Η απόφαση της κυβέρνησης και εν προκειμένω προσωπικά του Αλέξη Τσίπρα να «βγει στις αγορές» με πενταετές ομόλογο είναι πρωτίστως πολιτική. Σε πείσμα των τεχνοκρατικών εκτιμήσεων του ΔΝΤ αλλά και της ΕΚΤ, η Ελλάδα αναζητά διεθνή χρηματοδότηση εκτός των μηχανισμών στήριξης.
Ουσιαστικά, ο Αλέξης Τσίπρας αψηφά το γεγονός ότι το κόστος δανεισμού μέσω των Θεσμών είναι σαφώς χαμηλότερο αλλά και το ότι θα μπορούσε να αξιώσει σαφώς χαμηλότερα επιτόκια σε λίγους μήνες, εφόσον κλείσει και η τρίτη αξιολόγηση. Όπως ανέφεραν ευρωπαϊκές πηγές, ο βασικός λόγος για να βγει τώρα η Ελλάδα στις αγορές είναι ότι φοβάται καθυστερήσεις στη διαδικασία. Και έτσι, γνωρίζει ότι η επόμενη ευκαιρία θα αργήσει να έρθει.
Για ακόμη μια φορά όμως, φαίνεται πως στο μυαλό του Αλέξη Τσίπρα κυριαρχεί το πολιτικό κριτήριο και με βάση αυτό πορεύεται.
Γιατί, πολιτικά, η έξοδος στις αγορές είναι ένα μεγάλο στοίχημα, με εν δυνάμει όμως αντίστοιχα μεγάλα οφέλη για την κυβέρνηση. Το πρώτο από αυτά είναι ότι μεταφέρει την ατζέντα στο δικό του «γήπεδο».
Ενώ μαίνεται η «Βαρουφακειάδα» και η εν δυνάμει σκανδαλολογία, μέσω της εξόδου στις αγορές, η κυβέρνηση γυρίζει σελίδα στην επικαιρότητα, μεταφέροντας την κουβέντα σε ένα αμιγώς οικονομικό πεδίο.
Και μέσω αυτού δημιουργεί το δικό της αφήγημα, ότι δηλαδή καταφέρνει να επαναφέρει την Ελλάδα στο δρόμο της ομαλότητας, δικαιολογώντας (εν μέρει) τις βαρύτατες θυσίες που χρειάστηκαν για να κλείσει η δεύτερη αξιολόγηση.
Παράλληλα, σε πολιτικό επίπεδο, η έξοδος στις αγορές σηματοδοτεί το κλείσιμο ενός κύκλου για το τρέχον κυβερνητικό σχήμα, ανοίγοντας το δρόμο για έναν πιθανό ανασχηματισμό. Καθώς τα μέλη της παρούσας κυβέρνησης έκαναν το χρέος τους, μέσω του κλεισίματος της αξιολόγησης και της εξόδου στις αγορές, ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να ανακατέψει εκ νέου την τράπουλα, κερδίζοντας πολιτικό χρόνο.
Επιπλέον, μέσω της εξόδου στις αγορές, στερεί ακόμα ένα επιχείρημα από την αντιπολίτευση. Τι και αν χρειάστηκαν τρία ολόκληρα χρόνια μέχρι να μπορέσει η χώρα να επιστρέψει στις αγορές. Τι και αν το spread του ομολόγου είναι σαφώς υψηλότερο από αυτό του Σαμαρά. Για την κυβερνητική ρητορική, όχι μόνο επιστρέψαμε, αλλά και με καλύτερους όρους σε σχέση με το παρελθόν.
Όλα αυτά βέβαια ενέχουν και ένα μεγάλο κίνδυνο. Αψηφώντας τις «παραινέσεις» του ΔΝΤ και της ΕΚΤ, η κυβέρνηση γνωρίζει ότι θα τους έχει απέναντί της στην τρίτη αξιολόγηση που ξεκινά το Σεπτέμβριο. Μια αξιολόγηση που μπορεί να μην περιλαμβάνει κατ’ ανάγκη άμεσα οικονομικά (και δη φορολογικά) μέτρα, αλλά ενέχει μια σειρά μεταρρυθμίσεων που δύσκολα θα περάσουν από την Κοινοβουλευτική Ομάδα.
Μένει λοιπόν να αποδειχθεί αν τα –όποια- πολιτικά οφέλη αποκομίσει η κυβέρνηση από την εσπευσμένη έξοδο θα δικαιολογήσουν τις «αναταράξεις» που αυτή προκαλεί στις σχέσεις με τους Θεσμούς, όπως έχει συμβεί πολλάκις στο παρελθόν.
