Με βάση την τρέχουσα ισοτιμία και όχι εκείνη που ίσχυε κατά τον χρόνο κατάρτισης της σύμβασης με την τράπεζα, θα κληθούν να αποπληρώσουν τα δάνειά τους οι δανειολήπτες σε ελβετικό φράγκο. Χθεσινή απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου δίνει τέλος, υπέρ των τραπεζών, στην μακρόχρονη δικαστική διαμάχη μεταξύ τραπεζών και δανειοληπτών για τα δάνεια του ελβετικού φράγκου.
Ειδικότερα, με χθεσινή απόφασή του το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο επιβεβαίωσε τη θέση της Τράπεζας Πειραιώς ότι ρήτρα σε δανειακή σύμβαση, η οποία απηχεί νομοθετική διάταξη που προβλέπει πληρωμή σε εγχώριο νόμισμα με βάση την τρέχουσα αξία του ξένου νομίσματος, εξαιρείται από το πεδίο εφαρμογής της οδηγίας για την προστασία καταναλωτών (πρόκειται για την κοινοτική οδηγία 93/13).
Η απόφαση που εκδόθηκε στην περίπτωση της διαμάχης της Τρ. Πειραιώς με ζευγάρι δανειοληπτών, αφορά διασταλτικά περίπου 65.000-70.000 δανειολήπτες ελληνικών τραπεζών με δάνεια σε ελβετικό φράγκο, ονομαστικής αξίας περίπου 7 δισ. ευρώ. Με αυτήν, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο βάζει «ταφόπλακα» στο ζητούμενο των δανειοληπτών για επανακαθορισμό των δόσεων και την αποπληρωμή των δανείων τους με βάση την αρχική ισοτιμία του ελβετικού φράγκου με την οποία είχαν συνάψει το δάνειο και τους υποχρεώνει να κάνουν την αποπληρωμή με την τρέχουσα ισοτιμία.
Για το θέμα είχε ήδη αποφανθεί υπέρ των πιστωτικών ιδρυμάτων και η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου. Με δικαστική του απόφαση το 2019, ο Άρειος Πάγος είχε κρίνει ότι ο όρος των δανειακών συμβάσεων για αποπληρωμή σε ευρώ με βάση την τρέχουσα ισοτιμία του ελβετικού φράγκου με το ευρώ κατά την ημέρα εξόφλησης είναι δηλωτικός όρος και ως εκ τούτου δεν μπορεί καν να ελεγχθεί στο αν είναι καταχρηστικός ή όχι ώστε να μπορεί ακολούθως να ακυρωθεί. Και αυτό (δηλ. η μη δυνατότητα ελέγχου της καταχρηστικότητας) διότι όρος αποπληρωμής στη δανειακή σύμβαση με το συγκεκριμένο περιεχόμενο απλώς επαναλαμβάνει διάταξη του Αστικού Κώδικα (άρθρο 291 Α.Κ.) και ως εκ τούτου δεν μπορεί να ελεγχθεί ως προς τη νομιμότητά του.
Πλέον, και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο συντάσσεται με την απόφαση του Α.Π., κλείνοντας μια εκκρεμότητα ετών ανάμεσα σε τράπεζες και δανειολήπτες που είχαν λάβει δάνειο σε ελβετικό φράγκο.
Η υπόθεση που είχε κριθεί σε ανώτατο βαθμό στην Ελλάδα από τον Άρειο Πάγο και οδηγήθηκε στη συνέχεια από τους δανειολήπτες στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο αφορά σύναψη σύμβασης στεγαστικού δανείου, διάρκειας 30 ετών, με επιτόκιο κυμαινόμενο με βάση το επιτόκιο Euribor 360 ημερών. Η σύμβαση υπογράφηκε στις 3/9/2004 μεταξύ ζεύγους δανειοληπτών με κατοικία στην Ελλάδα και εισοδήματα σε ευρώ, και της Τρ. Πειραιώς.
Στις 26 Μαρτίου 2007 και στις 25 Ιουνίου 2007, οι δύο πλευρές υπέγραψαν δύο πράξεις τροποποίησης της σύμβασης δανείου προκειμένου να μετατρέψουν το νόμισμά της από ευρώ, στο οποίο είχε αρχικά συνομολογηθεί, σε ελβετικό φράγκο. Οι πράξεις τροποποίησης όριζαν αφενός, ότι η εξόφληση του υπολοίπου του δανείου θα γίνει σε ελβετικά φράγκα και, αφετέρου, ότι οι τόκοι θα υπολογίζονται με βάση σταθερό επιτόκιο για τα τρία πρώτα έτη και, στη συνέχεια, με κυμαινόμενο επιτόκιο με βάση το επιτόκιο LIBOR ελβετικού φράγκου 360 ημερών.
Στις 17 Σεπτεμβρίου 2018, οι δανειολήπτες άσκησαν αγωγή κατά της Τράπεζας Πειραιώς ενώπιον του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών (Ελλάδα), ζητώντας, μεταξύ άλλων, αφενός, να αναγνωριστεί η ακυρότητα των τροποιητικών πράξεων και, αφετέρου, να επανέλθει το αρχικό καθεστώς της σύμβασης δανείου.
Υποστήριξαν καταχρηστικότητα και επομένως ακυρότητα των ρητρών της σύμβασης, προσθέτοντας ότι η τράπεζα τους προέτρεψε να τροποποιήσουν τη σύμβαση δανείου, χωρίς να τους ενημερώσει για τον συναλλαγματικό κίνδυνο που διέτρεχαν, ενώ μάλιστα οι ίδιοι δεν είχαν τις απαραίτητες γνώσεις για να τον αντιληφθούν.
