Πριν από λίγες μέρες, διεθνή και εγχώρια μέσα μετέδιδαν τον μάλλον «λευκό καπνό» στις διαπραγματεύσεις για τον σχηματισμό της «νέας» κυβέρνησης στην Ιταλία. Κατά πως φαίνεται μέχρι τη στιγμή που γράφεται αυτό το κείμενο, η Ιταλία οδηγείται σε μια κυβέρνηση συνεργασίας του κινήματος των Πέντε Αστέρων μαζί με την Λέγκα του βορρά, μια κυβέρνηση που όπως «διαρρέεται» από τους κύκλους των ευρωπαίων αξιωματούχων, δεν είναι και η πιο επιθυμητή από πλευρά ΕΕ.
Φυσικά αμφότερες οι δυνάμεις πλέον ούτε μιλούν για δημοψήφισμα σχετικά με την παραμονή ή όχι της Ιταλίας στην ζώνη του ευρώ, και γενικότερα έχουν μετριάσει την ευρωσκεπτικιστική τους ρητορική, ωστόσο σε κάθε περίπτωση δεν συνιστούν και την καλύτερη περίπτωση ιταλικής κυβέρνησης για τους ευρωπαίους «εταίρους» της.
Πολλά από αυτά που υπόσχεται η συγκυβέρνηση και τα οποία είχαν στον πυρήνα του προεκλογικού τους προγράμματος αμφότερα τα κόμματα αυτά, είτε θα μείνουν ανεφάρμοστα, είτε αν επιχειρηθούν να εφαρμοσθούν και θα βρεθούν αντιμέτωπα με τα γνωστά «τείχη των Βρυξελλών».
Επιπλέον μπορεί να υπόσχονται κάποιες παροχές στους πολίτες, όπως το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα στα 780 ευρώ το μήνα, αξιοπρεπή σύνταξη, τέλος στη λιτότητα και τις περικοπές, μείωση φορολογικών συντελεστών κλπ, ωστόσο δεν παύουν να έχουν και ακροδεξιά ατζέντα και ρητορική, με ιδιαίτερη «έμφαση» στο προσφυγικό.
Οι πολίτες της Ιταλίας λοιπόν -και αυτοί- ψήφισαν με πρόθεση καταδίκης των πολιτικών της ΕΕ, ψήφισαν με τέτοιο τρόπο ώστε να αποδοκιμάσουν -έτσι νομίζουν τουλάχιστον- και να μην υπακούσουν -πάλι έτσι απλώς νομίζουν- στις Βρυξέλλες.
Φυσικά η ακροδεξιά δεν υπήρξε ποτέ εχθρός του συστήματος, όμως οι πολίτες της Ιταλίας, όπως και οι πολίτες της Γαλλίας πριν, της Ολλανδίας, της Γερμανίας, της Αυστρίας και πάει λέγοντας, προσπαθούν να απαντήσουν -με καταφανώς λανθασμένο τρόπο φυσικά- στον ταξικό πόλεμο που οι ευρωπαϊκές ελίτ με δούρειο ίππο τις τρόικες και τα «αντιθεσμικά όργανα» της ΕΕ, έχουν κηρύξει στους ασθενέστερους από την Ελλάδα έως τη Γερμανία και από την Πορτογαλία έως την Κύπρο.
Είναι λοιπόν ζωτικής σημασίας οι πολίτες να συνειδητοποιήσουν πως η όποια απάντηση στον βάρβαρο αυτό ταξικό πόλεμο, δεν μπορεί να δοθεί ούτε με την απογοήτευση και την αδρανοποίηση -που είναι λογικό να έχει επισυμβεί-, ούτε φυσικά μέσα από τις ακροδεξιές «εφεδρείες» του συστήματος.
Η απάντηση πρέπει να δοθεί με αμεσότητα και αποτελεσματικότητα από μία διεθνιστικού χαρακτήρα ταξική-πολιτική συλλογικότητα, η οποία θα πρέπει να είναι έτοιμη για ανυπακοή και ρήξη με το κατεστημένο, που τόσο έντονα ταξικά την αντιμάχεται. Την απάντηση πρέπει να την δώσουμε με ένα ενιαίο πανευρωπαϊκό κίνημα και ένα ενιαίο πανευρωπαϊκό πρόγραμμα, με το DiEM25, με το ΜέΡΑ25 και τα υπόλοιπα κόμματα στα άλλα κράτη της Ευρώπης, με την «Ευρωπαϊκή Άνοιξη» (European Spring), το πανευρωπαϊκό δηλαδή ενιαίο κόμμα του DiEM25, με σαφή «μεριά» και πραγματικά «όπλα» (εμπεριστατωμένο, ρεαλιστικό, ριζοσπαστικό και άμεσα εφαρμόσιμο πρόγραμμα) στον κηρυγμένο αυτόν, ταξικό πόλεμο.
