Δεν έχουν περάσει και πολλά χρόνια από τότε που η Χρυσή Αυγή μπήκε στην ελληνική βουλή και έγινε «κοινοβουλευτικός συνομιλητής». Πολλά χρόνια δεν πέρασαν από τότε που επέλαυναν με τα τάγματα εφόδου της, ξυλοκοπώντας δύσμοιρους μετανάστες ενίοτε, απεργούς του ΠΑΜΕ άλλοτε και δολοφονώντας όσους την στηλίτευαν με τους στίχους και τους αγώνες τους (Παύλος Φύσσας).
Αυτό το «φαινόμενο» όμως δεν περιορίστηκε στην Ελλάδα, η Ευρώπη κι αυτή βιώνει μια «δευτεροφανή» (μιας και έχει ξανά βιώσει) ακροδεξιά έξαρση. Ξεκινήσαμε από την Ουκρανία, όπου Ευρωπαίοι ηγέτες -συμπεριλαμβανομένου τότε του κ. Βενιζέλου- έσφιγγαν τα χέρια στους Ουκρανούς νεοναζί της μετά-Γιανουκόβιτς διακυβέρνησης της, οι οποίοι μάλιστα δεν είχαν κανένα θέμα να κάψουν κτίριο στην Οδησσό στο οποίο υπήρχαν μέσα ζωντανοί «αντιφρονούντες», με τους τελευταίους να αναγκάζονται να πηδούν από παράθυρα και μπαλκόνια για να σωθούν…
Η ίδια Ευρώπη ακόμα, ο καλός «φίλος» και στρατιωτικός σύμμαχος του ΝΑΤΟ, με το ένα χέρι έριχνε βόμβες στη Λιβύη, τη Συρία, κλπ, με το άλλο χέρι πουλούσε τα όπλα της σε «αντάρτες» της Συρίας οι οποίοι -ω του θαύματος- εν συνεχεία έγιναν μπροστάρηδες του «Ισλαμικού Κράτους» των Τζιχαντιστών και στο τέλος έχτιζε φράχτες, τείχη και συρματοπλέγματα για όσους από τους κατατρεγμένους επιζούσαν της «Οδύσσειας» των σάπιων πλοιαρίων των κερδοσκόπων μεταφοράς ανθρώπινων ψυχών στη Μεσόγειο.
Είναι αυτή η Ελλάδα και η Ευρώπη που ύψωνε φράχτες με τον κ. Σαμαρά -τότε πρωθυπουργό- να φωτογραφίζεται δίπλα τους ως εάν να ήταν κανένας «μεγάλος ευεργέτης», μέχρι τα κλειστά σύνορα του «Βίζεγκραντ» και τους φράχτες του Όρμπαν.
Φυσικά η ίδια πολιτική δεν έμεινε μόνο στην Ευρώπη, αλλά πέρασε και στην άλλη πλευρά της πολιτισμένης δύσης, όπου ο ακροδεξιός ή κατά τον κ. Τσίπρα «διαβολικός μεν για καλό -ορισμένες φορές- δε» κος Τραμπ, δεν έμεινε αμέτοχος και τα τείχη του Μεξικού έχουν ήδη αρχίσει υψώνονται «αγέρωχα» και να ανακόπτουν κάθε «ανθρώπινο στοιχείο» που θα εμποδίσει το «όραμα» του πλανητάρχη να γίνει ξανά η Αμερική «σπουδαία».
Εν συνεχεία η Ευρώπη πέρασε από το Brexit του κ. Φάρατζ, μέχρι την ανάσα της Μαρίν Λεπέν και την είσοδο του γερμανικού ακροδεξιού κόμματος, για πρώτη φορά μετά τον Χίτλερ, στην Bundestag.
Και όλα αυτά με την Ολλανδία επίσης να φλερτάρει εντόνως στις πρόσφατες εκλογές της με την ακροδεξιά, με έναν Ραχόη μέχρι πρότινος στην Ισπανία να κλέβει τη φήμη του Φράνκο στο δημοψήφισμα των Καταλανών με αίμα-βία και διώξεις, με μια Ουγγαρία και μια Πολωνία βορά στο βωμό της ακροδεξιάς, με μια Λιθουανία να στήνει μνημεία στους SS, μια Αυστρία που αφού βρέθηκε πρώτα μια ανάσα προ της ακροδεξιάς προεδρίας εν τέλει κατέληξε στην πρωθυπουργία του ακροδεξιού Κούρτς που θεσπίζει δωδεκάωρα εργασίας και το τελευταίο αποκορύφωμα μιας Ιταλίας παραδομένης στην μεταναστευτική πολιτική του Σαλβίνι, που αμέσως μόλις ανέλαβε τα καθήκοντα του, μας έδειξε το ποιόν αυτής με τα πλοιάρια προσφύγων να παρεμποδίζονται στα λιμάνια της Ιταλίας.
