να κλείσει ο ΔΟΛ. Δεν τους βγήκε.
Οι δημοσιογράφοι και οι εργαζόμενοι, πρωτίστως, αλλά και η δικαιοσύνη και η επιχειρηματικότητα, δευτερευόντως, έκαναν το χρέος τους. Σήμερα το χρέος και τα ανακλαστικά περνούν στο μυαλό και στην καρδιά ολόκληρου του πολιτικού συστήματος και κυρίως στην πλευρά εκείνων που στον ένα ή τον άλλο βαθμό, μιλούν και «ορκίζονται» στο όνομα της Σοσιαλδημοκρατίας. Γιατί αν μη τι άλλο, σε μια χώρα στην οποία η γνώμη πολλών για τη Σοσιαλδημοκρατία κυμαίνεται ανάμεσα στις πομφόλυγες περί προδοτικής νεοφιλελεύθερης Σοσιαλδημοκρατίας και αυτήν της άρνησης του διαχωρισμού Αριστερά- Δεξιά, όπερ σημαίνει υπάρχει μόνο η αγορά και τίποτα άλλο, στις δυο εφημερίδες και στον ραδιοφωνικό σταθμό αναπτύχθηκε ένας ιδιαίτερα σοβαρός διάλογος για το τι είναι Σοσιαλδημοκρατία και πόσο σημασία έχει η συγκρότησή της για τη χώρα.
Και βεβαίως, αν χρειάζεται να έχει ανακλαστικά ο πολιτικός χώρος της Κεντροαριστεράς, ακόμη περισσότερα οφείλουν να έχουν οι πνευματικοί άνθρωποι. Σε μια εποχή που όλοι οι «συντηρητικοί» αναρωτιούνται υποκριτικά πού είναι οι «διανοούμενοι», αυτός ο Οργανισμός τους έδινε βήμα να αποδείξουν ότι είναι εδώ. Μόνο όσοι θέλουν να μην είναι πουθενά οι διανοούμενοι, αναρωτιούνται που είναι αυτοί. Στον ΔΟΛ ήσαν σε αφθονία. Τίμησαν τις εφημερίδες και αυτές τους το ανταπέδωσαν πολλαπλάσια.
Ο ΔΟΛ γυρίζει σελίδα, έγραψαν τα Νέα την επομένη του περάσματος του ελέγχου του Οργανισμού στην εταιρεία ALTER EGO, συμφερόντων του εφοπλιστή Βαγγέλη Μαρινάκη. Από εδώ και πέρα όλοι και όλα θα κριθούν στην πράξη. Και η πράξη είναι να διατηρήσουν οι εφημερίδες και ο σταθμός την προοδευτική φωνή και λόγο των δημοσιογράφων που τις ανέδειξαν ως τις καλύτερες εφημερίδες της χώρας.
