Πολλές γκρίνιες, σε επιχειρήσεις αλλά και σε τράπεζες έχει προκαλέσει ο τρόπος με τον οποίο έγινε η ρύθμιση για τις επιταγές. Όπως μου λένε, το πρόβλημα δεν είναι ότι υπήρξε ρύθμιση. Κάθε άλλο, καθώς αν δεν γινόταν τίποτε ήταν σίγουρο ότι στην αγορά θα έσκαγαν κανόνια πολλών εκατομμυρίων ευρώ. Αυτό που προκάλεσε αντιδράσεις είναι ότι η υλοποίηση το μέτρου έγινε μετ’ εμποδίων και με τρόπο που –όπως μου λένε- δημιουργεί κουλτούρα κακοπληρωτών.
Στην αρχή, οι τράπεζες δεν δέχονταν καμία απολύτως επιταγή, ακόμα και αν οι λογαριασμοί είχαν χρήματα και αυτές μπορούσαν να καλυφθούν. Μια πρακτική που προκάλεσε «έμφραγμα» στις επιχειρήσεις και έτσι άμεσα άλλαξε.
Κουλτούρα «δεν πληρώνω»
Όμως και η συνέχεια, όπως μου λένε, αποδείχθηκε προβληματική, καθώς τώρα η κάθε επιχείρηση μπορεί να επιλέξει ποιες επιταγές να πληρώσει και ποιες όχι. Έτσι, ουσιαστικά δημιουργεί χρεόγραφα δύο ταχυτήτων αλλά και ενισχύει την κουλτούρα του «δεν πληρώνω». Και αυτό γιατί, μπορεί μια εταιρεία να έχει χρήματα για να καλύψει τις απαιτήσεις των πιστωτών της αλλά να επιλέξει να μην το κάνει, είτε σε όλους είτε σε κάποιους από αυτούς. Και αντίστοιχα, να διαλέξει ποιοι από τους προμηθευτές της θα πάρουν ζεστό χρήμα και ποιοι όχι.
Γεγονός, που όπως μου εξηγούν, θα φέρει μεγάλα προβλήματα στα συναλλακτικά ήθη, καθώς κανείς δεν θα μπορεί να γνωρίζει αν δεν πληρώθηκε γιατί όντως δεν υπήρχαν τα χρήματα λόγω συγκυρίας, ή επειδή ο εκδότης της επιταγής επέλεξε αυτόν για να ρίξει «πιστόλι».
Όπως μου λένε, η καλύτερη λύση θα ήταν να πληρώνονταν οι επιταγές μέχρι του ποσού που υπάρχει στον εκάστοτε λογαριασμό και –αν δεν υπάρχουν χρήματα- να ισχύσει το μέτρο της αναστολής πληρωμής. Έτσι τουλάχιστον δεν θα υπήρχαν δύο μέτρα και δύο σταθμά.
The Insider