Φυσικά ο ακροδεξιός κατήφορος δεν έχει τελειωμό, μιας και είχαμε που είχαμε την κατάπτυστη συμφωνία για πρόσφυγες με την Τουρκία -που αναγνωρίζει την Τουρκία ως «ασφαλή χώρα» για την παραμονή των προσφύγων-, είχαμε το περιβόητο «Δουβλίνο 2» που εγκλωβίζει πρόσφυγες αιτούντες άσυλο σε χώρες υποδοχής, πήγε να γίνει κάτι ελάχιστο αρχικά από την Μέρκελ με υποχρεωτική μετεγκατάσταση στην οποία όμως οι χώρες του «Βίζεγκραντ» σφύριζαν αδιάφορα, ήρθαν και οι ενδοκυβερνητικοί τριγμοί στην Κυβέρνηση της Γερμανίας με τους Χριστιανοκοινωνιστές να πρωτοστατούν κατά των προσφύγων και πήγε και η υποχρεωτική μετεγκατάσταση περίπατο.
Κατά τα άλλα η ακροδεξιά συνεχίζει να οργιάζει, υποβασταζόμενη φυσικά από συμφέροντα αλλά και το ίδιο το σύστημα που δεν ανησυχεί για αυτήν, μιας και συνιστά την πιο πρόθυμη αντιλαϊκή εφεδρεία του, και έτσι έχουμε το ένα μετά το άλλο τα φασιστικά χτυπήματα τόσο στην Ελλάδα (ειδικά στη Θεσσαλονίκη με το Μακεδονικό όπου υπάρχει πλήρης έξαρση του φαινομένου με τον ξυλοδαρμό του δημάρχου, με τις διαδοχικές βεβηλώσεις εβραϊκών μνημείων, με το κάψιμο χώρων καταλήψεων, με το «πέταγμα» ομοφυλόφιλων στη θάλασσα, με αιμοσταγή συνθήματα, με τραμπουκισμούς, μέχρι και με ξυλοφόρτωμα διαφωνούντος υπερήλικου) αλλά και στην Ευρώπη (με το πιο πρόσφατο μας στο Μουντιάλ και τις ναζιστικές δηλώσεις Κροατών για την εθνική Γαλλίας και την «φυλετική της σύνθεση»).
Φυσικά όλη αυτή η έξαρση οφείλεται στην σκοπούμενη νομιμοποίηση της ρητορικής και των πρακτικών της ακροδεξιάς, με την ανάδειξη διαφόρων «Αδώνιδων» σε διακεκριμένα πολιτικά πόστα και την παράλληλη δημοσιογραφική συγκάλυψη για την ανάγκη της ύπαρξης «σοβαρών ακροδεξιών συνομιλητών», αλλά και την εν γένει μικροπολιτική επένδυση στον ρατσισμό και την ξενοφοβία. Με το «χάϊδεμα των αυτιών» των παντός είδους πατριδοκάπηλων, την συμπόρευση σε συλλαλητήρια με νεοναζί και τις δηλώσεις για την «κάπως πιο εριστική αγάπη τους για την πατρίδα». Και όλα αυτά με την φιλική φυσικά στέγαση από την εκκλησία και την συνδρομή από απόστρατους και μη.
Τα ανωτέρω συνθέτουν ένα μαύρο σκηνικό στα «πρότυπα» της ναζιστικής έξαρσης μετά την κρίση του ‘29. Η ιδεολογία της «νέας δεξιάς» που επελαύνει σήμερα ανά τον κόσμο με νεοφιλελεύθερες οικονομικές πολιτικές και παράλληλο συντηρητισμό, ακροδεξιά αντιμεταναστευτική πολιτική, ρατσισμό και πατριδοκαπηλία, οδηγεί σε μια πλήρη αναστροφή, έξαρση και αναβίωση των πιο σκοτεινών ανθρώπινων βιωμάτων. Από τον κ. Μητσοτάκη (και ιδίως τους σημερινούς ακροδεξιούς ιδεολογικούς καθοδηγητές της ΝΔ), μέχρι τον Όρμπαν και τον Κούρτς, από τον Σαλβίνι μέχρι τον Τράμπ και την Λεπέν, η «νέα» τάξη πραγμάτων οδηγεί ανεμπόδιστα σε ζοφερές καταστάσεις για την ανθρωπότητα.
Σε μια τέτοια επικίνδυνη συγκυρία, καθήκον όλων των δημοκρατικών και φιλελεύθερων πολιτών, καθήκον του κόσμου της Αριστεράς και όχι μόνο -αλλά κυρίως αυτού- είναι να υψώσει ένα αδιαπέραστο τείχος που θα σταματήσει οριστικά τα τείχη του μίσους που τα τελευταία χρόνια καθημερινά υψώνονται. Σε αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση εμείς στο ΜέΡΑ25 και το πανευρωπαϊκό κίνημα DiEM25 προτείνουμε μια συγκεκριμένη -συθέμελα διαφορετική- προσφυγική πολιτική, για μια Δημοκρατική Ευρωπαϊκή Άνοιξη, για έναν άλλο πιο ανθρώπινο και πιο όμορφο κόσμο, γεμάτο χρώματα, όχι ζόφος.
