Οι ομιλίες των πολιτικών αρχηγών στη φετινή ΔΕΘ σηματοδοτούν την ανεπίσημη έναρξη μιας πολωτικής προεκλογικής περιόδου. Μιας πόλωσης τεχνητής καθώς ο διαγκωνισμός είναι για παροχές και ελαφρύνσεις προς όλες σχεδόν τις κατευθύνσεις.
Η μεσαία τάξη που στήριξε το σύνολο της δημοσιονομικής προσαρμογής έχει συσσωρεύσει τεράστιες δυσαρέσκειες. Αυτές είναι το κίνητρο για τις εκτεταμένες υποσχέσεις για μειώσεις φόρων και εισφορών.
Δεν ακούσαμε δυστυχώς από κανέναν την παραμικρή κριτική προς την παράταξή του, για το ρόλο της στη γιγάντωση και στη συνέχιση της κρίσης. Και για τους δύο, σε αυτήν την κατάσταση μας έφεραν «οι άλλοι». Το πολιτικό σύστημα είναι ακόμα μακριά από την ωριμότητα που θα έπρεπε να είχε αναπτύξει στα χρόνια της κρίσης.
Η υπεραισιοδοξία για το διεθνές οικονομικό περιβάλλον ήταν κοινή παράμετρος, παρόλο που υπό τις παρούσες συνθήκες είναι πολύ εύκολο να ανατραπούν σχεδιασμοί που μιλούν για πλεονάσματα μέχρι το βαθύ μέλλον. Οι εποχές των χαμηλών επιτοκίων έχουν παρέλθει και αυτό δυστυχώς δε θα μας αφήσει ανεπηρέαστους.
Θα ήταν άδικο να υποστηριχθεί πως οι εξαγγελίες των κυρίων Τσίπρα και Μητσοτάκη ήταν πανομοιότυπες. Το αδιέξοδο όμως είναι κοινό καθώς ο ένας προτείνει τον γκρεμό και ο άλλος το ρέμα.
Ο μεν πρωθυπουργός παρουσιάστηκε ως το καλό παιδί των δανειστών, προτάσσοντας τη διασφάλιση των υποχρεώσεων της χώρας. Οι Κασσάνδρες που μιλούσαν σχεδόν κάθε έξι μήνες για «αντάρτικο» της κυβέρνησης διαψεύστηκαν και πάλι, καθώς ο κ. Τσίπρας με συνέπεια επιλέγει τα πλεονάσματα αντί της ανάπτυξης.
Ο δε κ. Μητσοτάκης προκρίνει μια νέα αβέβαιη διαπραγμάτευση για τη μείωση των πλεονασμάτων. Στην πραγματικότητα μόνο η ενίσχυση της ανάπτυξης μπορεί να μας βγάλει από το αδιέξοδο στο οποίο έχουμε περιέλθει. Δύο εθνικές προκλήσεις πρέπει άμεσα να γίνουν οι νέοι εθνικοί στόχοι: Ένα έξυπνο κράτος που θα στηρίζει τους πολίτες και την επιχειρηματικότητα. Μια Ελλάδα που θα γίνει η ευρωπαϊκή πρωτεύουσα των τεχνολογιών του 21ου αιώνα, στηρίζοντας την αναγέννηση της οικονομίας.
Το ψευτοδίλημμα για το «μαξιλάρι» ρευστότητας αναδεικνύει τις παθογένειες της πόλωσης. Η αντιπολίτευση κατακρίνει την ανάγκη για το απαραίτητο δίχτυ ασφαλείας, την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση σκοπίμως παραβλέπει πως το πραγματικό ζητούμενο είναι η έξοδος στις αγορές, καθώς σε σύντομο χρονικό διάστημα ούτε αυτό το «μαξιλάρι» δε θα επαρκεί για την χρηματοδότησή μας.
Οι πραγματικές διαχωριστικές γραμμές φάνηκαν μόνο σε ένα σημείο: Για τον ΣΥΡΙΖΑ το κύριο ζητούμενο είναι η προστασία της εργασίας, ενώ η Νέα Δημοκρατία μιλάει για την ενίσχυση της επιχειρηματικότητας και του διαθέσιμου εισοδήματος των πολιτών.
Τελικά ένα πράγμα έμεινε αναπάντητο και από τους δύο αρχηγούς: Ποιο είναι το όραμά τους για την Ελλάδα του 21ου αιώνα; Πώς θα είναι η χώρα σε 20 χρόνια αλλά κυρίως πού θέλουμε να είμαστε εμείς και τα παιδιά μας;
Αυτό ακόμη το περιμένουμε.
